23 มีนาคม 2546 21:04 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ที่ร้องไห้เพราะอัดอั้น
ไม่ใช่เพราะว่ามันโศกเศร้า
หยิกเล็บกัดเนื้อ เบา-เบา
ให้ยังคงรู้ว่าเรา เคยเป็นใคร
เคยเป็นตัวของตัวเอง
หัวอกนักเลงจำได้ไหม
แล้วนักเลงเสียน้ำตาได้ไง
เคยเข้มแข็งมาได้ ตั้งหลายปี
คืนน้ำตา...ที่คลอเบ้า
ให้ไหลย้อนกลับทางเก่าซะคราวนี้
ฝังความอ่อนไหว ที่ใจเกิดมี
ก่อนที่ความอ่อนแอจะย่ำยี ทำลายใจ
23 มีนาคม 2546 20:47 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
พยามหักใจเอาไว้
ผู้ชายเชื่อถือไม่ได้..อย่าใจอ่อน
คำพูดบวกสายตา ที่ไม่เคยแน่นอน
จำเอาไว้เป็นอุทาหรณ์สอนหัวใจ
เคยเจ็บปวด....มาแล้วครั้งหนึ่ง
เป็นบทเรียนที่ลึกซึ้ง...นะจำไว้
เฝ้าบอกตัวเองอย่างนี้ทุกที..เรื่อยไป
เอาเข้าจริง..ก็กลับทำไม่ได้..ไม่เข้าใจตัวเอง
21 มีนาคม 2546 22:03 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เฝ้าแต่รอคอยวันนี้
และแล้วก็มาถึงซะที..วันนี้ที่ใฝ่ฝัน
วันที่เธอเดินเข้ามา..ส่งสายตาให้กัน
หายทรมานซะทีฉัน ถึงวันสุขใจ
เธอถือปืนมาหนึ่งกระบอก
ภายในกรอก กระสุนอัดเอาไว้
ต้องโทษค้ายาอี..ประหารซะทีให้รู้แล้วรู้รอดไป
ยิงเลยสิ..ยิงฉันที่หัวใจ รอนานแล้วรู้ไหม ยิงซะที
เหตุการณ์สมมติอ่ะนะคะ ไม่ได้ค้าจริงๆ
20 มีนาคม 2546 21:09 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ห้องสีเหลี่ยมแคบ-แคบ
คนหนึ่งคน อิงแอบ อยู่ในนั้น
ไร้ซึ่งแสงไฟ ไร้เงาพระจันทร์
อยู่กับความเงียบไปวัน-วัน อย่างร้าวใจ
ห้องเล็ก-เล็ก เกือบร้าง
ความทรมานอ้างว้าง เกินทนได้
ไม่ต้องการเรียกร้องให้ใครเหลียวมองใส่ใจ
ไม่อยากบอกว่าตัวเองร้องไห้ เพราะโง่งมงายไม่เจียมตัว
แค่เขาทำดีเท่านั้น
หลงคิดผูกความสัมพันธ์ไปมั่วซั่ว
เพิ่งเข้าใจ ความหมายของคำว่าเจียมตัว
เลิกหน้ามืดตามัวว่าเธอรักกัน
ห้องสี่เหลี่ยมแคบ-แคบ
คนหนึ่งคน อิงแอบ อยู่กับฝัน
มีเพียงหัวใจและน้ำตาที่รินไหลถามพระจันทร์
โลกนี้คงไม่มีใครต้องการฉัน ใช่ไหมพระจันทร์ ตอบฉันที..
19 มีนาคม 2546 16:51 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
กำลังร้องไห้อยู่ใช่ไหม
ก็แค่ถามไถ่เพราะห่วงใยเสมอ
ถูกใครทำร้าย บอกกันได้ไหมเธอ
ลืมกันไปแล้วเหรอ คนเคยห่วงใย
เลิกร้องไห้เถอะคนดี
เงยหน้าขึ้นซะที จะซับน้ำตาให้
อยากให้เธอหยุดร้อง แล้วมองคนข้างใจ
ฉันคนนี้นี่ไง ที่เธอเปลี่ยนใจจากกัน
วันนั้นฉันก็ร้องไห้
เพราะทำใจไม่ได้ให้หยุดฝัน
วันนี้เห็นเธอช้ำใจไม่ต่างกัน
ปวดร้าวทรมานไหวหวั่น ในหัวใจ
เขาคนนั้นคงทิ้งเธอ
ฉันดูจากน้ำตาที่นองเอ่อ เกินห้ามได้
หยุดร้องเถอะนะคนดี ยังมีฉันคนนี้ห่วงใย
แม้เธอจะเคยทิ้งฉันไป แล้วก็ตาม.......