7 มกราคม 2550 10:22 น.
วงศ์ตะวัน
เห็นดวงดาวอยู่บนฟากฟ้าลิบ-ลิบ
อยากเอื้อมมือไปคว้าหยิบใส่ขวดโหล
ห่อกระดาษสีสวย ผูกด้วยริบบิ้นเส้นโต
เอาไปอวด เอาไปโชว์...ให้เธอพอใจ
เอ...หรือจะมอบเป็นของขวัญ
มอบให้ในวันสำคัญ...จะดีไหม
จะได้รู้เสียที...ว่าฉันคนนี้รู้สึกยังไง
รักเธอมากเท่าไหร่...เดี๋ยว-ได้-รู้-กัน
6 มกราคม 2550 12:45 น.
วงศ์ตะวัน
เข้าใจดีว่าเธอกำลังมีปัญหา
เมื่อคนเก่าที่เคยเลิกรา...กำลังจะกลับมาใหม่
ความบอบช้ำครั้งนั้นยังไม่จางไป
เธอเลยกลัวว่าแผลใหม่...จะซ้ำรอย
ขอเป็นกำลังใจให้เธอเชื่อมั่น
ถามตัวเองว่ายังรักใครคนนั้น หรืออยากถอย
อย่ารับเขากลับ...เพราะกลัวใจจะเลื่อนลอย
ทบทวนดูนาน-นานหน่อย แล้วค่อยตัดสินใจ
ไม่อยากเห็นใครโดนทำร้ายความรู้สึก
จากคนที่ส่วนลึก...เต็มไปด้วยความอ่อนไหว
กลับกลอก โลเล เขวมา เขวไป
จึงอยากให้เธอทบทวนดูใหม่...
...คิด...ให้...ดี-ดี...
6 มกราคม 2550 12:35 น.
วงศ์ตะวัน
คนดี-ดี บนโลกนี้มีตั้งมากมาย
ทิ้งไปเถอะคนใจร้าย...ที่ไม่เคยห่วงหา
เขาก็เป็นได้แค่...คนเดินผ่านไปผ่านมา
ไม่เห็นจะมีค่า...ให้เราต้องใส่ใจ
เขาจะไปไหน...ก็ช่างเขา
จดจำแค่ไม่มีใครรักเรา...เท่าตัวเราได้
เก็บน้ำตาไว้ดีกว่า...อย่ามานั่งเสียใจ
ไม่เห็นได้ประโยชน์อะไร...
...นอกจากเสียเวลา...
6 มกราคม 2550 12:31 น.
วงศ์ตะวัน
แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้วิเศษ...
...หรือมีเวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์
แต่ถ้าเป็นทั้งชีวิต...ฉันก็ให้เธอได้
แม้ว่าฉันจะไม่สามารถแก้ปัญหา...
...ยามที่เธอทุกข์ใจ
แต่คงไม่ปฏิเสธใช่ไหม...
...ว่าฉันเองก็กลุ้มใจไม่ต่างกัน
ฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง
แค่ได้เติมเต็มความอ้างว้าง...
...บนรอยทางแห่งความฝัน
ได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง...ซึ่งใจเธอผูกพัน
และมองเห็นคุณค่าความสำคัญ...
...ได้-แค่-นั้น-ฉัน-ก็-ดี-ใจ...
5 มกราคม 2550 17:29 น.
วงศ์ตะวัน
อยากให้เธอรับรู้ความห่วงใย
ที่ฉันตั้งใจ...ส่งไปถึง
อาจเป็นแค่...ความรู้สึกของใครคนหนึ่ง
แต่เป็นทั้งหมดที่ซึ่ง...ฉันตั้งใจเก็บมา
อยากให้เธอ...รักษาเอาไว้
กับความห่วงใย...จากใจ...คนห่วงหา
เก็บไว้แทนอ้อมกอด ...คนไกลตา
ถึงจะไม่ส่งกลับก็ไม่ว่า...เพราะฉันเต็มใจ