5 พฤศจิกายน 2552 21:48 น.
วงศ์ตะวัน
หากรู้ว่าเธอมีคนอื่น....
คงไม่ฝืนยื้อเธอไว้...อยู่กับฉัน
บอกคำเดียว...ว่าจะไปจากกัน
อย่ากลัวว่าฉัน...จะเสียใจ...
ขืนปล่อยเวลาให้นานเนิ่น
ฉัน...ที่เป็นส่วนเกิน...ก็ยิ่งหวั่นไหว
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
ถ้าฉันต้องร้องไห้...เสียใจ
ก็ขอให้เป็นไป...ตั้งแต่วันนี้เลย
31 ตุลาคม 2552 23:49 น.
วงศ์ตะวัน
ใครว่าง...กรุณารีบยกมือ
และช่วยถือ...กระทง...ไปลอยกับฉัน
เปิดโอกาสให้เต็มที่...หนึ่งวัน
รับประกัน...ว่าฉันจะไม่งอแง
ไม่อยากไปลอยกระทงคนเดียว
เพราะรู้สึกว่าเปล่าเปลี่ยว...เหงาจะแย่
ถ้าเธอว่างก็บอกมา...ฉันกำลังมองหาคนเทคแคร์
ว่าไงล่ะ แหม - แหม - แหม...อย่าคิดนาน
กรุณาแจ้งผ่าน...บ้านกลอนได้
รับไม่จำกัดเพศ วัย...ใครก็ให้ผ่าน
รีบหน่อยนะ..จะเปิดรับเพียงไม่นาน
---------------------------------------------------
อ้าว! นี่มันหมดเขตตั้งแต่เมื่อวาน
.....เห็นทีจะไม่ทันแล้วละเธอ.....
31 ตุลาคม 2552 12:22 น.
วงศ์ตะวัน
เมื่อคืนนี้...ฉันแอบร้องไห้
ด้วยเหตุผลอะไร ขอเก็บไว้ก่อน
แต่อย่างน้อย ก็คลายความเจ็บปวดร้าวรอน
ที่แอบเก็บซุกซ่อน...ในซอกหลืบของหัวใจ
ยังไม่สามารถบอกถึงความรู้สึก
ว่าลึก ลึก ...เป็นเพราะอ่อนไหว
หรือกำลังพลั้งเผลอผูกพันกับใคร
หรือเพราะหัวใจ...เหนื่อยมากมายกับบางคน
งานหนัก...แค่หยุดพัก เดี๋ยวก็หาย
แค่เหนื่อยกาย...ไม่เท่าที่หัวใจ...สับสน
การก้าวเข้ามาในชีวิตของใครเพียงหนึ่งคน
ทำไมถึงได้มีอิทธิพล...กับใจเรา
วันนี้...หัวใจ...ก็ยังคงใส่กุญแจไว้
เพื่อปิดกั้นไม่ให้ใคร...มาจุดชนวนความเศร้า
แต่ก็ยังเผลออีกจนได้...นะ...เรา
เฮ้อ! ......คิดแล้วก็เศร้า...เศร้า...เศร้า
...........ต้องแอบร้องไห้........คนเดียว..........
27 ตุลาคม 2552 21:51 น.
วงศ์ตะวัน
วันนี้ไม่มีอารมณ์...จะแต่งกลอน
แค่คิดอยากจะอ้อนให้คนอ่านเข้ามาหา
แน่ะ...หลงกลเค้าแล้วละซีท่า
อิอิ...สมน้ำหน้า...อยากเข้ามาอ่านทำไม
แสดงว่า...คิดถึงกันแน่ - แน่
ไม่จำเป็นต้องให้ใครแปล...ก็เดาเองได้
หรืออย่างน้อยเธอเอง...ก็คงจะมีใจ
เลยเข้ามาให้ฉันอ้อนไง...
...โธ่...คนเค้ารู้ทัน...
แหม...ไหน -ไหน ก็หลงกลกันแล้ว
อ้าว..อย่าเพิ่งรีบแจว..หนีไปไหนนั่น
ฟังก่อน...อยากบอกว่าคิดถึงเธอ...ทั้งวัน
แล้วเธอล่ะ? ถ้าคิดถึงฉัน...
...เหมือนกัน...ก็รีบบอกมา
ไม่ได้แกล้งหยอก...หรือหลอกเล่น
ดูสิ ว่าสิ่งที่เธอเห็น...มันคือความห่วงหา
ตอนนี้เธออาจจะมองไม่เห็น...ด้วยสายคา
แต่เชื่อเถอะ ว่าวันหนึ่งข้างหน้า....
......เธอจะรู้ว่า...ฉัน - พูด - จริง - จริง
26 ตุลาคม 2552 16:01 น.
วงศ์ตะวัน
เหตุผลของคนสองคน
ที่ไม่สามารถทนอยู่ด้วยกันได้
ฉันคิดว่า...มันน่าจะมากกว่าความเข้าใจ
หรือความรัก ห่วงใย ที่เคยมีให้ต่อกัน
อาจหมายถึง...ลมหายใจ
ที่จะสามารถทำให้ชิวิตอยู่ได้
...กับคนที่จะร่วมสร้างฝัน
แต่ถ้าไม่สามารถทำได้ในสักวัน
คนสองคนนั้นก็มีอันต้องแยกทาง
บางครั้ง...แค่ไม่ได้โทรหา
ก็อาจทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่า...เหินห่าง
สุดท้ายก็คงต้องถึงปลายทาง
ที่มีความอ้างว้าง เป็นบทสรุปหัวใจ
ความรัก...ยังคงสวยงามเสมอ
แต่หากฉันและเธอ...ไม่อาจร่วมทางกันได้
หันหน้ามาบอกกัน คงดีกว่าการเดินจากไป
โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้หัวใจ...ได้พูดคุยกัน
ถ้าวันพรุ่งนี้...ไม่มีโอกาส
ให้แก้ไขความผิดพลาดที่เคยผ่านมานั้น
จะได้ไม่เสียดาย...ความเลวร้ายของคืนวัน
ที่เราเคยใช้ความรู้สึกร่วมกัน...
ตลอดระยะเวลา...ของลมหายใจ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟวงศ์ตะวัน
หน้าส่วนตัว
1713
