14 ธันวาคม 2552 20:04 น.
ลูกสาวพระอาทิตย์
สายฝนที่หล่นพรำ
ตอกย้ำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลอาบแก้มอีกครั้ง...
ข้างกายของหล่อนคือชายหนุ่มร่างกำยำ
นอนหลับสนิทเหมือนไร้ชีวิต
สิ่งที่บ่งบอกได้ว่าเขายังหายใจอยู่
คือแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจะงหวะของลมหายใจ...
นี่เธอกำลังร้องให้เหรอ? ร้องให้เพราะอะไร? เสียใจเหรอ?
เปล่า... เธอดีใจต่างหาก ..............
แผ่นภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ เริ่มผ่านเข้ามาทีละนิด
จากภาพที่เลือนลางเหมือนความฝัน ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น...แสงไฟวูบวาบตามจังหวะดนตรีที่เร้าใจ เธอนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าเคาน์เตอร์จำหน่ายเครื่องดื่ม ของผับแห่งหนึ่ง ย่านพัฒนาการ...
'ถ้าไม่รังเกียจ ขอผมเลี้ยงเครื่องดื่มนะครับ'
เสียงนุ่มๆ ดังขึ้นที่ด้านหลังของเธอ.... เมื่อหันไปก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดี ส่งยิ้มให้อยู่ เมื่อสบตากันเลือดสาวในกายเธอถึงกับฉีดพล่าน
....'ดะ..ดะ..ได้สิคะ เชิญนั่งค่ะ'
เธอตะลึงจนเอ่ยปากเชิญ เขานั่งอย่างไม่รู้ตัว..
'มาคนเดียวเหรอครับ?'
เขาเริ่มบทสนทนาอย่างง่ายๆ...........
'อ๋อ เฉพาะวันนี้ค่ะ ปกติเพื่อนมาด้วย..'เธอตอบ..
'แล้ววันนี้เพื่อนไปไหนครับ?'...
'ไปกับแฟนค่ะ'...
'ชื่ออะไรครับ?'...
'ชื่อ อาย ค่ะ'
'ผม ภูริ ครับ เรียกภูเฉย ๆ ก็ได้ ยินดีที่รู้จักครับ'
เค้ายื่นมือออกมา..
'เช่นกันค่ะ' เธอยื่นมือไปทักทาย
ทันทีที่มือของเขาและเธอสัมผัส
กันเลือดในกายเธอเริ่มฉีดพล่านอีกครั้งนึง..........
นี่หรือเลือดสาวรุ่น?...
การสนทนาดำเนินไปอย่างออกรสชาติ เขาและเธอคุยกันเหมือนรู้จักกัน
มานานแสนนานเครื่องดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าผ่านไป...
ฤทธิ์ของแอลกอออร์บวกกับเลือดในกายเธอ ทำให้แก้มที่อวบอิ่มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อ ........ จนถึงเวลาตีสอง...ก็ถึงเวลาต้องกลับ...
เขาอาสาจะไปส่งเธอที่คอนโดแถวสวนหลวงซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธ...
ตอนนั้นเธอเองก็มีอาการมึนๆ
เดินไม่ค่อยตรงทาง ต้องให้เขาคอยประคองตลอดเวลา ..........
เมื่อถึงคอนโดเขาประคองเธอขึ้นไปส่งถึงห้อง
เธอจำได้ลางเลือนว่าได้ยินเสียงปิดประตูห้อง
แต่ไม่มีเสียงเดินออกไป... ถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันจะจบลงอย่างไร
แต่ก็ยังไม่วายตื่นเต้นอยู่ดี.......เขาตื่นแล้ว นอนอมยิ้มมองเธออยู่....
'ร้องให้ทำไมครับ เสียใจเหรอ?'...
ฉันหันมาสบตาเขาช้าๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วตอบว่า ....
'ไม่ได้เสียใจหรอกค่ะ ดีใจต่างหาก ตั้งแต่แปลงเพศมา
คุณเป็นผู้ชายคนแรกที่ไม่รู้.... คนอื่นๆ รู้ก่อนทุกทีเลย..........'
11 พฤศจิกายน 2552 16:15 น.
ลูกสาวพระอาทิตย์
การที่เราทำความผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความผิดพลาดที่ไม่อาจจะโทษใครได้
นอกจากตัวเราเอง คงไม่มีคำพูดไหนที่จะบอกได้ดีเท่ากับคำว่า ..เราทำตัวเอง..
จะไปโทษใคร โทษฟ้า โทษดิน คงไม่ได้ ชะตาฟ้าไม่ได้ลิขิต แต่ตัวเราเองที่จะต้องลิขิตชีวิตตัวเอง
ความผิดเดิม ๆ ความผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช่ว่าที่ยังวนเวียนทำอยู่ ใช่ว่าที่ทำ
ไม่รู้ตัว รู้ตัวดีแต่เพราะอะไรยังทำ นั่นสิ..เพราะอะไร? คนภายนอกที่มองเห็น
คงมองว่าโง่ งี่เง่า แต่ถ้าไม่เกิดกับใครคงไม่รู้ อาจมีทางเลือกที่ดีกว่า แล้วทำไม
ไม่เลือก นั่นสิ..ทำไม?
ความผิด มักจะหอมหวานเสมองั้นเหรอ หรือเพราะว่ามันสร้างมาให้คนเห็นแก่ตัวอย่างเรา ก็รู้แล้วทำไมไม่ลืมตาออกมาเผชิญความจริงซักที กลัวอะไร
นั่นสิ..กลัวอะไร?
กลัวความดีงามเหรอ... กลัวความถูกต้องเหรอ...
ยิ่งก้าว ยิ่งถลำลึก ไม่รู้ว่ามันจะก้าวขาออกมาได้สักที เหนื่อยเหลือเกิน กับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ทุกวันนี้ เหนื่อยเหลือเกินกับการที่ไม่สามารถบอกใครได้
เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องโกหก
แล้วท่านล่ะ เคยไหมที่ต้องโกหก เพื่อคนที่ตัวเองรัก
หน้าส่วนตัว
1089
