9 เมษายน 2551 17:32 น.
วรรธนภิโยกุล
นั่งถอนหายใจวันละหลายหน
เพราะสิ่งที่อยู่รอบกายไม่ได้ดังใจหวัง
อยากได้อยากดีแต่กลับมีแต่ต้องพัง
มันเหมือนความฝันถูกพังทลาย
เมื่อเรื่องรักก็เริ่มหนักหัว
เรื่องงานก็ไม่ชัวร์เพราะกลัวเขา
เรื่องอะไรก็ไม่ดีสักอย่างนะเรา
ยิ่งคิดยิ่งเศร้าเหงาๆจัง
ถ้ามีใครสักคนคอยปลอบใจ
ในยามที่ใจอ่อนล้าสับสน
ขอแค่กำลังใจจากใครสักคน
วอนฟ้าเบื้องบนช่วยส่งใครสักคนมารักฉันที
เห็นเค้าเดินผ่านเป็นคู่ๆ
ส่วนฉันหดหู่ไม่มีใครเคียงข้าง
ขับรถไปทางไหนก็เห็นแต่คนมีคู่อยู่ทุกทาง
เฮ้อ!มีใครโสดบ้างขอสักคน
แค่เป็นกำลังให้ในยามท้อ
เป็นคนคอยสานต่อเส้นทางฝัน
เป็นคนรักภักดีมีแต่กัน
เป็นคนไหนๆกันที่ฉันจะเจอ
เดียวดายบนเว็ปไซต์
หัวใจหวั่นไหวเมื่อได้อ่านกลอนรักหวาน
หัวใจเจ็บปวดร้าวราน
ทุกทีที่ได้อ่านกลอนรักหวานๆของใครๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ
ไม่รู้ต้องรอถึงวันไหน
ถึงจะมีคนมาให้รักมาสนใจ
จะต้องรอคอยถึงเมื่อไหร่ไม่รู้เลย
6 เมษายน 2551 11:23 น.
วรรธนภิโยกุล
รู้ตัวเองดี
ว่าใจเธอยังคงมีเขา
คนมาทีหลังอย่างเรา
ไม่มีสิทธิ์เอาชนะใคร
ไม่เคยคิดแย่งเธอมาจากใคร
ไม่คิดครอบครองสิ่งใดของใครเขา
เพียงเท่านี้ก็ดีพอกับใจเรา
แม้ไม่มีทางเทียบเท่าเขาเรายอมทน
เป็นเพียงแค่คนที่มาทีหลัง
ไม่ได้หวังให้เธอมาชิดใกล้
เพียงแค่เธอมีความห่วงใย
แค่เสี้ยวหนึ่งของเศษใจเธอให้กัน
ก็ทำได้เพียงแอบคิดถึง
ไม่มีสิทธิ์ทำซึ้งเท่าคนไหน
แค่แอบหวังเล็กๆในใจ
ว่าเธอคงเห็นค่าความจริงใจที่ให้กัน
เนที่เท่าไหร่ในใจเธอฉันไม่สน
ขอแค่ได้เป็นคนที่เธอเคยห่วงหา
แค่ให้เธอโทรหาบ้างบางเวลา
แค่คิดถึงเพียงช่วงหนึ่งที่หลับตาก็พอเพียง
ค่ำคืนนี้ช่างแสนเศร้า
เพราะรู้เธออยู่กับเขาคนนั้น
มีเพียงค่ำคืนที่เงียบงัน
ที่คอยปลอบใจฉันยามห่างเธอ
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
มีเพียงดาวที่พราวแสง
มีเพียงความเหงาเฝ้าคอยทิ่มแทง
ให้ใจอ่อนแรงเปลี่ยนแปลงเป็นอ่อนใจ
6 เมษายน 2551 11:12 น.
วรรธนภิโยกุล
ยังรอฉันอยู่รึเปล่า
ในวันที่เราเปล่าเปลี่ยวเดียวดายแบบนี้
ฉันยังนั่งนับวันเดือนที่เลื่อนผ่านมาเป็นปี
เฝ้ารอเธอทุกนาทีอยากให้คนดีกลับคืนมา
ยังเว้นที่ว่างไว้รอเธอ
อยู่เสมอไม่แปรผัน
แม้ระยะทางที่ห่างไกลกัน
ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจฉันที่มั่นคง
เธอไม่เคยจะอยู่ไกลจากใจฉัน
แม้จะผ่านคืนวันสักเพียงไหน
ความรักม่เคยอยู่ไกลใจ
ยังคงอบอุ่นละมุนละไมอยู่ในวันเวลา
ยังอยากได้ยินคำว่าคิดถึง
จากใครคนนึงซึ่งห่วงหา
ยังคงเฝ้ารอคอยเธอเสมอมา
แม้ไม่เคยรู้เลยว่าเมื่อไหร่เราจะได้มาพบกัน
แล้วเธอล่ะรู้สึกเช่นไร
ในวันที่เราห่างไกลกันอย่างนี้
คิดถึงกันบ้างไหมคนดี
ในทุกเสี้ยววินาทีที่ผ่านมา
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นเช่นไร
ขอเธอจงมั่นใจในทุกลมหายใจของฉัน
จะมีเพียงเธอเสมอทุกๆวัน
ไม่มีใครเปลี่ยนใจฉันไปจากเธอ
ถึงวันเวลาล่วงผ่านไปทุกวัน
ฉันยังคงเฝ้าฝันอยู่ที่นี่
อยู่กับความรักที่ยังมี
เฝ้ารอคอยคนดีกลับคืนมา
4 เมษายน 2551 20:49 น.
วรรธนภิโยกุล
แค่ผู้ชายคนเดียวที่ทิ้งไป
ไม่เห็นต้องเสียใจขนาดนั้น
แค่ผู้ชายหลายรักหักอกกัน
จะเก็บมันมาคิดให้จิตไหวหวั่นเพื่ออะไร
ก็แค่ไอ้ผู้ชายไม่รักดีแค่คนเดียว
ไม่เห็นต้องนั่งห่อเหี่ยวเปลี่ยวใจแบบนี้
แคร์ทำไมแค่ไอ้ผู้ชายไม่รักดี
คิดเสียว่าไม่มีเขาเราก็ไม่ยักตาย
ทีเมื่อก่อนเคยไปไหนมาไหนเอง
ใจนักเลงไม่กลัวเกรงใครหน้าไหน
แล้ววันนี้เล่าจะมัวนั่งเศร้าเป็นหมาเหงากันอยู่ไย
ตั้งสติแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ๆหันมาใส่ใจรักตัวเอง
อาจจะดูแปลกดูแตกต่าง
จากเคยมีเขาเคียงข้างในวันเก่า
จำไว้เถิดไม่มีอะไรที่เกิดมายั่งยืนสำหรับเรา
ชีวิตเราเป็นของเราแล้วจะเหงาเพื่อเขาทำไม
อย่างน้อยเราก็ต้องขอบคุณเขา
ที่ทำให้เราเห็นคราบอันหยาบสิ้น
ที่สอนเราให้นั่งเหงา...เศร้าน้ำตาริน
และสอนให้รู้ว่าแม้เราสูญสิ้นเขาเราก็ไม่ตาย
4 เมษายน 2551 12:32 น.
วรรธนภิโยกุล
คลื่นคงเหงา.....ถ้าไม่มีหาดทรายขาว
ทะเลคงว่างเปล่า......ถ้าไม่มีปลาดาวเวียนว่าย
เหมือนกันกับฉัน.....ถ้าตอนนี้ไม่มีเธอข้างกาย
ชีวิตคงหม่นไหม้ไม่สดใสอย่างที่เป็น
เธอคือคลื่นลูกใหญ่.....ที่โอบกอดพื้นทรายอย่างฉัน
ซัดสาดลบร้อยร้าวในใจกันจนมองไม่เห็น
รักของเธอช่วยซับน้ำตาที่ซ่านกระเซ็น
ดึงฉันออกมาให้เห็นแสงสว่างที่หลบเร้นมาเนิ่นนาน
และเพื่อจะตอบแทนความดีของเธอ
ผืนทรายอย่างฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอไม่ไหวหวั่น
จะคอยกล่อมให้เธอฝันดีในทุกๆคืนวัน
และจะมีหัวใจที่รักมั่นเท่านั้นคือเธอ
หน้าส่วนตัว
677
