22 ตุลาคม 2545 20:47 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เธอยังคงจำบทเพลงนี้ได้ไหม
ฉันฝากไปพร้อมสายลมความคิดถึง
เรียงร้อยถ้อยคำหวานมั่นตราตรึง
เธอยังคงซาบซึ้งถึงเพียงใด
บทเพลงที่เคยนั่งฟังด้วยกัน
มาวันนี้เธอยังจำมันได้ไหม
คิดถึงคนดีที่ต้องร้างลาไกล
เธอได้ยินบ้างไหม บทเพลงจากหัวใจในสายลม
22 ตุลาคม 2545 20:37 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ไปเถอะเจ้าผีเสื้อแสนสวย
วานท้องฟ้าดูแลเธอด้วย แทนฉัน
ก็รู้ดี เราทั้งสองไม่เหมาะกัน
เธอคู่ควรกับฟ้าบนนั้น ฉันเข้าใจ
ฉันคงมีอุ่นไอให้น้อยกว่า
ถ้าเทียบกับดาวบนฟ้านั่นใช่ไหม
บินไปเถอะผีเสื้อแสนดี อยู่ที่นี่คงอึดอัดใจ
ฉันคงเป็นให้เธอได้ แค่หยดน้ำใสๆ บนพื้นดิน
22 ตุลาคม 2545 20:24 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เกิดมาหุ่นไม่ดี เป็นคนที่ไม่มีค่า
ตัวผอมเหมือนก้างปลา แถมหน้าตาก็ซีดจาง
คนหาว่าเหมือนเป็ด น้ำตาเล็ดโดนแอบอ้าง
ชีวิตช่างอ้างว้าง เหมือนเรือจ้างกลางทะเล
ถ่ายทอดเป็นบทกลอน อนุสรณ์คนขี้เหร่
เป็ดน้อยใจรวนเร ร้องโยเยอย่างเศร้าใจ
เนิ่นนานเป็นนมเน ลูกเป็ดขี้เหร่เริ่มคิดได้
รูปร่างต่างจากใคร ไม่เป็นไร ไม่เห็นแคร์
เปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาส ใจมุ่งมาดไม่กลัวแพ้
เป็นเป็ดไร้คนแล ก็ไม่แย่ไร้น้ำยา
เรียกเป็ดก็เท่ดี ฉันคนนี้จะสร้างค่า
ถึงเป็ดก็เป็ดเทวดา จะใช้เวลาพิสูจน์ตัว
21 ตุลาคม 2545 20:53 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เมื่อเธอกับเขาสมหวัง
เป็นเหมือนคู่พระนางในหนัง ก็ยิ่งเศร้า
เลยมองย้อนกลับมาดูที่ตัวเรา
เป็นได้แค่คนแอบมองเขาไปวัน-วัน
คู่ของเขารักกันหวานชื่น
ไอ้เราต้องมาขมขื่น โศกศัลย์
ไม่มีคนมาสนใจห่วงใย เหมือนที่ใครเขามีกัน
อย่างมากก็เป็นแค่ตัวอิจฉาก็เท่านั้น มันเพราะอะไร
21 ตุลาคม 2545 20:45 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
สะใจได้รึยังล่ะทีนี้
สมน้ำหน้าตัวเองสิ้นดี..ที่อวดเก่ง
มอบความรักให้เธอไป ด้วยหัวใจนักเลง
ก็กลับมาช้ำซะเอง เมื่อเธอไร้เยื่อใย
วันนี้เพิ่งมารู้สึกตัว
เริ่มแยกแยะความดีความชั่วที่เธอให้
คิดได้แล้วที่นี้ ที่ผ่านมาแค่หลงผิดไป
ดัน หลงไป รักคนใจร้าย สำนึกได้ซะที