ความสมหวังที่มองไม่เห็น

วรรณวราภรณ์

เธอรักเขาเท่าไรก็สูญเปล่า
เพราะว่าเขาไม่ต้องการ..ไม่เคยแคร์
เธอบอกเธอเสียใจ อยากยอมแพ้
บอกว่าอยากได้รักแท้..ใครสักคน

   เจ็บปวดใจที่มีรักให้เธอพร้อม
เธอไม่ยอมหันมองมาเลยสักหน
ไม่เห็นค่าในแววตาและกมล
ไม่เห็นยลในสิ่งที่เธอต้องการ

    ความสมหวังที่เธอมองไม่เคยเห็น
ไม่ชัดเจน ไม่มองมา ไม่สงสาร
เจ็บใจตนที่ต้องทนเก็บมานาน
เฝ้าแต่คอยอธิษฐานให้เธอมอง

   ตัวเธอเองก็รักอยู่แต่เขา
นั่งโศกเศร้าเพราะเรื่องเก่าหน้าเศร้าหมอง
คอยเพ่งพิศสิ่งรอบข้างที่เกี่ยวดอง
แล้วก็ตรองถึงเรื่องเก่าหน้าเศร้าใจ

   ก็ไม่รู้ว่าจะโทษที่ตัวฉัน
หรือดวงจิตที่ผูกพันจนไถล
หรือจะโทษตัวเธอที่รักใคร
หรือโทษเขาที่หลอกได้..ใจของเธอ

   การรักใครข้างเดียว..ทนใช่ไหม?
ก็ต้อง "ทน" ที่หัวใจฉันดันเผลอ
มีความรักมาทักทายเมื่อได้เจอ
แล้วก็ต้องรอเก้อ..ไม่รักกัน

    ก็ไม่รู้นานแค่ไหนที่ต้องรอ
ก็ต้องรอจนอาจท้อ..หนอใจฉัน
รอให้เธอมาค้นพบ..มาผูกพัน
แล้วมันนานแค่ไหนกัน..ที่ต้องรอ?