23 ธันวาคม 2549 20:30 น.
วงศ์ตะวัน
หากเธอจากไปอยู่ที่อื่น
ท้องฟ้ากลางคืนจะสวยแบบนี้ไหม
ดาวนับพันคงติดตามเธอไป
สายลมแห่งอุ่นไอคงแผ่วเบา
ที่ตรงนี้...คงมีแต่ความเงียบ
น้ำค้างเย็นเฉียบ...คงบ่นเหงา
อ้อมกอดอุ่น-อุ่นที่เคยมีเรา
คงทิ้งไว้เพียงเงา...และความทรงจำ
22 ธันวาคม 2549 21:51 น.
วงศ์ตะวัน
เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องของเรา
ก็พบแต่ความว่างเปล่า...อยู่ในนั้น
ไม่เหลือเลยแม้ความผูกพัน
แล้วสิ่งที่ผ่านมานั้น...จะเรียกว่าอะไร
ผิดที่ใครก็ไม่รู้
อาจเป็นคนที่รั้นจะอยู่...อย่างฉันใช่ไหม
หรือเป็นเธอ...ที่โลเลเกินไป
อ่อนแอ อ่อนไหว จนทำให้ใครก้าวเข้ามา
สิ่งที่รู้...คือ...ตอนจบ
ว่าเธอตัดสินใจลบฉันอย่างไร้ค่า
ความทรงจำดี-ดี...เคยมีมา
ไม่เหลือแม้เสี้ยวเวลา...สักนาที
จะมีก็เพียงความว่างเปล่า
แทนนิยามความเป็นเรา...ในวันนี้
มัวแต่โทษกันไป...ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี
เพราะระหว่างเราเท่าที่มี....ก็เหลือเพียงเท่านี้
................เพียงความทรงจำ ................
21 ธันวาคม 2549 17:28 น.
วงศ์ตะวัน
อย่าหาว่าฉัน...ใจร้าย
หากเรื่องของเราต้องกลายเป็นความหลัง
...ก็แค่ไม่อยากจะปิดบัง
ที่แท้จริงฉันยัง...ไม่อยากจะมีใคร
ไม่อยากให้ความรู้สึก
ที่เธอมีในส่วนลึกต้องหวั่นไหว
อย่าหาว่าการกระทำของฉัน...เย็นชาเกินไป
กับการตัดสินใจ...ตัดไฟแต่ต้นลม
เรายังเป็นเพื่อนกันได้
เพราะจะไม่ต้องมีใครทำร้ายใคร...ให้ขื่นขม
กลัวคน - คนนั้น ....กลายเป็นฉันที่เจ็บจม
ถ้าวันหนึ่ง...สัญญาจะเป็นแค่ลม...
...ที่ไม่มีความหมายอะไร...
21 ธันวาคม 2549 17:18 น.
วงศ์ตะวัน
ไม่อยากคิดอะไรไปเอง
เพราะฉันไม่ใช่คนเก่ง...ขนาดนั้น
แค่เธอมาพูดคุยทักทายกัน
ไม่อาจแปลความสัมพันธ์...ได้ชัดเจน
เธอคิดอะไรหรือเปล่า
ไม่กล้าเดากับการกระทำที่เห็น
ไม่แน่ใจ...ในสิ่งที่เธอเป็น
อยากให้ช่วยย้ำ ช่วยเน้น ให้มั่นใจ
ฉันจะได้วางตัวอย่างถูกต้อง
เวลาที่ถูกมอง ถูกจ้อง จะได้ไม่หวั่นไหว
กับความสัมพันธ์ของเราที่เป็นไป
แท้จริงมันหมายความว่าอย่างไร...ช่วยบอกที
18 ธันวาคม 2549 16:42 น.
วงศ์ตะวัน
...อยู่ที่นั่น เธอจะเหงาไหม
งั้นฝากลมช่วยพัดพาใจฉันไปหา
ดาวทุกดวงที่ส่องแสงบนฟากฟ้า
นั่นแหละ คือ ความห่วงใยจากดวงตา
...ที่ส่งไปหาคนไกล
เธออาจจะเหงา หรือ อาจจะเหว่ว้า
แต่รู้ไว้เถอะว่า...ฉันจะยังไม่ไปไหน
ขอโอบกอดเธอเต็ม-เต็ม ทุกอณูหัวใจ
พร้อมคำ-คำเดิมที่เคยกระซิบบอกไป
ว่าถึงยังไง...ก้อรัก...รักเธอ