9 พฤศจิกายน 2545 23:56 น.
วนา
ฟังวาจา เอ่ยมานั้น ของจันทร์เพ็ญ
ดั่งได้เห็น ภาพนั้น นั่นจริงหนา
ช่างบรรยาย เหมือนเราไ้ด้ เห็นกับตา
ด้วยภาษา เรียบง่าย ใช้สื่อกัน
ตลาดน้ำ ฝั่งธน ของคนไทย
กับชีวิต ง่ายง่าย ในความฝัน
สองฝั่งคลอง สองฝั่งน้ำ ตลิ่งชัน
สองฝั่งนั้น ได้เล่าขาน ตำนานไทย
ขอขอบคุณ จันทร์เพ็ญ จันทนา
ที่อุตส่าห์ เล่าแจ้ง แถลงไข
ถึงวิถี ชีวิต ของชาวไทย
ขอเอ่ยคำ ขอบใจ จากวนา (วเนจร)
9 พฤศจิกายน 2545 23:49 น.
วนา
ในคืนเหงา เศร้าโศกศัลย์ คืนจันทร์เสี้ยว
ต้องโดดเดี่ยว ทุกวัน ไร้จันทร์ฉาย
มองรอบตัว ไร้คู่ อยู่เคียงกาย
โดดเดียวดาย ไร้แเม้เงา เศร้าระทม
เหมือนทุกวัน นั้นเป็น เช่นฉันขาด
ที่ซึ่งอาจ เติมใส่ ให้สุขสม
ขาดในสิ่ง ที่ฝันใฝ่ ใจตรอมตาม
ห้วงอารมณ์ ของคนเหงา เศร้าโสกันต์
มองท้องฟ้า นภากว้าง อย่างคนเศร้า
ใจเปลี่ยวเหงา เศร้าสุดฝืน คืนแห่งฝัน
รักมีกรรม ช้ำตรม โรมรำพัน
ทุกคืนวัน ฉันเศร้าอยู่ เพียงผู้เดียว
10 สิงหาคม 2545 22:07 น.
วนา
เปล่งประกาย ทอแสง แห่งคืนค่ำ
ดั่งดื่มด่ำ ดวงดาว พราวไสว
ภูผางาม ตระหง่านหล้า สุดฟ้าไกล
ดาวน้อยใหญ่ อยู่ปลายฟ้า ภูผาเงิน
ด้วยสายตา ที่มองเห็น เช่นใกล้ชิด
แนบสนิท เคียงใกล้ ไม่ขัดเขิน
ความเป็นจริง นั้นแสนไกล กันเหลือเกิน
ดาวคงเมิน หลบเหลี่ยมผา คราอรุณ
ไม่อยากให้ คืนวัน นั้นเศร้าโศก
อยากให้โลก นี้นั้น พลันหยุดหมุน
หยุดตรงที่ เป็นวัน ฉันและคุณ
แสนอบอุ่น อยู่กับดาว คราวเคียงตา
หยุดเอาไว้ คืนวัน ที่ฉันใหล้
หยุดเอาไว้ ดาวเดี่ยว เหลี่ยมภูผา
แม้จะเป็น แค่เพียง ภาพลวงตา
ขอเพียงว่า มีสักวัน ฉันใกล้เธอ
26 กรกฎาคม 2545 09:52 น.
วนา
จากสีแสง แห่งเมืองกรุง มุ่งสู่นา
คืนสู่ป่า ลำเนา ถิ่นเราสอง
ถิ่นที่หวัง เคียงคู่ อยู่ประคอง
หวังเจอน้อง แก้วตา ที่นาเรา
ที่กระท่อม ปลายนา หลังคาจาก
ที่เราฝาก รักกันไว้ ในวันเหงา
ความทรงจำ ทุกสิ่ง ในวันเก่า
มีเพียงเรา สุขสันต์ ทุกวันคืน
จากเมืองกรุง มุ่งมา หาน้องนาง
ทำทุกอย่าง ให้รักเก่า เราสดชื่น
พี่คงจะ ไปถึง วันมะรืน
ยิ้มระรื่น ชื่นใจ จะได้เจอ
เข้าพรรษา ปีนี้ พี่ไถหว่าน
เร่งทำงาน ให้สนุก สุขเสมอ
เตรียมทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไว้เพื่อนเธอ
ฝันละเมอ จะอยู่กิน จนสิ้นลม
พี่จะไม่ จากไป ที่ไหนอีก
จะไม่หลีก ลี้ไกล ให้ขื่นขม
จะไม่ทิ้ง เธอไว้ ให้ระทม
แม้ซานซม จะไม่ไป ไกลจากนาง
จะให้รัก เราอยู่ คู่ดินฟ้า
ไม่จากลา ทิ้งให้ ใครถากถาง
จะให้รัก เรานี้ ไม่จืดจาง
โอ้น้องนาง บ้านนา โอ้ยาใจ
26 กรกฎาคม 2545 09:44 น.
วนา
พี่เอื้อนเอ่ย วาจา เจ้าว่าหวาน
แล้วจะพาล เป็นบ้าไป หรือไรนั่น
เป็นคำจริง ที่พร่ำบอก อยู่ทุกวัน
มิเคยผัน เปลี่ยนไป ใจคงยัง
พี่ไม่เคย ลืมตัว ลืมคำมั่น
ลืมคำสัญ- ญาเรา เมื่อหนหลัง
ทุกคำนี้ พี่พูด อย่างจริงจัง
รักไม่จาง มั่นคงแต่ แม่หน้ามน
แม้บ้านนา เรานั้น มันกันดาร
จะปลูกหว่าน คราใด ไม่ได้ผล
ชาวนาไทย เกิดมา มันยากจน
ตากแดดฝน ทนสู้ อยู่ท้องนา
จะกลับมา หาเจ้าไซร์ ใช่สงสาร
จะกลับบ้าน ถิ่นพี่ชาย ใฝ่ฝันหา
จะกลับคืน ผืนดิน ถิ่นท้องนา
ร่วมปลูกกล้า หว่านไถ ในผืนดิน
ใยเจ้าจึง เสือกไส ไล่ส่งพี่
หรือเจ้ามี รักใหม่ ให้ถวิล
หนุ่มโรงสี ที่มา เป็นอาจิณ
เจ้าจึงผิน หาเขา รักเราจาง
ลืมแล้วหรือ ที่เก่า รักเราก่อ
ลืมหรือหนอ รักนี้ ที่เราสร้าง
ลืมแล้วหรือ สัญญา เจ้าน้องนาง
ลืมทุกอย่าง หรือนี่ ลืมพี่ชาย
หน้าส่วนตัว
1099
