22 ตุลาคม 2550 12:44 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ฉันเฝ้ามองออกไปที่หน้าต่าง
คืนเดือนร้างแลไปช่างใจหาย
มีหมู่ดาวไร้เดือนเคียงข้างกาย
ยามราตรีนี้คล้ายดั่งใจเรา
อันหัวใจที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ไร้ซึ่งแสงเคลือบแคลงด้วยความเขลา
เปรียบดาราดวงน้อยคอยเอื้อมเอา
หยิบยืมแสงจากแขเขาเอามายล
ความใฝ่ฝันของดาราดวงน้อยนี้
ฝันอยากมีดวงไฟไว้ส่องผล
เป็นดาวฤกษ์ดวงสำคัญ ณ กมล
อยากส่องแสงและคอยดลบนโลกา
ดลบันดาลให้โลกสงบสุข
ไร้ซึ่งทุกข์ไร้กิเลสสิเนหา
ไร้ซึ่งพวกหมานุษย์-สันดานกา
ที่คอยมาบรรเลง เพลงโลกีย์
เป็นแค่ฝันของดวงดาวดวงน้อยนี้
ไม่อาจมีความฝันอันหรูหรา
แค่อยากเห็นชาติไทยพัฒนา
ไม่อยากเห็นพี่น้องมาทะเลาะกัน
แหล่งรวมใจนั้นหรือก็คือ พ่อ
จงช่วยก่อความจริงใจ-สมานฉันท์
อันพุทธ-คริสต์-อิสลาม จงช่วยกัน
ช่วยทอฝัน สรรค์สร้างคุณความดี
เป็นของขวัญมอบให้กับคุณพ่อ
พ่อเฝ้ารอเราทั้งผองปรองดองสรรค์
สร้างความดี-มีความรู้ควบคู่กัน
ประเทศไทยในฝันจะเกิดมา
แหงนขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งหนึ่ง
แล้วมองถึงดาวดวงน้อยบนฟากฟ้า
แล้วก็ปิดหน้าต่าง-ปิดดวงตา
ค่ำคืนนี้ขอนิราเพื่อสร้างแรง
18 ตุลาคม 2550 10:45 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมา
แล้วพบว่าไม่มีเธอในวันใหม่
ฉันรู้สึกปวดร้าวขึ้นในใจ
เธอจากไปแล้วใยไม่เคยลืม
เรื่องราวของฉันกับเธอนี้
ก่อนแสนดียังนึกถึง ยังซึ้ง ปลื้ม
กลับกลายเป็นปวดร้าวใจไม่อาจลืม
ดั่งหยิบยืมความสุขมาแล้วลาไป
แถมยังดั่งฟากฟ้านั้นกลั่นแกล้ง
เธอไม่เคยเล่าแจ้งแถลงไข
ว่าเธอนั้นตีจากฉันไปทำไม?
SMS ขอคืนใจให้ฉันพอ
ถึงเรื่องราวจะผ่านแสนนานแล้ว
แต่อกแก้วยังปวดใจเหลือเกินหนอ
ขอเหตุผลสักคำ . . ก็เกินพอ
ช่วยถักทอความสงสัยให้เติมเต็ม
หากเหตุผลของเธอเปรียบดังด้าย
ก็คล้ายๆความสงสัยนั้นคือเข็ม
โปรดนำมาร้อยถักให้อิ่มเอม
ให้เหตุผลมันเติมเต็มที่ดวงใจ
ขอบอกเลิกส่งมาทาง SMS
พิมพ์ Messege เป็นเพลงบรรเลงไฉน
บอกอยากอยู่คนเดียว ไปให้ไกล
ยังปิดท้ายว่า . . ผู้ชายที่รักเธอ
ยังสงสัยว่าทั้งใจเธอยังรัก
เธอต้องผลักใจฉันไปด้วยเหรอ?
ลงก้นเหว ลึกลงไร้หนทางเจอ
คิดเสมอ ฉันให้เธอหมดหัวใจ
แล้วตัวเธอก็เอาใจฉันไปทิ้ง
หมดสิ้นแล้วดวงใจจริงที่สดใส
สู่ก้นเหว ไร้ทางดำเนินไป
ตราบจนชีวาสุดท้าย . .ยังรักเธอ
18 กันยายน 2550 18:07 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ขอโทษที่ไม่เอาไหน
ขอโทษที่ใจฉันยังเหมือนเก่า
ขอโทษที่ยังใช้คำว่าเรา
ขอโทษที่ยังนั่งเศร้า..ยังมองเธอ
ขอโทษที่ใจยังเจ็บ
ขอโทษที่ยังเก็บเธอไว้เสมอ
ขอโทษที่ยังคง"คิดถึงเธอ"
ขอโทษที่ยังไม่ลบเบอร์เธอออกไป
ขอโทษที่ยังโทรไปหา
ขอโทษที่ยังมามองตา..อยู่ใกล้
ขอโทษที่ยังมองดาว..อยู่บนฟากฟ้าไกล
ขอโทษที่ยังให้ฟากฟ้าดูแลเธอ
ขอโทษสำหรับความรัก
ขอโทษที่ไม่หักห้ามใจเสมอ
ขอโทษที่ยังเฝ้าฝันละเมอ
ขอโทษด้วยนะเธอ..ฉันอาจจะโง่มากเกินไป...
25 กรกฎาคม 2550 20:55 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
รู้แล้วว่าไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว
แค่คุยกับฉันยามเปล่าเปลี่ยว เงียบเหงา
เธอเห็นฉันเป็นแค่คนที่บรรเทา
เอาความเหงา ความเศร้า ของเธอไป
ฉันรู้ว่าเธอไม่แคร์
ขอเพียงแต่เธอบอกมาได้ไหม
ขอแค่บอกคำเดียวว่า ไม่มีใจ
จะรีบเดินออกจากใจเธอทันที
19 กรกฎาคม 2550 21:50 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ขอบคุณกับรักที่เคยให้
ขอบคุณกับใจที่ว่างเปล่า
ขอบคุณสำหรับสิ่งที่เคยเรียกว่า "เรา"
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เคยมีกัน
ขอบคุณสิ่งที่เธอพูด
ขอบคุณที่เธอหยุดรักฉัน
ขอบคุณที่บอกว่าวันนี้ เธอไม่รักกัน
ขอบคุณความสัมพันธ์ที่เธอฝืนมี
ขอบคุณที่เธอทิ้ง
ขอบคุณความจริงที่เธอวิ่งหนี
ขอบคุณรักจอมปลอมที่เธอมี
ขอบคุณที่วันนี้...เธอไม่คิดถึงมัน
ขอบคุณที่เธอไม่แยแส
ขอบคุณความผันแปรที่เปลี่ยนผัน
ขอบคุณ..เรื่องที่เธอไม่กล้าพบกัน
ขอบคุณ..ที่ไม่อยากเจอฉัน ไม่อยากเจอ..
หน้าส่วนตัว
1064
