9 มกราคม 2545 09:21 น.
วฤก
๏ ลมหนาว คราวพัด สะบัดผ่าน
สะท้าน สะทก อกหวั่นไหว
คิดหวน ครวญคร่ำ อยู่ร่ำไร
ลาไกล จากเรือน ยากเยือนคาม
บ้านเก่า เคล้ากรุ่น ไออุ่นอบ
ครันครบ แค่ไหน ใคร่ขอถาม
พ่อแม่ แก่เฒ่า เฝ้ามองตาม
ทุกยาม อยู่สุข ไร้ทุกข์ฤๅ
พระพาย ชายผ่าน แต่กาลนั้น
เห็นท่าน อยู่เย็น เป็นสุขหรือ
ไยเล่า กล่าวเพียง เสียงอื้ออือ
ขอมือ มอบข่าว คลายร้าวใจ
ลมหนาว คราวพัด สะบัดผ่าน
สะท้าน สะทก อกหวั่นไหว
เพราะพราก จากบ้าน มาย่านไกล
จึงไข้ ขื่นขม ตรมเดียวดาย ๚
8 มกราคม 2545 18:00 น.
วฤก
ถึงราษีไศลใจสะท้อน
แสนอาวรณ์วุ่นจิตคิดครวญหา
ใคร่ถนอมกล่อมเจ้าเข้านิทรา
แนบแก้วตาชื่นขวัญคงฝันดี
ดูหมู่ดาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
ดาริกากุมลัคน์จักรราศี
ดาวรักเลือนเหมือนหม่นปนราคี
แลริบหรี่โรยแรงแสงอ่อนรอน
คิดคิดไปใจเหมือนจะหวั่นหวั่น
คิดคิดพรั่นเพลงรักจักถอนถอน
คิดคิดถึงจึงพร่ำคำวอนวอน
คิดคิดก่อนเกรงร้างห่างไกลไกล
จึงวอนดาวเจ้าเอ๋ยอย่าเฉยเฉื่อย
อย่าเลยเรื่อยเลือนร้างห่างไปไหน
อย่าลาลัคน์รักร้างละห่างใจ
ดาวจงได้ดลน้องอย่าหมองมน ฯ
สระกำแพงแข็งกั้นเป็นชั้นฉาก
เหลือแรงลากรั้งไว้ใจฉงน
ฤๅศรัทธาเทพไท้จะใคร่ดล
ดาลภัยพ้นเพลาห่างจึงสร้างมา
เพราะศรัทธาในรักสมัครน้อง
คงจะพ้องเพียงปราสาทศาสนา
เรียมเลยสร้างวางลักขณ์อักขรา
เป็นภาษาสื่อจิตคิดคะนึง ฯ
ถึงนครศรีลำดวนรัญจวนจิต
ห่างมิ่งมิตรหมองไข้ใจคิดถึง
เพราะพี่เหงาเศร้าระกำจึงรำพึง
เคล้าเสียงซึงเสียงแคนจากแดนไกล ฯ
โอ้แม่ศรีสระเกศในเขตแคว้น
เป็นศรีแดนดินดำฉ่ำน้ำใส
ลูกแม่ศรีมีสุขสร่างทุกข์ใจ
เพราะลูกได้แม่ศรีเป็นศรีแดน
แม้จากไปไกลถิ่นถวิลหา
แม้ไขว่หาบ้านอื่นอีกหมื่นแสน
เหมือนสุขสร่างห่างคลาดจนขาดแคลน
ไม่เหมือนแม้ศรีสะเกษเขตนิคม ฯ
วฤกร้อยถ้อยนิราศอาจพลั้งผิด
วอนมิ่งมิตรอย่าขับหรือทับถม
เพราะรักกานท์จึงจารไว้ให้ลองชม
เพียงภิรมย์รื่นรสบทกลอนเอย ๚
8 มกราคม 2545 14:24 น.
วฤก
ไม้เมืองสรวงมือสวรรค์ฤๅสรรค์สร้าง
พุ่มพฤกษ์พรางพันไต่ด้วยไม้เถา
สองพฤกษ์ลอดสอดกิ่งดูพริ้งเพรา
สองพฤกษ์เคล้าคลอชิดสนิทกัน
พงพฤกษ์พลอดกอดรัดกระหวัดชู้
ให้อดสูชมไพรใจกระสัน
กระเสียนเสียดเบียดพฤกษ์นึกถึงวัน
กรกอดกันก่ายน้องประคองนวล ฯ
ผ่านเมืองสรวงล่วงสุวรรณภูมิภพ
มิอาจลบเลือนจิตที่คิดหวน
เคยประโลมโฉมเฉลาเร้ารัญจวน
ต้องผันผวนพรากน้องจากห้องไกล
จนถึงกู่พระโกนาว่าจะกู่
ถามพรหมผู้ลิขิตคิดไฉน
จึงเสแสร้งแกล้งทำให้ช้ำใจ
พรากพี่ให้ห่างนวลผู้ควรครอง ฯ
โอ้โพนทรายทรายกลบลบรอยร้าว
เลือนรอยคาวขื่นขมระทมหมอง
แต่รอยรักสลักจิตพี่คิดปอง
มิเพลาพร่องผันเกลื่อนเลือนรอยทราย
ทุ่งกุลาร้องไห้อันใหญ่กว้าง
แลเวิ้งว้างว่างไปพี่ใจหาย
ทุ่งขวางกั้นคั่นกลางเจ้าห่างกาย
สุดจะหมายมาสู่ยอดชู้ชม
เรียมร้องไห้กับกุลาโศกาสลด
เรียมระทดแลไปใจขื่นขม
เรียมรานร้าวหนาวไข้ใจระทม
เรียมตรอมตรมเจียนตายคล้ายกุลา ฯ
8 มกราคม 2545 00:28 น.
วฤก
๏ พระจันทรรอนสีรุจีรัศมิ์
จะเลาะลัดลาร้างห่างเวหน
เธอถามดาวคราวหลบนภดล
อยากพร่ำบ่นคำใดให้รับความ
ฤๅเหน็ดเหนื่อยเนือยอ่อนสะท้อนสะท้าน
ฤๅรำคาญคำฉินยินคนหยาม
ฤๅหมดหวังพลังล้าพยายาม
ฤๅสุดห้ามหักหมองหมายครองใจ
ห้วงโพยมโสมหรือเคยถือเด่น
เพียงจันทร์เพ็ญผ่องฟ้าสง่าไฉน
เพราะมีดาวพราวพรายเรียงรายไป
จึงสุกใสสมสรวงห้วงนภา
ฉะนั้นใดไหนย่ำให้ช้ำชอก
ฉะนั้นบอกเบิกคำพร่ำกถา
ฉะนั้น เจ้า-เราร่วม รวมฉันทา
ฉะนั้นมาสมัครมิตรสนิทเทอญ ๚
4 มกราคม 2545 15:36 น.
วฤก
ธารโสกเชือกเชือกมัดกระหวัดมั่น
ราวเชือกพันพาโศกวิโยคหมอง
พี่ห่างเจ้าเศร้าจิตเฝ้าคิดปอง
โศกซึมพ้องโสกธารสะท้านทรวง
โสกเชือกกั้นปันแคว้นแดนสาเกตุ
นคเรศกรุงไกรอันใหญ่หลวง
นับสิบเอ็ดประตูตั้งถ้วนทั้งปวง
เวลาล่วงเรียกร้อยเอ็ดผิดเท็จจริง
ถึงสิบเอ็ดร้อยเอ็ดพันเอ็ดอ้าง
สาวสะอางอาจยั่วกลั้วสุงสิง
พี่ไม่พรั่นหวั่นใจจนไหวติง
เพราะมีมิ่งเมียขวัญสำคัญครอง
จะมั่นคงจงรักจะหนักจะแน่น
ไม่คลอนแคลนคิดเพ้อเสนอสนอง
แสนนารีจะลี้เลี่ยงมิเมียงมิมอง
จะรักน้องแน่นหนักมิพักมิเพลา ฯ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวฤก
หน้าส่วนตัว
864
