14 กรกฎาคม 2549 03:31 น.
วนัสนันท์
หมอกเบาบาง...แม้เพียงจางยังพร่างจิต
ยามแนบชิด ใจสนิท....ดั่งคิดฝัน
ระรวยเย็น เป็นประกาย ไอแจ่มจันทร์
สยบหยุด...ฉุดคืนวัน นิรันดร์กาล
หากแต่นานผ่านเลยไป...ไยแปรเปลี่ยน
หมอกไอจางย่างวนเวียน เยี่ยงวันหวาน
แต่เหตุใดเคืองระคาย....ได้พบพาน
เพียงน้ำตา...พาใจจารณ์จิตจ่อมจม
ฤาเธอเป็นเช่นควันไฟหาใช่หมอก
มาลวงหลอกเพียงให้รักแล้วขื่นขม
ลมพัดพาคืนกลับมา...เพียงตรอมตรม
จงโง่งมจมใจเจ็บ...เก็บไอควัน
บอกได้ไหม...เป็นควันไฟหรือไอหมอก
หากต้องชอกช้ำใจให้แสบสัน
ขอฉันเตรียมเลี่ยมหัวใจด้วยคืนวัน
มิอยากพันกาลพันอื่นด้วย...หมื่นน้ำตา
20 มกราคม 2549 22:13 น.
วนัสนันท์
ฤาคำรักจักไม่พอให้ก่อฝัน
เมื่อคืนวันยิ่งทอดยาว...ร้าวหนักหนา
ฤาคำรักจักไม่พอให้พูดจา
เมื่อราคาแห่งคืนวัน...นั้นช้ำใจ
มาแค่ส่งสำเนียงเพียงบอกเล่า
ว่าคืนวันแห่งความเหงา...เศร้าเพียงไหน
เมื่อยิ่งใกล้ ไยยิ่งปวด รวดร้าวใจ
หมื่นคำใดมิบังอาจมาดบรรยาย
รักเช่นเดิม...มิลดน้อยถอยสักนิด
หากบางสิ่ง...แนบสนิทชิด..กลับหาย
ฤาคำรักจักไม่พอให้อาลัย
หากแยกไกล...อาจดีพอ ให้ต่อความ
มิเคยโกรธแค้นเคืองสักเรื่องคิด
มิมีใครคนไหนผิด....อย่าทวงถาม
หากแต่ ท้อ...มันเอ่อล้นจนลุกลาม
เพราะเหตุใด ไร้นิยาม แม้ถามตน
แค่คำรัก ปักหัวใจ ไยเจ็บช้ำ
ดุจดั่งหนามแทงทิ่มตำย้ำ..พันหน
ฤาเพียงรักจักไม่พอต่อใจคน
ฤาบางที...มิควรทน หม่นหมองใจ
3 กันยายน 2548 01:20 น.
วนัสนันท์
ครืนครืนสะอื้นไห้
มาแต่ไกลอีกขอบฟ้า
แว่วแว่วเสียงแผ่วมา
คำร่ำลาแต่หนใด
ร่ำร่ำคำรำเพย
โอ้อกเอ๋ย ร่ำหาใคร
จากลาลับลาไกล
ร้าวฤทัย ขอใจวอน
รอนรอนสะท้อนจิต
มิมีผิดใจสังหรณ์
จากกันนิรันดร
ไยรีบร้อนจรจากใจ
ลับลับดับแสงเดือน
ใจพร่าเลือน...เลือนรำไร
หม่นหมอง...ไร้แสงไฟ
มืดมัวใจ ใครนำทาง
ครืนครืนหมื่นคำเศร้า
ยังรุมเร้าเฝ้าลุกลาม
ปรอยปรอย..รอยฝนพรำ
ดุจช่วยซ้ำ..ช้ำชอกใจ
31 สิงหาคม 2548 15:41 น.
วนัสนันท์
เรามิเคยใกล้กันเกินฝันเฟื่อง
ฤาเป็นเรื่อง สามัญแต่วันไหน
ฟ้าเดียวกัน..จันทร์..ตะวัน..ยังแสนไกล
จริงหรือไรได้เพียงนี้มีสิทธิ์ครอง
ไยความจริงยิ่งรัญจวนชวนให้เจ็บ
ไยจำเก็บความรัก..ไร้สนอง
ระเรรวนให้ครวญนึกและตรึกตรอง
ต้องจับจองเพียงใจในมายา
ร้อยเรื่องราวเล่ารักประจักษ์จิต
ยิ่งครวญคิดยิ่งแจ่มใจไร้กังขา
มิมีสิทธิ์คว้าไว้แม้ใกล้ตา
มรณาแห่งหัวใจใกล้มาเยือน
แต่รักเพิ่มเติมทวีนาทีทบ
อยากให้จบยังจับจิตสนิทเหมือน
ดั่งเรื่องราวแห่งนิรันดร์นั้นย้ำเตือน
จะลบเลือนเมื่อวันชีวาวาย
โอ้อกเอ๋ยเอ่ยคำเหงา...เจ้าปักหลัก
อยากเลิกรักสักนาที...มิมีหาย
ใจจำเจ็บ จำทน หม่นมลาย
เมื่อสุดท้าย แค่ฝันเฟื่อง....เรื่องไม่จริง
19 เมษายน 2548 07:08 น.
วนัสนันท์
ใจเจ้าเอยไยไม่เอ่ยคำขานไข
อย่างไรหนอขอคำตอบ...ให้เป็นไป
หาใช่ติดในบ่วงใจให้ตรอมตรม
รักยิ่งรักเกินประจักษ์คำรับรู้
ห่วงแสนห่วงเกินมองดูด้วยตาเห็น
คิดยิ่งคิดคิดถึงหนึ่งเช้าเย็น
ย้ำค่ำคืนมิมีเว้นเช่นแสงดาว
หากแต่ใจยังใคร่ครวญยังชวนนึก
หลายเงื่อนไขให้ตรองตรึก....แสนเหน็บหนาว
ทางยาวไกลยากไร้...ไร้แสงดาว
หลายเรื่องราว...เพียงแค่กล่าวยังเศร้าใจ
ไยลังเลเรรวน...ควรแล้วหรือ
รักแค่รัก...เขาเล่าลือ...พอที่ไหน
คงมิถึงครึ่งความตาย ... ไม่เท่าไร
ฟังเถิดใจ ฟังที...พลีกายวอน
******************************
ใจเจ้าเอยเอ่ยไม่ฟังคงพลั้งพลาด
ยิ่งบังอาจหมายมาดใจ...รักหลอกหลอน
น้ำตาเอ่อ...จะรินไหลใจเปียกปอน
รักเพียงใด...ไม่สะท้อน...เกินใจตน
หน้าส่วนตัว
2487
