30 กันยายน 2544 20:34 น.
วนา
สองเส้นทาง เคยอยู่ คู่ขนาน
มิแผ้วพาน ผ่านพบ บรรจบเสมอ
สิ่งเคยฝัน นั้นเป็น เช่นละเมอ
น้ำตาเอ่อ หลังริน เจียนสิ้นใจ
ดั่งเวลา ไม่มีวัน จะหันกลับ
สิ่งที่ลับ ลาจาก ยากเพียงไหน
จะหวนคืน เคียงคู่ อยู่กันไป
เพียงทำได้ ด้วยจากลา น้ำตานอง
ไม่มีแล้ว ความฝัน ในวันเก่า
ทิ้งความเศร้า ฝากไว้ ให้เราสอง
มิอาจฝัน ครองคู่ อยู่เคียงครอง
รักนี้ต้อง ลาไกล ไปจากกัน
แล้วเวลา อันสดใส ได้มาถึง
เป็นวันซึ่ง สองเรานี้ มิคาดฝัน
เป็นลิขิต จากฟ้า หรือไรนั้น
รักเราพลัน หวนคืน ได้ชื่นชม
ทางขนาน ที่เคยเป็น เช่นเก่าก่อน
เคยตัดรอน ความรัก จากสุขสม
เคยให้สอง เรานั้น ฝันระทม
เคยตรอมตรม แสนเศร้า ตราบเท่านาน
ถึงวันนี้ มีแต่สุข ทุกข์จากหาย
เคียงข้างกาย สองเรา เฝ้าประสาน
ไร้ซึ่งทุกข์ ที่เป็น เช่นก่อนกาล
ทุกข์วันวาร มิอาจกร่อน บั่นทอนใจ
16 กันยายน 2544 03:47 น.
วนา
เมื่อตัวพี่ หลงทาง จนห่างเหิน
เจ้าก็เมิน จืดจาง จนห่างหาย
รักของพี่ นี้กลับ ดับมลาย
สูญสลาย ดับดิ้น สิ้นชีวัน
จงอภัย ให้พี่ นี้สักครั้ง
สร้างพลัง ใจใหม่ ในความฝัน
ร่วมสร้างทาง รักใหม่ ไปพร้อมกัน
ทุกก้าวนั้น น้องพี่ นี้ร่วมใจ
จะถนอม รักไว้ ให้คงมั่น
จะฝ่าฟัน อุปสรรค มิหวั่นไหว
จะอยู่เคียง เพียงข้าง ไม่ห่างไกล
จะให้ฟ้า สดใส เมื่อใกล้เธอ
11 กันยายน 2544 08:50 น.
วนา
เมื่อเหม่อมอง ท้องฟ้า คราคืนค่ำ
เคยดื่มด่ำ ท่ามกลาง ทางเวหา
หมู่ดวงดาว สุกสกาว กลางนภา
สาดส่องหล้า ประจำ ยามค่ำคืน
คืนข้างแรม แสงดาว เฝ้าสาดส่อง
ทาสีทอง โอบฟ้า นภาผืน
สองเราเคย เคียงคู่ อยู่ราบรื่น
เคยชมชื่น หมู่ดาว เคล้าสุขกัน
แต่เวลา ที่หวนไป ไม่หันกลับ
เธอลาลับ จากไกล ใจเปลี่ยนผัน
สุดเหนี่ยวรั้ง หัวใจ ไว้ใกล้กัน
สุดอัดอั้น ในอก ในหัวใจ
จากไปแล้ว คืนวัน ที่ผันผ่าน
เพียงไม่นาน สุดเศร้า จะหาไหน
จะหวนคืน คงมิอาจ จะเป็นไป
คงเป็นได้ ดั่งเช่นคราว ดาวละฟ้า
3 กันยายน 2544 03:35 น.
วนา
ขอเธอจง อภัย ให้สักนิด
ขอเธอคิด อภัย ให้สักหน
ขอเธอจง อภัย ให้สักคน
พี่จะทน รอเธอ ให้อภัย
พี่รู้ตัว ว่าพี่ นี้ทำผิด
พี่รู้ตัว ว่าจิต พี่หวั่นไหว
พี่รู้ตัว ว่าพลั้ง ไปทั่งใจ
คงไม่สาย เกินไป จะคืนดี
หน้าส่วนตัว
940
