บทกลอนของ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เมื่อไทย สูยเสียเขาพระวิหาร ในปี ๒๕๐๒

วิจิตรวาทะลักษณ์

เมื่อพูดถึงคดีเขาพระวิหาร ใครหลายๆคนคงยังจำกันได้ดีว่าเป็นคดีที่คนไทยทั้งประเทศต้องน้ำตาตกในขนาดไหน เมื่อปีพุทธศักราช ๒๕๐๒ ก่อนศาลโลกจะตัดสิน ๒ ปีเศษ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์  ปราโมช ได้แต่งกลอนด่าเขมรไว้ ว่าเขมรเป็นโคตรเนรคุณ...
  
          สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหญ่                   
ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล
เคยเป็นเรื่องโต้เถียงกันมานาน                              
ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน

       กะลาครอบมานานโบราณว่า                       
พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน
คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน                                
ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป

       อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม                 
เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้
ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย                                 
ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด

       เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู                        
ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด
สั่งถอนทูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร                             
แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี

      ไทยก็อมตามใจไม่ดึงดื้อ                               
เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่
คิดตกลงปลงกันได้ด้วยไมตรี                            
ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน

      หากไทยจำล้ำเลิกบ้างอ้างขอบเขต                   
 เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น?
ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน                              
องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา?

      เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง                      
ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า
ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา                                
สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง

      ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว                           
จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่างจองหอง
เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง                                 
ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา

      ไม่เหลียวดูโภไคไอศวรรย์                                
ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์เป็นหนักหนา
ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์ตา                                  
เพราะทรงพระกรุณาประทานไป

      มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ                    
ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้
สมกับคำโบราณท่านว่าไว้                                  
อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย...

                   ม.ร.ว.คึกฤทธิ์  ปราโมช
             หนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์
                        ๑๘  ตุลาคม ๒๕๐๒