18 สิงหาคม 2546 16:54 น.
ลูกไพร
.แม้นย่ำค่ำคืนนี้มืดสนิท
ไฟมืดมิดยังมีจันทร์จรัสจ้า
ไม่เห็นผองปักเป้าเหล่าจุฬา
ยินแต่เสียงแว่วมาตามสายลม
เป็นสำเนียงขับกล่อมทำนองทุ่ง
จากย่ำค่ำยันรุ่งปรุงผสม
ก่อกำเนิดจากไผ่หวายและสายลม
กล่อมอารมณ์ลำนำทำนองเพลง
ร่ายสำเนียงสูงกลางบ้างก็ต่ำ
บ้างกระหน่ำรัวรับฉับกระเฉง
บ้างเฉื่อยชาช้าบ้าเป็นบางเพลง
บางทีเร่งเร็วจัดเสียงขาดไป
ไพรสำเนียงสอนสั่งทางชีวิต
เร่งไม่คิดผิดคาดอาจจะพลั้งได้
แม้นเชื่องช้ายืดยาดอาจเสียใจ
ประมาณไว้ไม่เร็วช้าสุขารมณ์
ลมชายทุ่งยังพัดสะบัดไหว
ว่าวน้อยใหญ่ยังส่ายหางกลางเวหา
ลมชีวียังมีมิจากลา
ต้องฟันฝ่าพาดวงมานต้านสายลม.
15 สิงหาคม 2546 17:51 น.
ลูกไพร
.....ว่าวลูกแอ้แผ่ปีกกางเหนือซังข้าว
หมู่ปักเป้าโผผินบินไปทั่ว
เจ้าเด็กน้อยกู่ก้องร้องระรัว
แสงสลัวเสียงหัวร่อคลอสายลม
เจ้าตัวเล็กแหงนมองจ้องบนฟ้า
ดูหมู่ว่าวปีกกางหางส้มส้ม
เย้ยหยอกเย้าเล่นหางอยู่กลางลม
ยืนตากลมอมยิ้มด้วยอิ่มใจ
ณ ชายทุ่งยังกองฟางและซังข้าว
เย็นลมว่าวยามเหมันต์กายสั่นไหว
เด็กตัวน้อยเซถลาลมพาไป
ตั้งหลักได้วิ่งฝ่าท้าสายลม
ฟ้ามืดลงเย็นย่ำตะวันลับ
เวลากลับสนุกแสนสุขสม
เดินทอดน่องท่องไปตามสายลม
เย็นอารมณ์เบาใจสบายตา.......(ภาคค่ำ)
7 สิงหาคม 2546 13:02 น.
ลูกไพร
กลับคืนบ้านป่าฯเถิดขวัญไพร
...ขวัญเอย ขวัญเจ้า ขวัญไพร
ทำไม เจ้าลืม บ้านป่าฯ
พ่อแม่ และ ลุงป้า
อยากเห็นหน้า เจ้าขวัญไพร...
...ฤๅขวัญ เจ้านั้น ลืมถิ่น
หลงบิน ในสวน เมืองใหญ่
จึงบ่ คึดฮอด ถิ่นไพร
บ้านพ่อใหญ่ แม่ใหญ่ ที่จากมา...
...สวนเมือง สวรรค์ มันรก
ป่าคอน กรีตปก ไปทั่ว
ใจคน หม่นควัน หมองมัว
แสงยั่ว สีเย้า เมามายา...
...กลับบ้าน เถิดขวัญ ไพรเจ้า
พ่อแก่ แม่เฒ่า คอยหา
รอวัน ที่เจ้า คืนนา
กลับคืนบ้านป่าฯเถิดขวัญไพร
หน้าส่วนตัว
1130
