14 ธันวาคม 2551 14:33 น.
ลูกแก้ว_23
ทะเลจ๋า...ท่านเหงาไหม
เมื่อลมพัดสัมผัสใจ...หนาวหรือเปล่า
น้ำสีครามหม่น...ระคนเศร้า
ระรอกคลื่นบางเบา...เหงาจับใจ
สีน้ำเงินของท้องฟ้า
สะท้อนความเหว่ว้า...ของทะเลจนร้องไห้
เก็บกลั่นหนดน้ำตา...สายธารารินไหล
สายฝนถักทอสายใย...เชื่อมใจไว้ด้วยกัน
ท้องทะเลยังเคียงคู่ฟ้า
แม้ห่างไกลเกินไขว่คว้า...พาไหวหวั่น
ท้องฟ้าและทะเลยังคงสีคราม...แห่งความผูกพัน
แต่งเติมหัวใจให้กันและกัน..."จนเต็ม"
14 ธันวาคม 2551 14:30 น.
ลูกแก้ว_23
ฝืนกลั่นน้ำตามาเป็นอักษร
ทั้งที่หัวใจร้าวรอนแทบทนไม่ไหว
เจ็บเหลือเกินวันนี้...แต่ไม่รู้จะบอกกับใคร
เก็บไว้ไม่ไหว...กลั่นหัวใจใส่บทกลอน
คนรักหนึ่งคนเขาไม่แล
ดีแต่แหยียบย่ำรังแก...สร้างรอยแผลซ้ำซ้อน
รักของฉันน้ำเน่ายิ่งกว่าในละคร
ไม่ได้จบลงที่ตอน...รักกัน
หมดทั้งหัวใจมีเพียงเขา
แต่คำว่าเรา...ไม่เคยทำให้เธอไหวหวั่น
ความรักแลกไม่ได้กับความผูกพัน
ตำแหน่งที่ได้รับนั้น...คนคั่นเวลา
จะขอรักเธอต่อไป
แม้ต้องเจ็บช้ำปานใดที่ไม่มีค่า
จะนำความช้ำ...มาถักถ้อยร้อยวาจา
ระบายความรู้สึกออกมาเป็นบทกลอน
13 ธันวาคม 2551 19:52 น.
ลูกแก้ว_23
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
เพียงแค่เห็นแสงจันทร์แสงดาวก้อรู้สึกหวั่นไหว
เธอเป็นอย่างไรบ้างหนาวเหมือนฉันไหมคนไกล
คืนนี้หลับสบายไหมหรือกระวนกระวายเพราะคิดถึงกัน
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
หัวใจสั่นร้าวอารมณ์เหงา-เหงาจนเก็บไปฝัน
เขาคนที่คอยมอบอุ่นไอให้เธอคือใครกัน
ได้โปรดเถิดนะตื่นจากฝันอย่าให้มีวันเป็นจริง
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
หยดน้ำค้างพร่างพราวมองเห็นหน้าเขาในทุกสิ่ง
เมื่อไหร่น้าข้างกายเราจะมีเขามาแอบอิง
ขอให้ฉันได้เจอเขาจริง - จริงได้แอบอิงยามนิทรา
13 ธันวาคม 2551 19:47 น.
ลูกแก้ว_23
ไม่รู้พรุ่งนี้...ฉันจะมีชีวิตอยู่อีกไหม
ลมหายใจอ่อนไหว...เกินกำลังจะยื้อฝืน
กลัวชีพจรเต้นสั่น...ไม่ทันข้ามคืน
กลัวหลับตาแล้วไม่มีโอกาสตื่น...มาพบเธอ
เวลานี้ได้โปรดอยู่ข้าง - ข้าง...ฉันได้ไหม
จะได้เก็บภาพความทรงจำสุดท้าย...ไว้พร่ำเพ้อ
ก่อนสูญสิ้นลมหายใจ...ขอได้ไหมคำว่ารักจากเธอ
ช่วยจูบซับน้ำตาที่ล้นเอ่อ...ของคนใกล้ตาย
ถึงแม้เธอไม่เคยมีหัวใจให้ฉัน
แต่ช่วงเวลาสั้น-สั้น...กลับมากมีด้วยความหมาย
เศษเสี้ยวนาที...ช่วยต่อลมหายใจให้คนใกล้ตาย
เธอคือสิ่งมีค่าชิ้นสุดท้าย...ที่ฉันใช้ทั้งชีวิตและหัวใจจดจำ
หน้าส่วนตัว
668
