พนาร้างดั่ง ...ใจคน

วารี ที่สลาย

วิจิตรน้ำ คูเคย ที่สร้างฝัน
กลับแปรผัน เป็นอื่น จนหมองไหม้
ต้นไม้งอก ตามชายป่า พร่าเลือนไป
เหลือแค่เศษ กิ่งไม้ ตามพื้นดิน

แปลงดอกไม้ ที่ปลูก เป็นลูกนั้น
ถูกคนกัน เหยียบหย่ำ ปาก้อนหิน
ต้นไม้เคย สง่าชัน บุกบั่นดิน
ก็จบสิ้น สุดแล้ว แต่ใจคน

เมื่อผ่านไป ย่ำเหยียบ เลียบชายป่า
จะถากถา ถอนราก ใครไม่สน
เดินมุงหน้า ไม่รอคอย นี่แหละคน
แสนฉ้อกล เหลี่ยมเหล่ พร้อมมายา

เปรียบสังคม เหมือนดั่ง ธรรมชาติ
ช่าวประหลาด คนนั้น ลึกล้ำหนา
ทำลายได้ ธรรมชาติ ที่ผ่านมา
เหลือเวลา เศร้าสร้อย น้อยในทรวง

สิ่งที่คน ไขว่ขว้า หาดวงจิต
เพียงแค่คิด เพื่อลูกรัด ที่จักหวง
หวงแต่ลูก หลอกถ้อย ร้อยคำลวง
กลายเป็นบ่วง ผูกกรรม ที่ทำกัน

เป็นอย่างนี้ ดีหรือ ฝึกปรือคิด
สนุกจิต สนุกถ้อย ร้อยสุขสันต์
แต่พวกเขา คนเรา หรือสัตว์มัน
จะทุกข์กัน เรานั้น  สุขอะไร

แด่ดอกไม้ อยู่ได้ ที่ชายป่า
แม้ดอกหญ้า ปลายยอด ยังสั่นไหว
มันเหมือนคน อ่อนนุ่ม ละมุนละไม
แต่เสียที คนเปรียบได้ ดั่งดป๊ยเซียน

เป็นหนามแหลม จักแจง ทิ่มแทงคน
พูดอะไร ไม่สน เล่นหัวเศียร
เราเป็นเด็ก ควรขยัน และหมั่นเพียร
ผู้ใหญ่ สอนนักเรียน นั้นทำไม

เพราะผู้ใหญ่ ไม่เคยทำ ตามคำสอน
ยังนิ่งนอน คำสอนนั้น เคยทำไหม
ทำลายป่า พร่าชีวิต วิญญาณไป
เหลือแค่ได้ ทุ่งร้างกลางพนา