1 เมษายน 2551 23:51 น.
วรรธนภิโยกุล
ถ้ารู้ว่าแอบเจ๊าะแจ๊ะ
จะเอารองเท้าแตะไปให้กลืน
ถ้ารู้ว่าแอบควงสาวอื่น
จะเอาลูกปืนไปฝากที่หัวใจ
1 เมษายน 2551 23:46 น.
วรรธนภิโยกุล
ยิ่งนานวันยิ่งผ่านพ้นไป
ยิ่งไม่เห็นอิสระอะไรในตัวฉัน
นั่งเล่นแต่เน็ตครบ7วัน
ยังไม่เห็นมีอะไรที่มันจะเปลี่ยนแปลง
เมื่อไหร่เหรอถึงจะรู้
ว่าชีวิตฉันอยู่เพื่อสิ่งไหน
บางครั้งก็เบื่อจนเหลือใจ
แต่จะทนเก็บกดไว้ใจชาๆ
เธอไม่เคยพาไปไหน
ไม่ว่าที่สัญญาไว้หรือแค่พาไปซื้อของ
หากเรื่องใดไม่เกี่ยวกับธุรกิจคิดตรึกตรอง
ไม่ต้องไปขอร้องอะไรเธอเลย
เธอบอกฉันมันฟุ่มเฟือย
ใช้เงินเรื่อยเปื่อยประมาณนั้น
ที่เมื่อก่อนให้เงินเราเป็นฟ่อนแทยทุกวัน
แต่วันนี้กลับกันกับที่เคย
เมื่อก่อนเห็นชอบพาไปเที่ยวห้าง
เดี๋ยวนี้ไม่มีทางพาไปไหน
เธอบอกจะสิ้นเปลืองไปทำไม
เอาไว้มีตังค์เมื่อไหร่ค่อยไปเดิน
ทุกๆทีที่อยากไปเดินเที่ยว
ไมได้ไปซื้อของอย่างเดียวซะที่ไหน
แค่เดินเล่นให้เปิดตาเห็นอะไรๆ
ดีกว่าอยู่เบื้อใบ้ไปไหนไม่ได้เลย
เรื่องของเงินก็มีส่วนกวนประสาท
เพียงเพราะญาติเธอขาดเลยยืมไว้
จนป่านนี้เลยมาเป็นปียังไม่เห็นมีอะไร
ต้องรอใช้คืนชาติหน้าหรือไรถามจริงๆ
ฉันจุกอกเพราะคำนี้
คำว่าช่างซีนี่พี่น้อง
ไอ้แค่เรื่องเงินๆทองๆ
พี่ๆน้องยังทำมึน
ก็ไม่ได้ผูกใจเจ็บ
ไม่ได้มาฟื้นฝอยหาตะเข็บอย่างเธอว่า
แค่เสียดายเงินมากมายอยากได้มา
เธอกลับบอก......ฉันว่าเลิกบ้าเสียที
มันคงค้างคาใจไปแบบนี้
เพราะเรื่องของหนี้ๆสินๆ
โวยวายไม่ได้กลัวพี่เธอน้ำตาริน
แล้วคนที่ต้องกินน้ำตาก็ปลาไง
ไอ้เรื่องเงินประกันที่จะโอนไปให้แม่
ก็ทุกข์ใจจะแย่หาไม่ได้
แล้วยังต้องมานั่งฝังๆใจ
กับเงินที่โดนโกงไปไม่ได้คืน
จะแค่นี้..หรือแค่ไหน
มันก็แย่เกินไปสำหรับฉัน
ชักเกลียดเธอเข้าไส้ขึ้นทุกวัน
ที่ลำเอียงอย่างนั้นมันไม่แฟร์
ไม่ได้เครซี่อะไรกะพวกมัน
เพียงแต่เงินนั้นฉันก็ต้องใข้
ไปทำงานมาเหยื่อยยากแทบขาดใจ
แต่กลับไม่ได้เงินใช้เลยสักแดง
ไหนจะเจ็บใจสุดขีด
ที่มันเทคอนกรีตบนหนังหน้า
ทั้งเจ็บใจทั้งเสียดายวันเวลา
ไม่เคยคิดเลยว่าจะเสียหน้าเพราะปัญหาคนของเธอ
เมื่อไหร่ที่พวกมันทั้งสอง
มานั่งกองกราบแทบเท้าฉัน
จะรำถวายเทพสัก7วัน
ถ้าพวกมันยอมขอขมา
จะมีอะไรมากไปกว่า
การได้มาซึ่งความสูญ
เฝ้ารอไปใจอาดูร
รอสวรรค์เมตตามาช่วยจูนหาความจริง
เห็นใครๆต่างหาว่ามันดี
หน้าพวกมันงี้ดูซื่อๆ
แสร้งเอาธรรมะมานับถือ
แต่ความจริงคือมันแกล้งแสดงลวง
หน้าส่วนตัว
1099
