16 มิถุนายน 2549 08:53 น.
วานร วายุ
นักล่าค่าหัวหนุ่มอายุน้อย รำพึงรำพันพร้อมฟาดฟันดาบ แก่งไกว
ราวกับ ศาสตรานี้เยี่ยงภู่กัน จรดน้ำหมึกคือเลือด
หลายเดือนแล้วที่ ต้องหนีการตามล่าของจากทางการ...
สายลมเริ่มโชยมาอีกครา จากท้ายสุดของทุ่งหญ้าพัดพาผ่านห้วงน้ำกว้าง
โรยเรื่อยมา บางทีเอื่อย บางทีแรง
" ฉับ " เสียงโลหะคมกริบ กระชากแขนของทหารหลวงหลุดจากร่าง
"ตายหมดแล้ว ใช่ไหม หมดแล้วใช่ไหม" หนุ่มน้อย ตะคอกแผดเสียง ใส่ร่างไร้วิญญาน
พลันทรุดลงนั่งแล หอบหายใจแรง ครุ่นคิด
แล้วเอนกาย นอนทอดสายตา ทุ่งหญ้าขจี พัดสะบัดตามลม อยู่ไหวๆ
มีแต่เสียงแขวกหญ้าหยอกล้อกัน ได้ยินเช่นนั้น
อากาศเย็นเยียบในตอนเช้าเริ่มหายไป เพียงเพื่อ
ตะวันโผล่พ้นแนวสายตาขอบฟ้ากว้าง
ประหนึ่งแอบดู หนุ่มน้อย
"พรุ่งนี้จะเป็น เยี่ยงไรกัน จะอยู่"
"จะตาย ไม่สำคัญหรอก ขอแค่ได้เจอ"
"ได้เจอเธออีก สักครั้ง"
"เธอคนนั้น"
------------------------------------------------
part2
15 มิถุนายน 2549 13:04 น.
วานร วายุ
แสงสีทองทาบผ่านใบหญ้าคาเขียวขจี น้ำค้างใสกลมมลพยายามประคองตัวมันเองประหนึ่งเปรียบเริงเล่นกันยามต้องลม
สายเชือกฝ้ายสีแดงมอซอปลิวพลิ้วแผ่วเมื่อต้องสายลมเอื่อยในยามเช้า
เหมือนจักหลุดลอย
. . . . .
หากแต่ปลายสายฝ้ายแดงนี้กลับยึดติดอยู่กลับวัตถุหนึ่งใด
---- เพียงครู่สายลมที่โชย เอื่อย.....กลับหยุดลงเหมือนไม่เคยมีมันในโลกนี้
แต่หาทำให้สายฝ้ายแดงชิ้นนี้หยุดพัดสะบัดลงไม่
กลับดุดันเกรี้ยวกราด มากขึ้น มากขึ้น
สุดปลายสายฝ้ายแดงอีกฟาก คือประกายคมวับของดาบยาว
ต่างกันแต่เพียงความคมกริบเย็นเยียบของปลาบดาบเท่านั้น
สีแดงฉานมอซอเกรอะกรัง
คราบเลือดที่สบัดพัดพลิ้วราวสายป่านฝ้ายแดงอีกเส้นที่ปลายดาบ
ปลิวไหวตามข้อมือ ของผู้ถือเหมือนหนึ่งจะสบัดสายเลือดที่หลั่งไหล
ให้คล้ายปลายฝ้ายแดงที่ด้าม
ฟิ้ง ฟิ้วว เคร้งงง.........
ฉั่วะ
ครั้งแล้วครั้งเล่า
แผลแล้วแผลเล่า
ศพแล้วศพเล่า
เสียงหายใจที่หอบพัดพาอากาศเข้าสู่ปอด
ผู้เป็นเจ้าของดาบ หนักขึ้นๆ
ดามจังหวะการกวัดแกว่งดาบในแต่ละครั้ง
แรงขึ้นๆ ถี่ขึ้นๆ
โหมหนักขึ้นเรื่อยๆ
"มันจะอีกซักกี่คน หน้าไหนก็ได้เรียงหน้ามาเลย"
เสียง สบถเบาของชายหนุ่มเจ้าของดาบ
ที่ร่างชุ่มไปด้วย เหงื่อและเลือดของศัตรู
--------------------------------------------
Part 1
หน้าส่วนตัว
832
