17 พฤศจิกายน 2549 18:56 น.
วงศ์ตะวัน
อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิด
กับคำถามที่ว่า...รักเธอสักนิดหรือไม่
อย่าคาดคั้นคำตอบ...มันเร็วเกินไป
ฉันคงพูดอะไรไม่ได้...ขอโทษที
อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิด
กับคำถามที่ว่า...รักเธอสักนิดบ้างไหมนี่
ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะ..คนดี
แค่ถามใจดูอีกที
แล้วคำตอบที่ได้นี้...จะบอกเธอเอง
17 พฤศจิกายน 2549 18:27 น.
วงศ์ตะวัน
ผู้หญิงไร้เหตุผล
นี่อาจจะเป็นตัวตนของฉัน...ก็ได้
อยากคิด อยากทำอะไร
ก็...ปล่อยตามใจไปทุกที
ไม่ชอบคิดอะไรให้ยุ่งยาก
ขืนมีแต่เหตุผลมาก-มาก
...ก็พาลจะไม่อยากทำซะนี่
เหมือนกับการได้รักเธอนั่นแหละ...คนดี
เหตุผล...ไม่จำเป็นต้องมี
ฉันก็ทำได้อย่างเต็มที่...เต็มใจ
14 พฤศจิกายน 2549 18:07 น.
วงศ์ตะวัน
ฉันอาจไม่ใช่ "คนสำคัญ"
พอจะทำให้เธอนั้น...มาคิดถึง
ฉันอาจจะเป็นใครคนหนึ่ง
คนที่ซึ่ง...เดินผ่านมา
ฉันอาจไม่ใช่ "คนสำคัญ"
พอจะทำให้เธอนั้น...มาห่วงหา
ฉันอาจจะเป็นแค่...คนไกลตา
เป็นคนไม่มีค่า ...แต่ทว่ามีหัวใจ
ฉันอาจไม่ใช่ "คนสำคัญ"
พอจะทำให้เธอนั้น...รู้สึกหวั่นไหว
ฉันอาจเป็นเพียงใคร...
ที่สักวันจะจากไป...โดยไม่ร่ำลา
13 พฤศจิกายน 2549 17:33 น.
วงศ์ตะวัน
บางครั้ง...ก็ยังสับสน
ว่าใครบางคน ...น่ะ...มีค่าแค่ไหน
ตอบไม่ได้เหมือนกันนะ...หัวใจ
เพราะบางทีความไกล-ใกล้
ก็ไม่ได้กั้นความรู้สึกอะไร...ให้เลย
บางครั้ง...ก็ยังสับสน
ว่าใครบางคน...ที่ควรจะรู้สึกเฉย-เฉย
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้นเลย
โธ่ใจเอ๋ย...หรือเขาจะเป็นคนคุ้นเคย
...ที่เริ่มก้าวเข้ามา
บางครั้ง...ก็ยังสับสน
กับการแทรกตัวของใครบางคน
...ท่ามกลางความโหยหา
ทั้งที่ไม่ได้หวัง...ว่าจะต้องมีคนคอยซับน้ำตา
แค่อยากให้มีเธอมองมา...
ในวันที่ฉันอ่อนล้า...ไม่มีใคร
บางครั้ง...ก็ยังสับสน
กลัวว่าใครบางคน...จะไม่ได้หวั่นไหว
ถ้าคำตอบของเธอ คือ...เปล่า...ไม่เคยคิดอะไร
แล้วฉันจะทำยังไง...
กับความสับสนของใจ...ช่วยตอบที
10 พฤศจิกายน 2549 18:05 น.
วงศ์ตะวัน
อย่าถาม...ถึงความรู้สึก
กับสิ่งที่อยู่ลึก-ลึกในใจฉัน
อย่าถามถึงเลย...คนเคยผูกพัน
สิ่งที่เป็นอดีตไปแล้วนั้น...
...ฉันไม่ขอตอบเธอ
อย่าถามอีกเลยได้ไหม...
กับสิ่งที่ทำให้ลำบากใจ...ในการตอบเสมอ
อย่าถามถึงวันวาน...ที่ผ่านเจอ
จำเป็นนักเหรอ...กับการได้รู้จักกัน
อย่าถาม...นะ...อย่าถาม
หากอยากจะคงความรู้สึกดี-ดีกับฉัน
ถือว่าเป็นเงื่อนไขพิเศษ..ก็แล้วกัน
หวังว่าเธอ....คงจะยอมรับมัน
และไม่ทำให้ฉัน...ต้องลำบากใจ