28 ตุลาคม 2548 15:15 น.
วาทิพย์
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
กี่ยุคกี่สมัยก็พูดกันมาแบบนี้
หากงานเลี้ยงหน้าแขกที่มาเป็นชุดเดิมก็คงดี
จะได้จัดงานขึ้นทันทีที่จบไป
แต่ครั้งนี้ต่างคนมีภาระหน้าที่
จึงไม่อาจใช้ชีวีร่วมกันใหม่
ทุกคนมีฝัน เพื่อวันหน้า ต้องก้าวไป
เพื่ออนาคตที่สดใสจำใจทำ
รู้ดี...เธอไม่อยากจากลา
เหมือนกับใจฉันที่หวั่นไหวมาทุกคืนค่ำ
ขอโชคดีกับวิถีทางที่มุ่งกระทำ
ขอความรักและความทรงจำ
อยู่กับคำว่า"เพื่อน"ตลอดไป
2 ตุลาคม 2548 08:41 น.
วาทิพย์
คณิตศาสตร์ยิ่งใหญ่ไฉนหรือ มั่นยึดถือเทิดไว้ให้สูงส่ง
อะตอมเล็ก-จักรวาลใหญ่ใช่มั่นคง แต่คณิตศาสตร์ยืนยงคู่เวลา
ทว่าสมการใดในคณิตศาสตร์ ก็มิอาจบ่งบรรยายใจของข้า
ที่เจ็บปวดรวดร้าวเศร้าทรมา ตรอมอุราชีวินแทบภินท์พัง
ฤาดวงใจแหลกสลายเป็นเศษส่วน กับจำนวนหยาดน้ำตาที่ไหลหลั่ง
คือจำนวนตรรกยะที่คับคั่ง ไร้ที่สุด-เวิ้งว้างระหว่างเวลา
ฤาความคิดจิตใจความใฝ่ฝัน ที่สะบั้นขาดลงไม่เป็นท่า
คือฟังก์ชันไม่ต่อเนื่องในอาณา บริเวณแห่งคุณค่าที่โยงใย
ฤาที่ใจดวงน้อยคอยตระหนัก กับความรักความหวังดีที่มีให้
หมดสิ้นค่ากลายเป็นศูนย์ในทันใด ทุกสิ่งพลันสิ้นไร้ในทันที
แม้ว่าใจของข้าจะลาญแหลก เป็นอนุพันธ์ย่อยแปลกแยกในทุกที่
ได้แต่หวังว่าสักวันจะคงมี โอกาสที่อินทิเกรตย้อนกลับคืน
อินทิเกรตพลังใจที่สูญสิ้น น้ำตารินหลั่งไหลให้ย้อนฝืน
จะเฝ้ารอมุ่งมั่นทุกวันคืน จะเฝ้ายืนหยัดสู้ไม่ท้อถอย
หวังพลังยิ่งใหญ่ในคณิตศาสตร์ ใจมุ่งมาดปรารถนาช่วยข้าหน่อย
ข้าจะคงเฝ้าหวังตั้งตาคอย ก่อนที่ใจดวงน้อย...จะดับไป
หน้าส่วนตัว
1932
