21 มิถุนายน 2548 09:12 น.
ลูกหมาตกน้ำ
ตะวันลับบอกลาฟ้าเริ่มค่ำ
แสงส่องนำเดือนนภาฟ้าสดใส
แว่วยินเสียงเรียงคู่หมู่เรไร
ก้องทั่วไพรพฤกษายามราตรี
จึงเรียงร้อยสำเนียงดังเสียงอ้อน
เป็นบทกลอนถึงดาวพราวราศี
ลองถามดูอยู่ว่ายามราตรี
คู่ชีวีของดาวนั้นคือใคร
คิดถึงดาวลมพัดมาพาใจหวั่น
เอ่ยถามจันทร์ลองดูเธอรู้ไหม
หากจันทร์รู้ฉันขอฝากความห่วงใย
ช่วยส่งไปให้ดาวได้ไหมจันทร์
ฉันคนนี้คือดินถิ่นต่ำศักดิ์
แต่มีรักเพียงหนึ่งเดียวเชียวนะฉัน
หากเปลี่ยนดาวเป็นน้ำได้ในสักวัน
จะชวนจันทร์มาจีบจูบแก้มดาว
ดินนี้แหละจะขอเป็นไออุ่น
ถ้าน้ำขุ่นคือดินไล่ไอหมอกหนาว
หากเป็นได้น้ำกับดินคงสุขราว
ดั่งน้ำพราวจากฟ้าลงมาดิน
21 มิถุนายน 2548 08:39 น.
ลูกหมาตกน้ำ
โอ้ผีเสื้อสีฟ้านัยย์ตาเศร้า
ปีกของเจ้าขาดวิ่นจนสิ้นสวย
อดีตเป็นผู้นำโชคอำนวย
วันนี้ป่วยอ้างว้างอย่างเดียวดาย
หมดสภาพความโก้โถชีวิต
ฟ้าลิขิตสิ้นสุดไร้จุดหมาย
เหลือแต่ความคับแค้นแสนน่าอาย
ความสบายจากไปไม่กลับมา
ย้อนไปถึงวันก่อนตอนเจ้าสุข
เคยสนุกล้นเหลือผีเสื้อจ๋า
หยิ่งยะโสโอหังดั่งราชา
ฟ้าทั้งฟ้ารายรอบเจ้าครอบครอง
สัจธรรมเที่ยงแท้เพียงแค่นี้
อย่าหลงศักดิ์และศรีให้มัวหมอง
ฉันยังเป็นผู้น้อยคอยเฝ้ามอง
ช่วยประคองผีเสื้อเมื่อสิ้นทาง
20 มิถุนายน 2548 11:04 น.
ลูกหมาตกน้ำ
แหวกผืนน้ำแล้วคว้าดาวสกาวส่อง
ลอยละล่องท้องธาราค้นหาฝัน
มองผืนน้ำแล้วจ้องฟ้าสบตาจันทร์
แม้ห่างกันใช่แตกต่างหนทางใจ
มีจุดหนึ่งเป็นศูนย์กลางทางได้พบ
อย่าคิดลบลืมความฝันอันสดใส
ดูแต่น้ำกับจันทราที่ว่าไกล
ยังชิดใกล้ในน้ำเล่ามีเงาจันทร์
หากมีฝันก็จงหวังตั้งใจต่อ
อย่าคิดท้อกับปัญหาเพื่อล่าฝัน
เมื่อสะดุดหยุดตั้งหลักพักสักวัน
แล้วตั้งมั่นก้าวเดินต่ออย่าท้อใจ
ความสำเร็จจะมีได้ใช่เพียงฝัน
ต้องบากบั่นด้วยใจสู้ที่หมายได้
วันนี้แพ้แต่อย่าท้อสู้ต่อไป
ด้วยหัวใจด้วยความฝันอันมั่นคง
หน้าส่วนตัว
598
