27 ธันวาคม 2548 20:20 น.
วาตยากร
เธอให้เลิกบุหรี่
ตอบแทนด้วย
การมอบความรัก
ฉันตอบตกลง
อย่างไม่เคย
มั่นใจมาก่อน
สิบปี
ที่เคย ผูกพัน
ที่เคย ผูกควัน
รอยจุมพิต
แห่งมัจจุราช
กำลังจะจืดจางลง
แม้บางครั้ง
รสสมสู่เก่า ๆ
ยังกวักมือ..ทักทาย
ก่อนที่ฉันจะเดิน
สู่คำเชิญ
ด้วยสมองที่พร่าเลือน
เธอ..จะปรากฏ
พร้อมด้วย
"ดาบ" แห่ง "รัก"
เลือดสีดำ
ของมัจจุราช
ไหลนอง
ครั้งแล้วครั้งเล่า
อย่างไม่ท้อแท้
กับการเป็นองครักษ์
สุขภาพที่ดี
ของฉัน
เป็นของเธอ
ชีวิต
ของฉัน
เป็นของเธอ
26 ธันวาคม 2548 20:46 น.
วาตยากร
มีคนเล่นละคร
อยู่บนเวที
อยู่ใน ทีวี
หัวเราะ
ร้องไห้
และอีกล้านอารมณ์
สงสารนางเอก
เกลียดนางร้าย
รักพระเอก
โจรป่า
โหดเหี้ยม
หักหลัง
นักบุญ
เสียสละ
แผ่เมตตา
นักบุญ
โหดเหี้ยม
หักหลัง ???
มีคนดูละคร
บนเวที
ใน ทีวี
ทุกอย่างผ่านสายตา
ผ่านสมอง
ประเทือง+ทำร้าย อารมณ์
ไร้การแยกแยะ
กลมกลืน
ดั่งเดียวกัน
มีคนดูละคร กำลังเล่นละคร
บนเวที แห่งเวที
ใน ทีวี แห่งทีวี
..................
..................
..................
23 ธันวาคม 2548 21:06 น.
วาตยากร
ละลาย
โบยบิน
กับไอควัน
ระเริง
หัวเราะ..ยิ้มหวาน
กับ.. หญ้าเผา
กองทัพ
มหาศาล
แห่งจินตนาการ
เดินทัพ
พาดผ่าน
รอยขดแห่งสมอง
เสียงเบส ประโคม
เสียงกลอง กระหึ่ม
ออกมาจากในหัว
ดวงตาของใคร
บนกระจกเงา
ช่าง สวย งาม
ปีกงอกออกมา
ดวงดาวผุดออกมา
ปิศาจปรากฏกาย
แหงนดูท้องฟ้า
บน
ลูกข่าง
ควันก็หมุน
ชีวิต
ก็หมุน
21 ธันวาคม 2548 21:08 น.
วาตยากร
ภาพนั้นพร่าเลือน
ริบหรี่ จางลง
อากาศธาตุ..ที่เงียบงัน
หายไปในลิ้นชัก
สีเทา..โศก
ที่เคยสวยงาม
กระเพื่อม
บางริ้วจังหวะ
บางระรอก...ของความทรงจำ
กุญแจลิ้นชัก
ที่อ่อนแอ
ปริแตก
ลิ้นชัก ปริแตก
หัวใจ
ปริแตก
ภาพนั้น ชัดขึ้น
รสหวานที่สุกสว่าง
พร้อมดาบคม
หัวใจ ปริแตก
ซ้ำเดิม
เหมือนเมื่อวาน
19 ธันวาคม 2548 21:04 น.
วาตยากร
ดนตรีบรรเลง
เพลงเก่า เพลงเดิม
ซ้ำวน..ซ้ำวน..
คนเล่นดนตรี
ซ้ำวน.. ซ้ำวน..
จนแห้งเหือดไป
คนฟังดนตรี
ปวดปร่าใจ
ซ้ำวน.. ซ้ำวน
หูแทบร้าว
ใจแทบร้าว
จนแห้งเหือดไป
ดนตรีเดียวกัน
ทำนองเดียวกัน
แผกเพียงผู้เล่น
จังหวะเดียวกัน
ตัวโน้ตเดียวกัน
อารมณ์กลับต่างกัน
ดังเถิดดังไป
การสนองรับ
เพียงหัวใจที่สั่นกระตุก
ในความเฉยชา
ซุ่มซ่อน
ความเจ็บปวด
........
หน้าส่วนตัว
788
