2 เมษายน 2550 11:27 น.
ลูกพราน
โชนอัคคีปรี่เลื้อยฟะเฟื้อยฟ่อน
ลมขับต้อนพัดกระพือวูบหวือหวา
ทะยานแห่เผยอพิษอวดฤทธา
ตอกอัตตาละเหี่ยไห้พิไรพรรณน์
โหมห่าลงละเลงกลบพิภพเถื่อน
ไหวสะทกอกสะเทื้อนถล่มขวัญ
อสรธาตุสาดไฟประลัยกัลป์
ดุจจะมั่นผาดผยองขึ้นครองแคว้น
ประดาสัตว์สะดุ้งเฮือกกระเสือกกระสน
วุ่นกระวนไอกระอุประทุแน่น
ขนัดคาบอัตคัดและคลอนแคลน
ประลุแล่นผ่านจินตวิญญา
ระเร่งรุดหลบลี้อัคคีไล่
จนเริ่มไร้แรงโรยระโหยหา
บางหมู่ถูกแผดเผาเร่าอุรา
บางหมู่มาตายซากเพราะพรากไพร
เปลวอัคคีคับคั่งพลังพล่าน
สยบย่านหย่อมหญ้ามาหมกไหม้
พฤกษชาติทั่วถิ่นก็สิ้นใจ
สัตว์ป่าไร้แหล่งหลักพนักพิง
ท้องฟ้าส่องแสงสายประกายเศร้า
สีทึบเทาทาบหมดสลดยิ่ง
ตะวันหลีกเลยล่วงหน่วงประวิง
เมฆไม่ทิ้งคลื่นฝนลงเยียวยา
จึงลุกลามมหันตภัยไล่กำจัด
พูนพิบัติผลาญแคว้นแน่นหนักหนา
วิบากกรรมมุทะลุมิหลีกลา
ตามประสาผลและเหตุเจตจำนง
เพลิงมล้างยื้อยุทธคอยฉุดชีพ
เผาทวีปเลอะลามตามประสงค์
ใดจะอาจปลดทุกข์ทุเลาลง
ชาติคงคงความพิบัติเพราะสัจธรรม
1 เมษายน 2550 23:36 น.
ลูกพราน
นภาภาค ระดะหม่นระคนหมอง
ฟ้าคะนองสะอื้นไห้เป็นสายสาย
เหยียดระยะ มรสุม ระรุมกาย
กระหน่ำร่ายอาญาจนสาใจ
ดินสะดุ้ง หักเหระเนระนาด
แกว่งอากาศ เกรี้ยวโกรธพิโรธใส่
ภพคะมำหกคะเมนกระเด็นไป
กระพือไหววิตกพรั่นประหวั่นกลัว
เยือกยะเย็นเย้ยเยาะกระเทาะหล้า
ผจญปีศาจคร่าห์ ณ ฟ้ารั่ว
ยลสะท้านญาณสะทกตระหนกตัว
อุระพัวพัลวันกับฝันร้าย
สยดสยองพิรุณโหมกระโจมซัด
ฟะเฟื้อยฟัดฟันฟาดขยาดขยาย
ชลนที ท่วมดอน ขจรขจาย
ตระกองก่ายอสุภซากมากอนันต์
ไฉนจึงภาคนภามาอาเพศ
อุบัติเหตุพิบัติพูนอดูรมหันต์
ไฉนธรรมชาติกระจาดทัณฑ์
เอ๊ะใครนั่นน่ะระดมถล่มทลาย
29 มีนาคม 2550 14:59 น.
ลูกพราน
ยามตะวันสิ้นลับดับพิภพ
พยับซบโพยมซมระดมถลา
รัศมีสุริยะจะละลา
อสุรา แห่งค่ำจะย่ำเยือน
ละเลงม่านมืดคลุ้มคลุมสถาน
ทิวาวาร อำพันจรัลเลื่อน
เกษมข้อนขาดสนิทและบิดเบือน
ช่วงแห่งเดือนระด่าวดุประทุแทน
สรรพภัยถั่งโถมกระโจมจ้ำ
เข่นขย้ำ กระหายซดสยดแสน
นรชาติสิ้นบุญสกุลแกน
พิภพแม้นท่วมไฟประลัยกัลป์
คะนองครื้นครึกโครมถล่มทลาย
ดังจะหมายสิ้นสุดมนุษย์สวรรค์
กัมปนาทกึกก้องสนองทัณฑ์
ระทึกลั่นสนั่นเลื่อนสะเทือนกาล
อัสนีฟาดพื้นพลิกจะคว่ำ
ขยี้ย้ำ ยำสยบพิภพพล่าน
ทะลวงแหลกหลุดทะลักจักรวาล
ขณะการณ์ บ้าคลั่งเลอะหลั่งมา
กระแสธารเลือดทาไหลบ่าท่วม
นิกร ร่วมร่ำโรยระโหยหา
แวดล้อมเสียงวิปโยคโศกอุรา
หวั่นพญายมราชพิฆาตกาย
สรรพภัยมหันต์อนันตราย
ทะลักธราผิว่าจะผาย
และแผดพอง
ริ้วระลอกสมุทรก็สุดคะนอง
เพราะฟ้าและลมระดมผยอง
ภยาเยือน
กัมปนาทละลั่นสนั่นสะเทือน
กระแทกกระทบประสบ ณ เรือน
ผิว์รอนราน
นั่น!โพยมพยับจะดับทิวาร
พิรุณร่วงและหน่วง ณ กาล
ก็นานเกิน
สาดอณูกระทั้นผชันเผชิญ
ตวัดตวาดพินาศเยิน
ขยาดยล
วิชชุเฟื้อยฟะฟาดพิฆาตสกล
ขยับทะยานสะท้านถลน
ระคนโทรม
พุ่งพระพายุซ้ำกระหน่ำกระโจม
เผยอผยองคะนองจะโถม
คระโครมครืน
ฤทธิธรรมชาติจะกวาดจะกลืน
มนุษย์รึต้านจะทานจะฝืน
ไฉนหนอ?
มวลประชาก็รัง แต่รอและรอ
ณ ครา กษัยไผทแหละหนอ
ฉะนั้นแล
หน้าส่วนตัว
2181
