7 เมษายน 2547 14:22 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ฉันอยากไปเที่ยวปักษ์ใต้บ้านเธอ
อยากไปเจอทะเลและหาดทราย
เขาบอกฉันทะเลมีปลามากมาย
ฉันอยากได้ปลามาเลี้ยงเอาไว้ดู
หากไปจะกรอกน้ำทะเลใส่ขวด
กลับมาอวดเพื่อนฉันด้วยให้อิษฉา
ลงเล่นน้ำทะเลให้ชื่นในอุรา
กลับบ้านมาจะคุยโม้ให้เพื่อนฟัง
แต่มีข่าวคราวปักษ์ใต้บ้านของเธอ
ตอนนี้ที่ฉันเจอไม่เหมือนแต่ก่อน
ผู้คนเกรงกลัวภัยไม่เป็นอันนอน
ปักษ์ใต้มีเรื่องเดือดร้อนฉันห่วงเธอ
ฉันห่วงว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง
ภัยรอบข้างเธอหวาดกลัวบ้างไหม
เพื่อนของเธอทุกคนเขาเป็นไง
สบายกายสุขใจกันดีหรือเปล่า
ฉันจะไปหาเธอที่ปักษ์ใต้
จะเอาของฝากมากมายไปเยี่ยม
ขนกำลังใจไปให้เธอเต็มเปี่ยม
ให้เธอได้เทียมท้าสู้กับพาลภัย
แต่เธอต้องสัญญาจะพาฉันเที่ยว
พาฉันเทียวดูทะเลให้สุขสรรค์
ดำน้ำดูปลาและปะการังกัน
นั่งแลหวันตกทะเลกับฉันเอย
30 มีนาคม 2547 13:50 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ปลิวร่วงลงสู่พื้นนา
หมุนพัดวนเหมือนกังหัน
เคยได้เก็บเอามาโยนเล่นกัน
หน้าแล้งปีนั้นฉันยังจำได้
ดอกตะแบงสีแดงมากมาย
พ่อสอนฉันให้ทำกังหัน
เด็ดเอากลีบดอกมาหนึ่งอัน
เสียบด้วยก้านหญ้า
ใส่ลงในปล้องข้าวหมุนวน
สนุกเมื่อลมพัดมา
ฉันหลับตาเมื่อเอาทัดหู
ฟังเสียงกังหันกลีบตะแบง
เป็นเพลงของท้องทุ่งนายามเย็น
29 มีนาคม 2547 14:08 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอยิ้มละไม
ละมุนในใจเมื่อได้เจอ
เก็บเอารอยยิ้มของเธอไปเพ้อ
และพบเธอในฝันดีของทุกคืน
เธอเป็นดั่งดอกไม้
แสนจะสดใสยามได้เจอ
ยิ้มแย้มเบิกบานร่าเริง
สวยบริสุทธิ์ตามวัยของเธอ
หากว่าใครพบเจอคงอิ่มเอม
หวังจะได้เห็นรอยยิ้มของเธอทุกวัน
แม้ผ่านผันล่วงเลยวัย
หวังจะได้เห็นรอยยิ้มอิ่มละไม
อบอุ่นในใจไปทุกครา
จึงเก็บรอยยิ้มของเธอใส่กรอบ
แล้วมอบไปเป็นของขวัญ
พร้อมเขียนเตือนให้เธอยิ้มในทุกวัน
และสารภาพว่าฉันชอบรอยยิ้มของเธอ
.
24 มีนาคม 2547 12:13 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เช้าเช้า แม่ปลุกฉันให้ตื่น
แม่สอนฉันว่า
เป็นเด็กต้องสดชื่นแจ่มใส
เช้าเช้า แม่ให้ฉันไปอาบน้ำแปลงฟัน
แล้วมากินข้าวกัน
จะได้แต่งตัวไปโรงเรียน
เช้าเช้า มีกับข้าวมากมาย
แม่บอกว่าหากฉันตื่นสาย
จะกินให้หมด
เช้าเช้า มีคุณพ่อคุณแม่และคุณยาย
มีเสื่อบนแคร่ไม้ และมีฉัน
เช้าเช้า ยังมีแสงตะวัน
ส่องมาให้ฉันผิงอุ่นไอ
เช้าเช้าฉันเคยงอแง
และแม่ก็หยิบเหรียญส่งให้
เช้าเช้าฉันยิ้มละไม
แล้วเดินร้องเพลงไปโรงเรียน
เช้าเช้า ยังมีแสงตะวัน
ส่องมาให้ฉันผิงอุ่นไอ
เช้าเช้า มีคุณพ่อคุณแม่และคุณยาย
มีเสื่อบนแคร่ไม้และมีฉัน
26 กุมภาพันธ์ 2547 11:54 น.
วิจิตร ภู่เงิน
๑
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
ปูเดินเอียง ใยลงรู
คนเมาน่า หดหู่
ชนประตู เพราะเดินเอียง
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
อยากเดินเอียง เหมือนดั่งปู
ผู้ใหญ่ บอกนอกลู่
เป็นเด็กรู้ ควรเชื่อฟัง
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
แกล้งเดินเอียง เหมือนคนเมา
ผู้ใหญ่ หัวเราะเอา
ดูแกล้งเมา ช่างเข้าที
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
ปูเดินเอียง เพราะไม่เมา
ถ้าลอง ปูกินเหล้า
ปูเดินเมา คงเข้าที
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
เดินเอียงเอียง เหมือนปูเมา
ผู้ใหญ่ คงชมเรา
ว่าแกล้งเมา เดินเหมือนปู
๒
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
เดินเอียงเอียง เหมือนปูเมา
ครูถาม ให้บอกเล่า
ว่าตัวเรา เป็นอะไร
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
บอกครูเพียง ผมแกล้งเมา
ไม่เคย กินดอกเหล้า
ผมแกล้งเมา เท่านั้นเอง
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
เมามาเพียง ให้ครูชม
ครูใย ทำหน้าขม
พูดว่าผม ไม่เข้าที
๓
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
เพราะว่าเพียง อยากโดนชม
ครูใย ทำหน้าขม
ไม่พูดชม ว่าเข้าที
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
ครูใจเอียง ไม่พูดชม
ผู้ใหญ่ เข้าใจผม
เขาเคยชม ช่างเข้าที
๔
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
ครูใจเอียง ไม่พูดชม
หน้าส่วนตัว
729
