3 พฤศจิกายน 2551 14:01 น.
วรรธนภิโยกุล
ก้อฉันมันเป็นแค่คนรอ ที่ถูกมองเหมือนไร้ความหมาย...
ก้อเพราะว่าเป็นเหมือนของตายในยามที่ไม่มีใคร....
ฉันก้อเป็น เหมือนๆเทียน... ถูกเก็บในลิ้นชัก เพื่อรอ เรื่อยไป...
ถูกใช้ก้อตอนที่แสงไฟดับไป... ถึงค้นเพื่อจะใช้กัน...
คนที่มีความสำคัญแค่วันที่เธอเสียใจ มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่...
จะเจ็บจะทนเธอยังไหว ตราบจนเทียนไขนั้นจะลายหมดลงไป...
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอร่ำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น...
3 พฤศจิกายน 2551 13:42 น.
วรรธนภิโยกุล
แล้ววันของเราก็มาถึง
ไม่อยากดึงเธอไว้ให้ใจหมอง
ไม่มีวันร้องไห้น้ำตานอง
เธอจะไปก็ไปเถอะขอร้อง....อย่ากลับมา
ขอให้เธอโชคดีกับคนนั้น
เขาสำคัญเธอก็ไปอย่ามาหา
คนอย่างฉันไม่มีวันเสียน้ำตา
ฉันก็แค่คนด้านชา...ไร้ค่าที่เธอลืม
3 พฤศจิกายน 2551 13:41 น.
วรรธนภิโยกุล
365 วันของฉัน
เทียบกับ 1 ปีที่เราคบกันใช่ไหม
จะรื้อฟื้นความรู้สึกลึกๆข้างใน
ที่เราเดินจากกันไปให้กลับมา
เธอยังจำมันได้ไหม
365 วันที่ผ่านไปให้กลับมาหา
มัอยู่ 1 วันที่เธอบอกว่าเลิกลา
และเดินจากไปช้าๆให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียใจ
31 ตุลาคม 2551 17:55 น.
วรรธนภิโยกุล
ก็ฉันมันชอบร้องไห้
ชอบทำตัววุ่นวายสร้างปัญหา
ชอบเอาแต่ใจ...อยากให้เธออยู่ใกล้ตลอดเวลา
และเป็นคนพูดจาไม่หวานอยากใครๆ
+++++++++++++++++++++++++++
ก็มีบ้างที่เอาแต่ใจ
อยากให้เธออยู่ใกล้...เอาใจ....ห่วงหา
มีบางครั้งที่ร้องไห้เสียน้ำตา
แต่อยากให้เธอเข้าใจนะว่า......ฉันรักเธอ
31 ตุลาคม 2551 17:52 น.
วรรธนภิโยกุล
หากเธอยังลังเลที่จะรักกัน
ช่วยบอกให้ฉันเข้าใจบ้างได้ไหม
จบ-จบ กันแล้วก็เลิกรา จากกันไป
อย่าเก็บฉันเอาไว้พอกันที
+++++++++++++++++
จะเก็บฉันไว้ทำไม
ในเมื่อใจเธอไปอยู่กับคนนี้
อย่าเสียเวลาเพียงเศษเสี้ยววินาที
ทิ้งกันเถอะคนดี....ทิ้งฉันเลย
หน้าส่วนตัว
1556
