4 สิงหาคม 2549 17:05 น.
วันฟ้าหม่น
ก็ไม่รู้เธอคิดอย่างไรในตอนนี้
ดูท่าทีเฉยชาไม่ค่อยสน
คุยกับฉันทีไร ใจว้าวน
เหมือนกับคนไม่เคยรู้จัก
ไม่รักกัน.....
อยากบอกเธอนะว่ารักรักเธอมาก
และไม่อาจรักใครได้อีกหน
แม้ว่าเธอไม่เชื่อใจไม่กังวน
แต่เธออย่าทำเป็นไม่สน ไม่ใส่ใจ....
3 สิงหาคม 2549 15:19 น.
วันฟ้าหม่น
...เธอคงไม่เคยรู้สึก
ว่าส่วนลึกฉันปวดร้าวแค่ไหน
ตอนฟังเธอเล่าเรื่องราวของหัวใจ
กับใคร ๆ ที่เธอไปพัวพันมา
ที่แสดงออกว่าเห็นใจและอาทร
นั่นนะ..เก็บความร้าวรอนใต้สีหน้า
ปากก็ปลอบเธอ...ส่วนใจนะเหรอ..เจ็บจนชา
ไม่เคยให้รู้เลยว่า...ลับหลังแอบมีน้ำตาทุกที
31 กรกฎาคม 2549 10:40 น.
วันฟ้าหม่น
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร
ทำไมถึงทำเป็นเฉยชาอยู่อย่างนี้
อยากให้รู้ว่ามันเจ็บกับการกระทำที่เธอมี
รู้ไหม้ว่ามันเจ็บตรงนี้ เจ็บที่ใจ
29 กรกฎาคม 2549 12:06 น.
วันฟ้าหม่น
ยากนะ....ที่จะลืมใครได้ลง
ยากนะ....ที่จะทำให้ใจหายตรอมตรมอยู่อย่างนี้
ยากนะ....ที่จะให้หมดรักกับเธอคนดี
ยากนะ....ที่จะทำให้ฉันคนนี้....ลืมเธอได้ลง
เพราะ....รักเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด
เพราะ....ทั้งใจทั้งใจมีแต่เธอเท่านั้น
เพราะ....รักมากจึงอยากเก็บเธอไว้เป็นกันและกัน
เพราะ....ไม่อยากให้เธอหมดรักฉัน... ฉันรักเธอ
10 กรกฎาคม 2549 15:36 น.
วันฟ้าหม่น
ฉันมันก็แค่ผู้หญิงปอน ๆ
ถึงไม่น่ารักในทุก ๆ ตอนที่เธอเห็น
แต่ผู้หญิงคนนี้ก็รักอย่างที่เป็น
แต่เธอก็ไม่เคยเห็นฉัน...ในสายตา
หน้าส่วนตัว
939
