1 ตุลาคม 2545 15:45 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
น้ำตากี่ลิตรแล้วที่รินไหล
กลั่นออกมาจนหมดใจผู้หญิงคนนี้
จากวันเป็นเดือนเลยเลื่อนมาเป็นปี
ความสัมพันธ์ที่มีไม่เคยดีขึ้นมา
เมื่อวานก็เพื่อน...วันนี้ก็เพื่อน
หัวใจลางเลือนเหมือนคนไร้ค่า
เจ็บปวดทรมานเหลือเกินกับที่ผ่านมา
ฉันก็แค่เพียงคนนอกสายตา..นอกหัวใจ
ยืนได้แค่เพียงตรงข้างทาง
ไม่มีสิทธิ์นั่งตรงกลางใจเธอได้
ถูกมองเป็นหัวหลักหัวตออยู่ร่ำไป
เธอเคยเข้าใจบ้างมั้ย...
ว่า ตอไม้ ก็มีหัวใจเหมือนกัน
23 กันยายน 2545 17:35 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
คำบางคำทำให้ฉัน ใจไหวหวั่น
คำบางคำทำให้ฉัน นั้นหวั่นไหว
คำบางคำทำให้เรา ได้เข้าใจ
คำบางคำทำให้เรา รักกัน...
คำบางคำทำให้เพ้อ ละเมอหา
คำบางคำทำให้ฟ้า เปลี่ยนสีได้
คำบางคำทำให้รัก จนหมดใจ
คำบางคำทำให้ใจ เราผูกพัน
คำบางคำทำให้รัก เธออย่างนี้
คำบางคำทำให้มีเธอ ในใจฉัน
คำบางคำทำให้รู้ กันและกัน
คำบางคำคำนั้น ฉันรักเธอ
23 กันยายน 2545 17:29 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ต้องค้นหาความงามในความแพ้
เพื่อจะไม่ท้อแท้แล้วสู้ใหม่
ความรู้สึกซมซานเมื่อผ่านไป
ก็ต้องกล้าจุดไฟเพื่อฝ่าฟัน
เป็นไปตามความเป็นธรรมดา
หลังอ่อนล้าจงเร่งแรงขึ้นแข่งขัน
แม้สูงสุดจะคืนสู่สามัญ
จงกล้าฝันว่าพรุ่งนี้จะมีมา...
23 กันยายน 2545 17:07 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
นิ้วโป้งตัวป้อมไม่ซอมซ่อ
นิ้วชี้ชูช่อรู้งอง่าย
นิ้วกลางร่างระหง เหมือนทรงชายล
นิ้วนางงามระม้าย กุลสตรี
นิ้วก้อยน้อยกว่าแต่น่ารัก
รู้จักทายทัก ไม่ผลักหนี
นิ้วทั้งห้าต่างกันนั่นแหละดี
สามัคคีต่างกันนั่นแหละงาม.......
23 กันยายน 2545 17:02 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ไม่ใช่เด่น ไม่ใช่เด๋อ ไม่ใช่ดี๋
ไม่ได้เป็นโก๊ะตี๋ หรืออาหนู
ไม่ได้เป็นตลกให้คนดู
แค่เดินชนประตู หัวเราะจัง