26 มิถุนายน 2545 12:56 น.
วนา
วันรำลึก ครูกลอน สุนทรภู่
ชื่อเสียงอยู่ นานเนา ได้เล่าขาน
ยี่สิบหก มิถุนา ฟ้าประทาน
เป็นลูกหลาน ชาวบ้านกร่ำ เมืองระยอง
ในวัยเด็ก ตกระกำ และลำบาก
ต้องพลัดพราก พ่อแม่แยก แตกเป็นสอง
แม้มีรัก ก็มิได้ ตามครรลอง
จึงถูกจอง- จำไว้ ให้นมนาน
เมื่อพ้นโทษ ออกมา ค้นหารัก
ผู้เพียงภักดิ์ แม่จัน อันอ่อนหวาน
นางข้าหลวง ในวัง ท่านประทาน
แต่งไม่นาน ก็กินแหนง คลางแคลงใจ
ด้วยที่ว่า ท่านภู่ เจ้าชู้นัก
มากมายรัก กับเหล่า สาวสาวไหน
จำต้องจาก แม่จัน ไม่ทันไร
ตามเสด็จ ท่านไป ต้องไกลกัน
ความจำเป็น ต้องระเหิน และเดินทาง
ทุกก้าวย่าง ความคิด มิปิดกั้น
บทกวี กลอนสุภาพ ทั้งหลายนั้น
เป็นเพราะท่าน สร้างสม เมื่อนมนาน
ชีวิตนี้ มีขึ้นลง ไม่คงนัก
มีคนรัก ประปราย หลายสถาน
ทั้งคนชัง มากมาย ในก่อนกาล
เป็นตำนาน สุนทรภู่ เล่าสู่มา
ในช่วงกลาง ชีวิต ของท่านนั้น
ได้พลิกผัน เข้าไป ในศาสนา
ท่านได้บวช และเดินทาง ตลอดเวลา
หลายปีกว่า สร้างคุณงาม และความดี
มาอีกครั้ง ที่ท่าน นั้นได้กลับ
เข้ามารับ ราชการ ในกรุงศรี
เป็นบั้นปลาย ชีวิต ท่านครั้งนี้
สิบสามปี ที่ท่านอยู่ รับรู้กัน
พระสุนทร โวหาร งานปรากฏ
ที่งามงด บทกวี ที่สร้างสรรค์
ครูกวี ศรีสยาม นามลีอลั่น
ให้เราท่าน ทั้งหลาย ได้ชื่นตา
ขอท่านรับ คารวะ ข้าผู้น้อย
ศิษย์จะค่อย รำพัน กล่าวสรรหา
เป็นบทกลอน เทอดครู ค่าวิชา
จากวาจา วนา วเนจร
18 มิถุนายน 2545 11:47 น.
วนา
วาเลนไทน์ ปีนี้ น้องพี่จ๋า
ต้องจากลา จากไกล ไปห่างเหิน
รักของพี่ ไม่หมอง ไม่ต้องเมิน
เราเจริญ ด้วยรัก ประจักษ์ใจ
รับของขวัญ จากน้อง ที่ต้องจิต
คนึงนิจ คิดถึงน้อง หน้าผ่องใส
คือของขวัญ แห่งวัน วาเลนไทน์
ด้วยหัวใจ รักเจ้า เฝ้าคนึง
18 มิถุนายน 2545 11:26 น.
วนา
เมื่อสิ้นแสง...ศศิธร...บนท้องฟ้า
สุริยา...สาดแสง...สู่สิงขร
วังวารี...รี้ระยิบ...ทิพากร
ชโลธร...ลาวัณย์...จำนรรจา
18 มิถุนายน 2545 11:16 น.
วนา
อยู่แดนไกล หัวใจ ใ้ห้โหยหา
ทั้งบิดา มารดร เคยสอนสั่ง
กำลังใจ ทั้งสองท่าน สร้างพลัง
เพียงเพื่อหวัง เจ้าลูกชาย ให้ได้ดี
แสนคิดถึง เมืองไทย ใจแทบขาด
แต่ไม่อาจ ตัดใจ ไปครั้งนี้
ต้องร่ำเรียน เขียนอ่าน ทุกนาที
รอวันที่ หวนคืน ผืนแผ่นดิน
หน้าส่วนตัว
2884
