24 สิงหาคม 2547 18:55 น.
วนัสนันท์
เกลียดความสงสาร....เกลียดความเห็นใจ
อยากไปก็ไป....ไม่ต้องมาสน
ปล่อยทิ้งฉันไว้....อยู่กับทุกข์ทน
กับรักเวียนวน....แค่คน รักเธอ....
ทิ้งฉันไว้คนเดียว.....เหลียวแลฉันทำไม
รักใครก็เชิญไป.....และไม่ต้องหันมา
หัวใจเธออยู่ไหน.....เอากายตามไปหา
อย่ามาเสียเวลา.....เช็ดน้ำตา เวทนากัน
เกิดแล้วตาย อีกกี่ครั้ง ยังไม่มีสิทธิ์
แค่เพียงคิด ไม่สักนิด แม้ในฝัน
หยุดเยื่อใย อย่าเหลือไว้ ให้ค้างใจกัน
แค่คืนวัน ที่พ้นไป ใช่จะย้อนคืน
หากพบกัน วันข้างหน้า ขอฉันพัก
อย่าหยุดทัก เจอเมื่อไร ให้ทำเฉย
คงดีกว่า กับคุณค่า ความเฉยเมย
คำเอื่อนเอ่ย ซื้อคืนวัน มันเหนื่อยใจ
ไปเถิดไป ทิ้งฉันไว้ อย่าสงสาร
แม้ร้าวราน มิเกินกาล คงเลือนหาย
เธอยิ่งใกล้ รู้บ้างไหม อันตราย
ไม่ถึงตาย หรอกคนดี ช้ำ...แค่นี้เอง
22 สิงหาคม 2547 21:37 น.
วนัสนันท์
ไล่เธอไปด้วยใจไม่แยแส
จะเหลียวแลทำไมคนเจ้าชู้
เหตุและผลสิ่งที่เป็นเธอเห็นอยู่
อย่างที่รู้ฉันไม่ทน...คนหลายใจ
มองคนอื่นหมื่นพันทุกวันพบ
จะให้จบแค่ฉันเฉย..ได้ที่ไหน
แค่เธอรัก..ฉันต้องทน หรืออย่างไร
แค่ที่ 1 รู้หรือไม่ มันไม่พอ
-------------------------------------------
ถึงวันนี้ ได้ทุกอย่างตามใจคิด
ฉันลิขิตเองกับมือ ทุกคำขอ
แต่รู้ไหมเมื่อเธอไป...ใจมันรอ
ง้ออีกที ได้มั้ยหนอ...จะยอมความ
กลับมาหน่อยได้ไหม...นายตัวร้าย
มาทำลายหัวใจที่เงียบเหงา
ไม่มีเธอมันหนาวใจ...มิใช่เบา
กลับมาเป็นเช่นวันเก่า...เท่านั้นพอ
ยอมแล้วนะคนดี..ฉันยอมแพ้
เธอจะแลจะมองใคร ตามใจขอ
มองไปเถอะ มองไป มองให้พอ
ฉันเป็นต่อ ที่ใจเธอ ในกำมือ
จะยอมทนคนอย่างเธออีกสักครั้ง
เธอพลาดพลั้งจะทำใจจะไม่ถือ
จะไม่ฟังคำคนไหนใครร่ำลือ
แต่จำไว้..อย่ามีหือ..เอาใจคืน
20 สิงหาคม 2547 20:39 น.
วนัสนันท์
สุ้มเสียงความเหงาสนั่น
ใจยังรำพันฝันใฝ่
จากพรากจากลาอาลัย
ร้อยคืนผ่านไปไร้เธอ
เหว่ว้าวังเวงอ้างว้าง
ภาพเธอกระจ่างเสมอ
จดจำจับจิตเพียงเจอ
ร้อยคำพร่ำเพ้อจากใจ
ชีวิตมีเธอดั่งฝัน
จากพรากจากกันฝันหาย
รับรู้...ยังรักจนตาย
ชีวาวางวายไม่ลืม
จันทราร่ำลาฟ้าหม่น
อีกคืนอีกคนทนเหงา
ฝันงามยามตื่น...ยืนยาว
สัมผัสเพียงเงา...อีกนาน
7 สิงหาคม 2547 12:32 น.
วนัสนันท์
เพียงพบเพื่อพลัดพราก
จำใจจากพรากจากใจ
ลิขิต...คือของใคร
ไยท่านไร้ซึ่งปราณี
ให้เรียนรับรู้รัก
เพียงทายทักแล้วจากหนี
แล้วตรมขมฤดี
เหลือชีวี...ไร้วิญญาณ
เบื้องบาทศิโรราบ
ขอท่านทราบคำข้าขาน
หากด้วยกรรมระราน
ขอผันผ่าน...ชาตินี้ไป
โศกเอยมิสิ้นโศก
ช้ำด้วยโชค...หรืออย่างไร
ร้างลามิลาไกล
มิลบไป ใจมิเลือน
ร้อยรักขึ้นบูชา
ด้วยรักข้ามิแชเชือน
วอนฟ้าและดาวเดือน
อย่าตักเตือนด้วยน้ำตา ...
5 สิงหาคม 2547 18:38 น.
วนัสนันท์
เธอว่า...
คำกวี จะให้ดีต้องหารครึ่ง
แบ่งเอาไป กึ่งหนึ่ง..วาทะศิลป์
อีกที่เหลือค่อยเชื่อถือคำได้ยิน
ต้องฝึกไว้ เอาให้ชิน...อันตราย
เธอบอกฉันมันกวีโดยวิญญาณ
อักษรา หากได้อ่าน พานใจหาย
ยังยืนยัน ย้ำคำ..อันตราย
ไม่ระวัง จะเสียดาย หัวใจตน
โธ่..คนดี พูดแบบนี้ มีที่ไหน
ถ้อยคำกล่าว เล่าออกไป..รับรองผล
มิใช่หวาน หว่านไปทั่ว ทุกตัวคน
คำหวาน-หวาน หว่านเวียนวน อยู่คนเดียว
เธอตีความ คำฉัน ... วาทะศิลป์
ระวังใจ เมื่อได้ยิน .. ไม่แลเหลียว
ที่รักจ๋า มันน่ากลัว..แบบนั้นเชียว
เมื่อความจริง เธอคนเดียว...เจ้าของใจ
เมื่อรักเธอ รักเธอ อยู่ตรงนี้
ให้ไปบอก คำดี-ดี กับคนไหน
เมื่อคิดถึง คิดถึง หมดหัวใจ
คิดถึงเธอ เขียนถึงใคร ไหนบอกที
ระวังเถิด ระวังไป พอใจเพชร
หารสองเหรอ .. เอาให้เข็ด อย่าคิดหนี
จะรักเธอให้ล้นใจ..เลยคนดี
มองตากัน แล้วบอกที ไม่เชื่อใจ
หน้าส่วนตัว
1413
