28 เมษายน 2547 20:33 น.
วันวาน
คืนหนาว
เหน็บหนาวใช่ไหมในคืนนี้
แม้จะอยู่ช่วงทีฤดูร้อน
เหน็บหนาวใช่ไหมในยามนอน
แม้จะอยู่ในห้องแอ
แหงนดูท้องฟ้าแล้วไร้จันทร์
เกิดใจสั่นทั้งที่ไม่เคยเป็น
เอาคำถามจากน้ำตาที่กระเซ็น
เพียงเพราะเห็นเมฆหนามาบังดาว
เกิดคำถามในใจไม่อาจเค้น
หรือเป็นความสับสนกับตัวตนยากค้นหา
อยากได้ยินคำอ่อนโยนมาปลอบใจ
ต้องการใครสักคนมาเป็นเพื่อนในคืนอันยาวนาน........
11 เมษายน 2547 17:31 น.
วันวาน
หวังว่า
ไม่มีตะวัน สีทอง คอยส่องแสง
ไม่มีดวงไฟ ร้อนแรง คอยส่องทาง
ไม่มีเปลวเทียน ซักดวง คอยให้ความหวัง
ไม่มีใคร ซักคน คอยให้กำลังใจ
เหมือนชีวิต ช่างมืดมน บนหนทาง
เหมือนโลกกว้าง ช่างโหดร้าย เสียหนักหนา
เหมือนใจคน ช่างเปลี่ยนง่าย นี่ละน่า
เหมือนความหลัง ช่างฝังใจ มิลืมเลือน....
8 เมษายน 2547 15:10 น.
วันวาน
คืนเหงา
ค่ำคืนเงียบหม่นของคนเหงา
กอดเกี่ยวความว่างเปล่าไว้เคียงข้าง
แอบอิงแค่เพียงความอ้างว้าง
ซุกร่างกับพื้นฟ้าอย่างเดียวดาย
เดินทางค้นหาความฝัน
คืนวันค้นหาความหมาย
ท่ามกลางผู้คนมากมาย
กลับแปลกเปลี่ยวเดียวดายกลางผู้คน
ลมหนาวดาวหม่นใจคนท้อ
ความหวังที่เฝ้ารออยู่หนไหน
ผ่านชีวิตผ่านทางที่กว้างไกล
สิ่งที่ได้กลับเปล่าว่างกลางดวงตา
รินเถอะรินหลั่งมาเป็นเพื่อน
ปลอบเตือนยามใจเจ็บปวดล้า
รินหลั่งรินไหลเถอะน้ำตา
ให้สมค่าความพ่ายแพ้แก่ตัวตน.
4 เมษายน 2547 15:50 น.
วันวาน
.......บนทางเดิน อาจไม่มีทางไหน มุ่งไปสู่ดวงดาว
และคนที่เดินดิน ทุกทุกคน ก็รู้ว่า มันไกลเกิน ที่คนจะก้าวไป
แต่ในความเป็นจริง เส้นทางบนดินนั้น ก็มีดวงดาวที่ส่องสกาวอยู่ไม่ไกล
.......และตัวฉันคนนึง ที่ต้องการ จะก้าวไป ฉันมั่นใจ ว่าคงไม่ยากเกิน
คนบางคนอาจจะมีใจทอ แค่ตรงกลางทาง หมดความหวังในหัวใจ
......แต่มีฉันคนนึง ที่ยังคง จะก้าวไป ฉันมั่นใจกับทางที่เลือกเดิน
สิ่งที่ฉันทำไป จะเป็นเส้นทางให้ข้ามผ่าน สู่จุดหมาย ที่ตั้งใจ ด้วยตัวฉันเอง
หน้าส่วนตัว
1000
