27 กันยายน 2551 09:26 น.
วรรธนภิโยกุล
คิดถึงเธอจังคนดี
ที่วันนี้ไม่มีหน้าเธอมาให้เจอให้เห็น
ก่อนเคยเห็นเธอตั้งแต่เช้าจรดเย็น
แต่วันนี้กลับไม่เห็นเป็นเช่นเคย
เคยคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เสมอ
ว่าเธอคงรักได้แค่เพียงฉัน
และหัวใจเธอคงพร้อมยอมให้กัน
แต่วันนี้มันทำให้ฉันเข้าใจอะไรที่เปลี่ยนแปลง
ไม่โกรธที่เธอทำแบบนี้
เพราะชั้นมันทำตัวไม่ดีมีปัญหา
ทำให้เธอต้องเสียใจตลอดเวลา
สมน้ำหน้าที่เธอจากลาไปแสนไกล
เพิ่งรู้สึกตัวก็ตอนนี้
ว่าใจฉันบินหนีหล่นหาย
เสียดายใจดีๆของผู้ชาย
ที่เคยเติมฝันไม่ให้จางหายสลายไป
26 กันยายน 2551 20:23 น.
วรรธนภิโยกุล
ไม่เคยโทรหากันมาก็หลายปี
แต่วันนี้กลับโทรมาขอคืนดีกับฉัน
เธอเห็นฉันเป็นอะไหล่สำรองรึไรกัน
ถึงคิดจะทิ้งกันวันไหนก็ตามใจเธอ
เธอยังจำมันได้ไหม
วันที่ทิ้งฉันไปในวันนั้น
เธอทำเหมือนฉันไม่เคยมีความสำคัญ
ไม่ไหวไม่หวั่นกับน้ำตาที่ให้เธอ
เธอย้ำว่าเรื่องระหว่างเราทั้งสอง
ยังไงก็มองว่ามันเป็นแค่ความหลง
ฉันทั้งต้องทำใจไยต้องปลง
ยอมปล่อยเธอไปขอให้เธอจงเจอคนดีๆ
แต่พอมาถึงวันนี้
รักฉันที่เคยมีมันจางหาย
เพราะเสียดายน้ำตาที่เคยเสียให้เธอไป
จึงไม่คิดเริ่มต้นใหม่กับใครโดยเฉพาะ........เธอ
26 กันยายน 2551 20:21 น.
วรรธนภิโยกุล
ความเหงาที่เจอในวันก่อน
กลับมาหลอกหลอนเมื่อตอนที่เห็น
เธอควงใครใหม่มาเย้ยหน้าอย่างชาเย็น
จะแกล้งไม่เห็นยังไงดีเรา
โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
กล้าทำกันต่อหน้าต่อตากันแบบนี้
จะแก้ตัวยังไงเล่าพ่อตัวดี
หรือจะอ้างว่าเป็นพี่สาวเธอเอง
ก็ท่าทางเดินควงกันแบบนั้น
แค่เพื่อนกันมันก็คงไม่ใช่
คงมากกว่าเพื่อนเจื่อนรึไง
เห็นทำหน้าหยั่งกะจะตายตรงหน้ากัน
สรุปให้เธอได้เลยในวันนี้
ว่าความรักที่มีแตกสลาย
แค่เสียเธอไปให้ใครคงไม่ทำให้ขาดใจตาย
ไม่คิดเสียดงเสียดายที่เสียเธอ
23 กันยายน 2551 20:38 น.
วรรธนภิโยกุล
เธอเคยเป็นบ้างไหม
รู้สึกหวั่นไหวเวลาไม่เห็นหน้า
เคยคิดถึงบ้างไหมเวลาเราอยู่ไกลๆตา
เห็นความรักในแววตาว่าห่วงเธอจริงๆ
จะส่งข้อความไปหาก่อนก็ไม่กล้า
กลัวเธอไม่เห็นค่ามากกว่าเศษผง
ไม่กล้าจะบอกเธอไปแบบตรงๆ
เพียงเพราะกลัวสถานะเราไม่มั่นคงเหมือนเคยมี
ลองกดเบอร์เธอตั้งหลายครั้ง
ใจมันก็ยังกล้าๆหวั่นๆอยู่อย่างนี้
หวั่นไหวใจอ่อนซะทุกที
แม้รู้ดีว่าช้ากว่านี้คงไม่ทันใครๆ
ก็ตั้งแต่วันก่อนนั้น
ที่ใจฉันถูกตอกย้ำให้หม่นหมอง
เลือกที่จะเสี่ยงรักใหม่ก็กล้าลอง
แม้บางทีอาจไม่สมปองก็ลองดู
23 กันยายน 2551 19:25 น.
วรรธนภิโยกุล
ในโลกนี้มีทั้งชนคนดีชั่ว
หลงมัวมัวอยู่กับตัวราคะและตัณหา
ยากนักที่เราเหล่าปุถุชนคนธรรมดา
จะค้นหาพบเห็นว่าเป็นจริง
อย่าติดอยู่กับความเหงาที่เฝ้าหลอน
ให้คิดถึงเมื่อครั้งก่อนเมื่อวันเก่า
จดจำเพียงสิ่งดีๆที่เคยมีของสองเรา
ปลดปล่อยพันธนาการเก่าๆเฝ้าหลอนใจ
ลองค้นหาวิถีทางใหม่ให้ชีวิต
ลองถูก-ผิด ดี-ชั่ว อย่ามัวเฉย
ยังดีเสียกว่ามัวแต่กลัวไม่ทำเลย
อย่างน้อยก็ยังดีที่เคยเป็นประสบการณ์ใจ
หากขาดเขาเรายังหายใจได้
จะไปแคร์ทำไมช่างใจเขา
จะสุขทุกข์ฉันท์ใดก็แค่เรา
อย่ามัวเอาอารมณ์เก่าที่เขาเป็น
แม้ว่าใจกายอาจบอบช้ำ
เพียงเพราะคำหวานพาลใจสลาย
แม้ว่าเค้าจะทิ้งเราให้เดียวดาย
อย่างน้อยก็ไม่อายที่เกิดมาเป็นคน
หน้าส่วนตัว
1868
