11 กรกฎาคม 2545 11:08 น.
วนา
ช่วงเวลา ที่คบกัน นั้นสั้นนัก
จะให้รัก คงยาก เสียหนักหนา
เราพบกัน นั้นน้อย ด้อยเวลา
อันมีค่า มากล้น ที่คนคอย
เราพบกัน ด้วยเหตุการณ์ ไม่คาดคิด
ด้วยดวงจิต ดวงใจ ไม่เหงาหงอย
เราพบกัน ด้วยจิตใจ ไม่เลื่อนลอย
เหมือนเป็นกลอย ใจข้า น่านิยม
แต่ดวงใจ มีห่วง ดวงหนึ่งแล้ว
มีน้องแก้ว กลอยใจ ได้สั่งสม
รักกันมา เป็นเวลา ที่นานนม
รอเวลา ชื่นชม วันสมใจ
เมื่อมีเธอ ทำให้ ใจครุ่นคิด
ที่ดวงจิต มากล้น จนหวั่นไหว
เหมือนมีมนต์ จนรักแท้ จะแปรไป
มีรักใหม่ ในใจภักดิ์ จะรักเธอ
ขอเวลา ของดวงใจ ไว้สักนิด
ทดสอบจิต ดวงใจภักดิ์ รักเสมอ
แม้จามี หลายสิ่ง มาปรนเปรอ
ขอรักเธอ คนเก่า ที่เรามี
จะไม่ขอ เปลี่ยนใจ ไปอีกแล้ว
จะแน่แน่ว รักเดิมไว้ ไม่หน่ายหนี
เติมใจไว้ ให้เต็ม ขอยอมพลี
มอบรักนี้ ดวงใจ ให้คนเดิม
6 กรกฎาคม 2545 12:42 น.
วนา
มองนภา ครั้งใด หัวใจหม่น
จากมีคน เคยเห็นหน้า มาหนีหาย
เหมือนดวงดาว ลอยผ่าน แล้วเลยไป
แล้วลับไกล สุดหล้า ที่ฟ้านั้น
แต่ดวงดาว ลอยไป ไม่ไปลับ
ไม่ช้ากลับ คืนคู่ สู่สวรรค์
ขอให้เธอ เป็นเหมือน เช่นดวงจันทร์
ไว้สักวัน เธอคืนกลับ รับดวงใจ
6 กรกฎาคม 2545 12:26 น.
วนา
จากมุมหนึ่ง ของชีวิต ที่คิดว่า
สร้างคุณค่า แก่ชาติ มาตรว่าได้
ทำวันนี้ พรุ่งนี้ เพื่อชาติไทย
อุดมการณ์ ดำเนินไป ด้วยอดทน
อุปสรรค จะฟันฝ่า ทุกท่าท่วง
ไม่หลงบ่วง ติดยึด จะฝึกฝน
จะสร้างเธอ ให้รู้ค่า ประชาชน
จะตากแดด ตากฝน ทนทำงาน
จะสร้างชื่อ ให้ลือเลื่อง คนเมืองนี้
เป็นคนมี คุณค่า อย่างกล้าหาญ
แม้จะล้ม จะลุก จะคลุกคลาน
ก็ไม่ล้ม อุดมการณ์ ฝ่าฟันไป
จากมุมหนึ่ง ของชีวิต ที่คิดว่า
เราเป็นคน มีคุณค่า มากเพียงไหน
จะมุ่งมั่น ฝ่าฟัน ทุกวันไป
ด้วยจิตใจ เปี่ยมล้น อุดมการณ์
5 กรกฎาคม 2545 13:30 น.
วนา
อันศักดิ์ศรี อยู่ที่ไหน ใครรู้บ้าง
อยู่ที่ข้าง ตัวเรา กระนั้นหรือ
หรืออยู่ห่าง ร่างกาย ไม่ใกล้มือ
อย่ายึดถึอ ว่านั่น เป็นของเรา
การแต่งกาย ได้ดี มีความผ่อง
แต่ในพร่อง ไม่มี ดีกว่าเขา
หรือวางมาด วางท่า สุดจะเอา
แต่ตัวเบา ไร้ความรู้ คู่กายา
แท้จริงแล้ว ควรคิด สักนิดหนึ่ง
อย่าหวังพึ่ง คนอื่น นั้นเลยหนา
หาความรู้ ใส่ตัว อย่ามัวรา
รีบค้นคว้า ทุกอย่าง สร้างความดี
ศักดิ์ศรีคน เรานั้น นั่นแน่แล้ว
อยู่ที่ใจ ผ่องแผ้ว ไม่หมองศีั
คือสรรสร้าง คุณงาม และความดี
ทั้งยอมพลี เพื่องาน เบิกบานใจ
4 กรกฎาคม 2545 13:10 น.
วนา
เมื่อสองทาง ต่างก็เป็น เส้นขนาน
ไม่แผ้วพาน การจะพบ บรรจบได้
ต้องยอมเป็น ผู้แพ้ รับแผลใจ
ต้องอาวรณ์ หวลไห้ จำใจลา
จะโทษเธอ ไม่ได้ ว่าไร้รัก
เพราะฉันปัก ใจด้วยเพียง ไม่เดียงสา
ได้ความรู้ ได้บาดแผล ได้น้ำตา
ไม่ถือสา ปล่อยให้เป็น เช่นบทเรียน
หน้าส่วนตัว
866
