11 เมษายน 2551 09:39 น.
วรรธนภิโยกุล
ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ขอให้อย่าวุ่นวายกับตัวฉัน
ขอลาไปตามวิถีทางของมัน
ได้โปรดอย่าฉุดรั้งฉันไว้อีกเลย
เลิกลากันด้วยดี
ดีกว่าต้องมีความเคืองแค้น
ไม่จำเป็นต้องเห็นใจแทน
ฉันมันแค่อดีตแฟนที่แสนเลว
ไม่รู้จักผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
ไม่เคยมีความดีในสมอง
ไม่เคยย้ำนึกคิดตรึกตรอง
ไม่เคยมองโลกในแง่ดี
ฉันมันคนรูปชั่วตัวดำๆ
ไม่รู้จักที่สูงต่ำคอยค้ำหัว
คอยจ้องหาแต่ความดีที่ใส่ตัว
ไม่เคยกลัวบาปกรรมทำไม่ดี
มีพิษร้ายยิ่งกว่าเสือสิงห์กระทิงงู
ไม่มองใครบวกคูณมองแต่หาร
มีแค่เพียงความเลวที่ฝังในสันดาร
เป็นคนพาลที่รูปชั่วตัวดำ
จิตใจร้ายกว่ายักษ์มาร
ไม่คิดทำบุญทำทานสร้างกุศล
ใจคอวิปริตผิดจากคน
รวมอยู่ในคนๆเดียว(คือฉันที่เธอมอง)
คงสะใจใช่ไหมเล่า
ไหนๆก็เอาชนะฉันซุงแหลใครๆได้
จะตบตามารยาก็ตามใจ
ฉันจะยกให้มันเป็นทาน
10 เมษายน 2551 23:02 น.
วรรธนภิโยกุล
ไอ้ราคาน้ำมันที่ว่าแพง
ก็ยังแรงสู้ปากเธอไม่ได้
ปากจัดว่าแย่ไม่แคร์ใครๆ
ปากจัดว่าน่าตบให้สลบสไลสัก3-4วัน
ก็ไอ้แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง
เธอก็มาแสดงขุ่นเคืองฉัน
มันผิดมากมายรึไงกัน
กะอีแค่ฉันแอบนอกใจ
ทีเธอยังทำมาตั้งหลายหน
ฉันยังทนไม่เคยบ่นเธอสักครั้ง
พาใครใหม่มาเสนอหน้ากันจังๆ
ฉันยังไม่เห็นจะไปบ้าคลั่งใส่เธอเลย
แล้วจะอะไรกันนักหนา
แค่กิ๊กใหม่เค้าพาไปทานข้าว
ไม่เห็นต้องประจานในร้านให้ยืดยาว
ฉันน่ะไม่อยากสาวไส้ให้ใครดู
ที่แสดงท่าทีแบบนี้
ยังเห็นว่าฉันมีค่าอยู่อีกหรือ
นึกว่าเห็นเป็นไส้เดือนกิ้งกือ
อยากจะบีบให้ตายคามืออย่างเคยเป็น
10 เมษายน 2551 11:08 น.
วรรธนภิโยกุล
รักไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
รักไม่ต้องจุดธูปเรียกหา
รักไม่ใช่เทวดา
รักคือสิ่งมีค่าที่ทุกคนใฝ่หามัน
เปรียบความรักเป็นโทรศัพท์มือถือ
คือมีไว้ใช้ระบายคลายใจเหงา
มีไว้รับทุกข์สุขกะเพื่อนเรา
มีไว้ระบายความเศร้าในคลิปวีดิโอ
ความรักเปรียบเหมือนปัจจัยที่5
ไม่ได้สำคัญมากแต่ก็ต้องหามาให้ได้
ความรักส่วนใหญ่มักมีไว้ในหัวใจ
แต่ความรักของฉันเก็บไว้ในความทรงจำ
เพราะความรักเป็นมากกว่าสิ่งล้ำค่า
ต้องแลกมาทั้งน้ำตาและเวลาที่สูญหาย
บางครั้งอาจแลกมาซึ่งความตาย
เมือ่คนรักปันใจใครหน้าไหนจะปล่อยไปดีๆ
รักมีทั้งข้อดี-ข้อเสีย
รักทำให้อ่อนเพลียใจเสียหาย
รักทำให้ชอกช้ำระกำใจ
แต่รักก็ทำให้สุขใจบางเวลา
9 เมษายน 2551 20:22 น.
วรรธนภิโยกุล
อยากจะไปหาเธอ
แต่กลัวใจถ้าได้เจอเขา
กลัวเรื่องราวความลับระหว่างเรา
จะถูกเขารื้อฟื้นกลับคืนมา
กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องราวในวันผ่าน
กลัวใจจะทรมานที่เห็นเธออยู่เคียงคู่เขา
กลัวกลั้นใจกายไม่ได้ต้องหึงเอา
กลัวเธอมีปัญหากับเขาเพราะเรื่องเราในวันวาน
เรื่องที่พลั้งใจกายในวันก่อน
เรื่องที่เป็นครูสอนหัวใจฉัน
ว่าเป็นมือที่3ต้องทนเศร้าอย่างไรกัน
ที่สอนให้ฉันได้เรียนรู้ว่าควรอยู่หรือจากลา
เรื่องราวของสองเราในอดีต
เปรียบดังคมมีดคอยกรีดใจฉัน
ปวดร้าวทรมานเมื่อนึกถึงมัน
แม้ว่าจะล่วงพ้นผ่านคืนวันนานเท่าไร
ตราบจนถึงในวันนี้
รู้ตัวเองดีว่าที่ของฉันอยู่ตรงใน
ทำได้เพียงรักษาตำแหน่งคนนอกหัวใจ
ไม่มีสิทธิ์คิดอะไรให้ไกลเกินจริง
แต่ขอให้เธอรับรู้เอาไว้
ถึงความในใจของใครคนนี้
ขอโทษที่เอาแต่ใจนิสัยไม่ดี
ขอโทษอีกทีที่แอบมีเธอในใจ
9 เมษายน 2551 20:09 น.
วรรธนภิโยกุล
ก็แค่ต้องการคนเข้าใจ
ไม่ต้องการให้ใครมาใส่ใจฉัน
แค่ใครสักคนที่พร้อมจะปลอบโยนกัน
ไม่ว่าเวลาจะเลยผ่านนานเท่าไร
คงมีเพียงแค่คนในความฝันเท่านั้น
ที่จะเป็นดังใจฉันปรารถนาได้
แค่เพียงภาพฝันที่ล่วงเลยผ่านลอยไป
ที่เหลืออยู่คือใจที่ไร้ความสำคัญ
มีเพียง1กายและ1ใจให้เหงา
จะสุขจะเศร้าก็มีเพียงตัวเราก็เท่านั้น
แล้วจะเรียกร้องอะไรกัน
ในเมื่อไม่อาจได้มันมาดังใจ
คนบนฟ้าช่างใจร้าย
ไม่เคยส่งใครให้เข้ามาดูแลหัวใจฉัน
ให้มีเพียงใจทีร้าวราน
เปรียบดังสายลมที่พัดผ่านแล้วผ่านเลย
หากต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้
หัวใจที่มีก็อาจต้องเศร้าหมอง
เมื่อไม่มีชายใดมาจับจอง
มีเพียงความเหงาที่ก้องในสมองตัวเอง
หน้าส่วนตัว
716
