30 มิถุนายน 2546 21:58 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
สมุดโน้ต หน้าเก่า เราพลิกอ่าน
เรื่องวันวาน ฉายซ้ำ ทำหวั่นไหว
ยิ่งเปิดดู ยิ่งรู้ตาม ความเป็นไป
เคยเหน็บหนาว เท่าไร จำได้ดี
สมุดโน้ต หน้าใหม่ ได้ถูกเขียน
ความไม่เปลี่ยน เวียนย้ำ น้ำตาปรี่
เขียนซ้ำ-ซ้ำ คำ-คำเดิม เพิ่มทวี
จวบวันนี้ ชีวิตเรา ยังร้าวราน
สมุดโน้ต หน้าว่าง พลางนั่งเปิด
หวังบังเกิด รอยยิ้ม พิมพ์ใจหว่าน
อยากเปลี่ยนแปร ผลิกผัน เรื่องวันวาน
เป็นเหตุการณ์ หวานเยิ้ม เติมเต็มใจ
แต่วันนี้ อ่านแล้ว ไม่แคล้วเหงา
สมุดโน้ต หน้าเก่า เคล้าหน้าใหม่
ปลงสุดปลง ตรงที่ มิมีใคร
และแผ่นหน้า คงเป็นไป ไม่ต่างกัน
อนาคต คงจดไว้ ได้เท่านี้
เนื้อความมี แต่สิ้นไร้ และไหวหวั่น
หากสมุด ไร้แรง คอยแบ่งปัน
ความเศร้าฉัน คงถมทับ จนคับใจ...
28 มิถุนายน 2546 21:44 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
บนเส้นทาง ชีวิต ลิขิตได้
อย่าหวาดหวั่น การใด ไร้ซึ่งผล
เราถือเกิด กับชื่อ ว่าคือคน
ไม่อับจน ปัญหา กล้าฝ่าฟัน
มีสมอง ตรองดู รู้สิ่งผิด
เพียงค่อยคิด แก้ไข ไปเป็นขั้น
คนแวดล้อม ว่าร้าย ให้แสบคัน
เพียงลมผัน ผ่านพัด ให้ซัดเซ
โลกใบนี้ ดีชั่ว ทั่วทุกทิศ
ตั้งมั่นจิต ติดศีลธรรม์ อย่าหันเห
หากหวาดกลัว สิ่งเร้า เรารวนเร
คงร่อนเร่ ไร้สุข ในทุกครา
พายุโหม โรมรัน จนสั่นหนาว
ค่อยเยื้องก้าว ผ่านไป ให้สมค่า
หากฝันใฝ่ แล้วไหวหวั่น วันน้ำตา
มิสมควร เกิดมา สู้หน้าใคร
อยู่ต่ำฟ้า แล้วตัว อย่ากลัวฝน
สร้างคำคน บนเส้นทาง สว่างไสว
ประการอื่น หรือน่ากลัว เท่าหัวใจ
หากข่มได้ ก็จักดี เป็นศรีตัว
นำความดี เป็นแสง แห่งโอกาส
จักสามารถ ฝ่าฟัน วันสลัว
ทางชีวิต มิดมอด บอดมืดมัว
จงอย่ากลัว หากใจกล้า ได้คว้าชัย.
27 มิถุนายน 2546 22:33 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
นานมากแล้ว ใช่ไหม ในการรัก
เหนื่อยจนพัก กี่หน จนชินหนาว
การรอคอย ไร้หวัง ยังยืดยาว
ไม่ต่างดาว รอแรง แสงพระจันทร์
คือความรัก แน่ใจ ใช่ความรัก
และแน่นหนัก รักรอ ไม่ท้อหวั่น
ไม่เคยลืม เรื่องราว เรามีกัน
แม้คืนวัน ผันเปลี่ยน เวียนหมุนไป
ร้านกาแฟ มุมเก่า เคยเข้านั่ง
ก็ยังฝัง ยังติด คิดครวญใคร่
เพลงของเรา เคยหวาน ซาบซ่านใจ
ยังสร้างความ หวั่นไหว ไม่น้อยลง
ใครมีใคร หลายคน บนชีวิต
ไม่เคยคิด เผลอใจ ไปรักหลง
มีแต่เธอ เธอเท่านั้น ฉันมั่นคง
ไม่เคยปลง เคยท้อ ต่อคนดี
เธออาจลืม คิดถึงกัน ฉันไม่ว่า
ยังจำเธอ ติดตา มาทุกที่
หมดทั้งใจ ให้หมด หมดที่มี
ทุ่มและพลี เพราะรัก เป็นหลักยืน
ต่อจากนี้ จะคงมั่น จนวันหน้า
ถึงแม้ว่า แค่ฝันไป ไม่ขอตื่น
ขอทุ่มเท ทั้งใจ ไม่ขอคืน
หากเธอจะ รักคนอื่น ก็ยืนยัน.....
25 มิถุนายน 2546 22:42 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
สี่แผ่นดิน ยินชื่อ ระบือก้อง
เกียรติแซ่ซ้อง ผ่องพิลาส ศาสตร์ศิลป์ศรี
สมญานาม สุนทรภู่ ครูกวี
คือเมธี มือทอง ร้อยกรองไทย
วรรณกรรม ล้ำค่า แทรกภาษิต
คำความคิด ยืนยง ดำรงสมัย
น้อมสักการ ปราชญ์สุนทร กลอนวิไล
สถิตใน ดวงใจศิษย์ นิจนิรันดร์
25 มิถุนายน 2546 22:28 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ตั้งแต่ที่ มีกัน จากวันนั้น
คนอย่างฉัน ก็เปลี่ยนไป ไม่เหมือนก่อน
เลิกนิสัย ดื้อรั้น เอาแต่งอน
เลิกมองค้อน โวยวาย ให้อายคน
ที่เปลี่ยนไป เพราะเธอ เธอที่รัก
หวาดกลัวนัก หากวันใด เธอไม่สน
จะยากเย็น เช่นไร ใจจำทน
ปิดตัวตน ที่แท้จริง สิ่งละอาย
แล้วเธอเล่า กลับกล่าวหา ว่าจุ้นจ้าน
กลับมองผ่าน ขานกัน ฉันใจง่าย
ไม่เคยแคร์ ได้แค่มอง เป็นของตาย
ช่างโหดร้าย ร้ายกาจ บาดหัวใจ
กลัวเธอเจ็บ กลัวเธอช้ำ จึงจำเปลี่ยน
เธอกลับเฆี่ยน ด้วยคำ หวาดหวั่นไหว
หลงคิดว่า เธอคนดี มีหัวใจ
หารู้ไม่ ใครหักหลัง พังชีวี
จะไม่แคร์ เห็นใจ ใครอีกแล้ว
ดวงจิตแน่ว เป็นแนวทาง กลางวิถี
เรื่องผ่านมา พอแล้ว พอกันที
ปิดฉากควาย ตัวนี้ ที่ร้าวราน
หน้าส่วนตัว
1005
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
