12 ตุลาคม 2545 15:09 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
รวยล้นฟ้า เป็นมหาเศรษฐี
ชาวบ้านเรียกฉันว่า ผู้ดี ชนชั้นสูง
ไปไหนแต่ละทีต้องมีไทยมุง
เสื้อผ้าที่ฉันนุ่งล้วนมีราคา
มีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลัง
มีความสุขเสียจังเมื่อมีคนเห็นคุณค่า
อยากเกิดเป็นคนอย่างนี้วันละซัก สามเวลา
แต่เสียดายที่ต้องตื่นลืมตาแล้วพบว่า ฝันไป
12 ตุลาคม 2545 15:07 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เธอยกให้เขาเป็นคนโปรด คนสำคัญ
เป็นคนที่เธอผูกพันชิดใกล้
ฉันก็แค่คนเดิมผ่านมาผ่านไป
คงไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความสนใจจากเธอ
คนโปรดอย่างเขาคนนั้น
ฉันคงไม่มีวัน จะ กล้าตีเสมอ
จะเป็นได้ก็เพียงแค่ คนแปลกสำหรับเธอ
แค่คนที่พร่ำเพ้อหลงละเมอว่าเธอรักกัน
1 ตุลาคม 2545 15:45 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
น้ำตากี่ลิตรแล้วที่รินไหล
กลั่นออกมาจนหมดใจผู้หญิงคนนี้
จากวันเป็นเดือนเลยเลื่อนมาเป็นปี
ความสัมพันธ์ที่มีไม่เคยดีขึ้นมา
เมื่อวานก็เพื่อน...วันนี้ก็เพื่อน
หัวใจลางเลือนเหมือนคนไร้ค่า
เจ็บปวดทรมานเหลือเกินกับที่ผ่านมา
ฉันก็แค่เพียงคนนอกสายตา..นอกหัวใจ
ยืนได้แค่เพียงตรงข้างทาง
ไม่มีสิทธิ์นั่งตรงกลางใจเธอได้
ถูกมองเป็นหัวหลักหัวตออยู่ร่ำไป
เธอเคยเข้าใจบ้างมั้ย...
ว่า ตอไม้ ก็มีหัวใจเหมือนกัน