26 กรกฎาคม 2545 09:52 น.
วนา
จากสีแสง แห่งเมืองกรุง มุ่งสู่นา
คืนสู่ป่า ลำเนา ถิ่นเราสอง
ถิ่นที่หวัง เคียงคู่ อยู่ประคอง
หวังเจอน้อง แก้วตา ที่นาเรา
ที่กระท่อม ปลายนา หลังคาจาก
ที่เราฝาก รักกันไว้ ในวันเหงา
ความทรงจำ ทุกสิ่ง ในวันเก่า
มีเพียงเรา สุขสันต์ ทุกวันคืน
จากเมืองกรุง มุ่งมา หาน้องนาง
ทำทุกอย่าง ให้รักเก่า เราสดชื่น
พี่คงจะ ไปถึง วันมะรืน
ยิ้มระรื่น ชื่นใจ จะได้เจอ
เข้าพรรษา ปีนี้ พี่ไถหว่าน
เร่งทำงาน ให้สนุก สุขเสมอ
เตรียมทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไว้เพื่อนเธอ
ฝันละเมอ จะอยู่กิน จนสิ้นลม
พี่จะไม่ จากไป ที่ไหนอีก
จะไม่หลีก ลี้ไกล ให้ขื่นขม
จะไม่ทิ้ง เธอไว้ ให้ระทม
แม้ซานซม จะไม่ไป ไกลจากนาง
จะให้รัก เราอยู่ คู่ดินฟ้า
ไม่จากลา ทิ้งให้ ใครถากถาง
จะให้รัก เรานี้ ไม่จืดจาง
โอ้น้องนาง บ้านนา โอ้ยาใจ
26 กรกฎาคม 2545 09:44 น.
วนา
พี่เอื้อนเอ่ย วาจา เจ้าว่าหวาน
แล้วจะพาล เป็นบ้าไป หรือไรนั่น
เป็นคำจริง ที่พร่ำบอก อยู่ทุกวัน
มิเคยผัน เปลี่ยนไป ใจคงยัง
พี่ไม่เคย ลืมตัว ลืมคำมั่น
ลืมคำสัญ- ญาเรา เมื่อหนหลัง
ทุกคำนี้ พี่พูด อย่างจริงจัง
รักไม่จาง มั่นคงแต่ แม่หน้ามน
แม้บ้านนา เรานั้น มันกันดาร
จะปลูกหว่าน คราใด ไม่ได้ผล
ชาวนาไทย เกิดมา มันยากจน
ตากแดดฝน ทนสู้ อยู่ท้องนา
จะกลับมา หาเจ้าไซร์ ใช่สงสาร
จะกลับบ้าน ถิ่นพี่ชาย ใฝ่ฝันหา
จะกลับคืน ผืนดิน ถิ่นท้องนา
ร่วมปลูกกล้า หว่านไถ ในผืนดิน
ใยเจ้าจึง เสือกไส ไล่ส่งพี่
หรือเจ้ามี รักใหม่ ให้ถวิล
หนุ่มโรงสี ที่มา เป็นอาจิณ
เจ้าจึงผิน หาเขา รักเราจาง
ลืมแล้วหรือ ที่เก่า รักเราก่อ
ลืมหรือหนอ รักนี้ ที่เราสร้าง
ลืมแล้วหรือ สัญญา เจ้าน้องนาง
ลืมทุกอย่าง หรือนี่ ลืมพี่ชาย
24 กรกฎาคม 2545 00:08 น.
วนา
ฟังวจี ที่เอื้อนเอ่ย เฉลยเล่า
มาบอกกล่าว สิ่งดีดี ที่รู้สึก
สัมผัสได้ ในห้วง แห่งสำนึก
เฝ้าระลึก ลึกซึ้ง ที่ถึงกัน
ความรู้สึก ดีดี ที่รับรู้
ยังก้องอยู่ รับรู้ได้ ในใจฉัน
สัมผัสได้ ที่หัวใจ ในทุกวัน
จากวันนั้น จนวันนี้ ทีีมีเธอ
24 กรกฎาคม 2545 00:02 น.
วนา
จากชีวิต ผู้หนึ่ง ซึ่งร่อนเร่
และหันเห อยู่กลางป่า พนาสิน
ไร้คนเอื้อ อาทร นอนกลางดิน
ในชีวิน ที่ร่อนเร่ พเนจร
จึงเกิดคำ นามนี้ ที่ฝันใฝ่
วเนจร ผู้ก้าวไกล ในสิงขร
นามปากกา ของข้าน้อย เมื่อกาลก่อน
เขียนบทกลอน บทความ ตามกันมา
เมื่อเวลา ผันไป ใช่คงมั่น
โอ้นามนั้น จะเก่า เกินไปหนา
จึงคิดเปลี่ยน ไปเป็น เช่นวนา
หมายถึงป่า กว้างไกล โอ้ไพรพง
ความรู้สึก ต่อพงไพร ที่ใฝ่ฝัน
พนาวัน พรานไพร ที่ไหลหลง
นามปากกา คงไว้ ใฝ่บรรจง
มาจบลง ที่วนา วเนจร
18 กรกฎาคม 2545 12:41 น.
วนา
คิดถึงทุ่ง รวงทอง ของสองเรา
ใจเปลี่ยวเหงา เศร้าซม ตรมหนักหนา
อยากกลับไป หาเจ้า ที่บ้านนา
แต่ต้องมา อยู่กรุง ยุ่งยากใจ
พี่เก็บเงิน เพียงพอ จะขอแต่ง
ขอน้องนาง อย่าคลางแคลง อย่าแหน่งหนาย
จงรอวัน กลับมา ของพี่ชาย
รักสุดท้าย ที่ปลายนา นะน้องนาง
พี่จากไป ไกลตา รักมาเพิ่ม
รักที่เติม กันมา ดั่งฟ้าสาง
แต่ตอนนี้ ไกลกันจน ไร้หนทาง
อยากคืนรัง คืนผืนดิน ถิ่นท้องนา
ใจพี่ยัง ยึดมั่น สัญญาเก่า
ของสองเรา ตรึงไว้ ไม่ถ่ายถอน
รักพี่นั้น มั่นไว้ ไม่คลายคลอน
แม่งามงอน พี่ยังรัก ประจักษ์ใจ
หรือเจ้าเห็น รักพี่นั้น มันรักหลอก
เห็นกลิ้งกลอก ในรักพี่ หรือไฉน
หัวใจพี่ นี้รักมั่น มิเสื่อมคลาย
ชีพมลาย ยังรักมั่น ทุกวันคืน
ไม่เคยเห็น เจ้าเป็น เช่นของเล่น
รักที่เป็น เช่นนั้น มันสุดฝืน
รักที่รัก เจ้านั้น มันยั่งยืน
ทุกค่ำคืน ร้องหาแต่ แม่น้องนาง
หน้าส่วนตัว
729
