6 เมษายน 2550 16:13 น.
วงศ์ตะวัน
คงเหลือเพียงความห่วงใยและหวังดี
ที่ในวันนี้...ฉันจะให้เธอได้
รักที่เคยมี...ถึงวันนี้มันหมดไป
เมื่อเธอทำร้ายใจ...ใครคนนี้...ให้เจ็บจม
ภาพอดีตที่เคยหวาน
กลับกลายเป็นวันวานที่ขื่นขม
คำสัญญา...ก็เป็นได้แค่ลม
ที่สร้างความร้าวระบม...ตลอดมา
ไม่มีเหลืออีกแล้วความรัก
เพราะเธอไม่รู้จัก...เก็บรักษา
ความรู้สึกดี...ที่เคยมี และให้กันมา
วันนี้จึงเหลือเพียงน้ำตา
และหัวใจไร้ค่า...ดวง-เดิม-เดิม....
5 เมษายน 2550 21:55 น.
วงศ์ตะวัน
หากรู้ว่าเธอมีคนอื่น....
คงไม่ฝืนยื้อเธอไว้...อยู่กับฉัน
บอกคำเดียว...ว่าจะไปจากกัน
อย่ากลัวว่าฉัน...จะเสียใจ...
ขืนปล่อยเวลาให้นานเนิ่น
ฉัน...ที่เป็นส่วนเกิน...ก็ยิ่งหวั่นไหว
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
ถ้าฉันต้องร้องไห้...เสียใจ
ก็ขอให้เป็นไป...ตั้งแต่วันนี้เลย
5 เมษายน 2550 21:45 น.
วงศ์ตะวัน
สองมือสองเท้าก้าวมั่น ต่อสู้ฟาดฟัน
อุปสรรคขวากหนามตามทาง
แย้มยิ้มหยัดยืนเยื้องย่าง เหงื่ออาบทาบร่าง
ไม่เคยร้องขอรอคอย
แก่งแย่งแทงท้าล่าถอย ฝากแผลริ้วรอย
เจ็บปวดหัวใจให้จำ
แพ้พ่ายกายล่มล้มซ้ำ กดขี่ยีย่ำ
เหยียบมนุษย์ยุดเยื้อเพื่อตน
28 มีนาคม 2550 17:50 น.
วงศ์ตะวัน
ถนนสายนี้...อีกยาวนานแค่ไหน
แล้วจะแน่ใจได้อย่างไร
...ว่าเธอจะอยู่เคียงข้างฉัน
กลัววันคืน...จะทำให้เราจากกัน
เพราะถ้าถึงวันนั้น...ฉันคง...จะขาดใจ
อยากหยุดการเดินทาง....ไว้แค่นี้
ไม่อยากให้เธอคนดี...จากไปไหน
หากเวลา...ระยะทาง...ทำเธอเปลี่ยนไป
ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไร...ช่วยบอกที
ฉันคงเดินทางไป...ไม่ถึงฝัน
ถ้าเธอเดินมาบอกลากัน...ในตอนนี้
เพราะฉะนั้น...จึงขอพักการเดินทางที่มี
เพื่อใช้เวลาอยู่...กับคนดี...จนพอใจ
27 มีนาคม 2550 19:46 น.
วงศ์ตะวัน
วันนี้...ก็คงเป็นเหมือนกับทุกวัน
ที่นี่...มีเพียงฉัน...และความเหงา
กอดตัวเอง...เช็ดน้ำตาความเศร้า
ไม่มีเขา...ไม่มีเรา...เหมือนผ่านมา
ฉันคงนั่งอยู่ตรงที่เดิม...จนค่อนคืน
เพราะไม่อยากหลับแล้วตื่น...ผวา
ขอปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับน้ำตา
ถ้าหากมันจะไหลลงมา...แล้วสบายใจ