8 พฤษภาคม 2548 13:37 น.
วาดเวลา
สิ่งที่ยังฝังอยู่ในส่วนลึก
ความรู้สึกที่ยังตามหลอกหลอน
คือความรักภักดีมิจากจร
แน่นเนาว์นอนแนบแน่นแก่นอุรา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ใจจะลืมหมด
รักรันทดจดจำแต่ช้ำหนา
แม้ไม่มีเขาเป็นเงาในดวงตา
แต่อุราก็ยังจำภาพของเธอ
เสาะค้นหาวิธีที่ให้ลืม
ก็ต้องซึมก็เพราะฉันแค่ฝันเพ้อ
ยังมีเก็บภาพเก่าๆ เงาของเธอ
อยู่ในใจเสมอแม้เธอจะห่างไกล
8 พฤษภาคม 2548 11:06 น.
วาดเวลา
แสงตะวันกำลังจะลาโลกไป
ให้หนาวใจไม่มีใครข้างกายฉัน
มองทางไหนก็เดียวดายจนไหวหวั่น
ไม่มีคนร่วมฝันแบ่งปันความเหงาใจ
ความมืดมิดครอบคลุมราตรีกาล
ให้ทรมานใจคนอกหม่นไหม้
เหงาลำพังท่ามกลางความอ้างว้างเดียวดาย
ไม่มีใครให้ซบไอในค่ำคืน
อีกนานไหมแสงทองจะส่องฟ้า
เหงาอุราพาใจไม่รมย์รื่น
ข่มตาหลับกลับพบยากสุดฝืน
จำต้องตื่นยืนร้องไห้คล้ายวันที่ผ่านมา
8 พฤษภาคม 2548 11:02 น.
วาดเวลา
ทำไมหนาฟ้าจ๋าใจร้ายจัง
ฟ้าเกลียดชังอะไรในตัวฉัน
จึงไม่ยอมให้หมู่ดาวพราวแสงกัน
อีกพระจันทร์ก็เร้นหายไม่เห็นมา
ปล่อยให้ความมืดมิดทำร้ายกัน
ปล่อยให้ความไหวหวั่นมันถามหา
ปล่อยให้รักเก่าๆ ยังค้างคา
ปล่อยให้น้ำตามาเป็นเพื่อนเหมือนเช่นเคย
8 พฤษภาคม 2548 10:56 น.
วาดเวลา
อยู่ลำพังท่ามกลางความมืดมิดของราตรี
หนาวฤดีไม่มีใครคอยห่วงหา
คิดถึงจังคนที่เคยรักกันมา
วันนี้หนาไม่รู้ว่าเธออยู่หนใด
โอ้อกเหงาคิดถึงเขาใจว้าวุ่น
คิดถึงอ้อมอกอุ่นคืนหวั่นไหว
คิดถึงคำรำพันรักหมดใจ
สุดท้ายเธอทิ้งฉันไปให้เดียวดาย
เป็นยังไงทำอะไรอยู่ตอนนี้
โอ้คนดีสักนาทีจะมีไหม
ที่จะคิดถึงคนที่เธอนั้นทิ้งไป
หรือว่าไม่มีอะไรฝังใจของเธอเลย
หน้าส่วนตัว
1397
