16 กุมภาพันธ์ 2552 11:05 น.
ลูกกลิ้ง
ด้วยคิดถึงและห่วงใย
คอยส่งใจให้เสมอ
รักภักดีมีแด่เธอ
ค่าเลิศเลอเกินก่อนมา
ด้วยอยู่ไกลใจจึงห่วง
น้ำตาล่วงด้วยห่วงหา
ยากสรรหามาพรรณนา
ว่าคุณค่าเธอเท่าใด
รักภักดีมีมากยิ่ง
คือทุกสิ่งที่สดใส
ฝันละเมออยู่ร่ำไป
ว่าวันใดได้พบเจอ
ด้วยห่วงใยใจฝันถึง
มากคะนึงซึ้งเสมอ
ทุกเวลาพาละเมอ
ได้แต่เพ้อเธอผู้เดียว
9 มกราคม 2552 10:54 น.
ลูกกลิ้ง
อันบุหรี่มีมากหลากหลายสี
แต่สิ่งดีมีไหมใคร่ขอถาม
ที่สูบได้สูบดีทุกโมงยาม
ลองติดตามตัวตนค้นหามัน
จากใบยามาหั่นหมั่นตากแห้ง
นำไปอัดดัดแปลงแท่งสุขสันต์
มวนต่อมวนชวนกันสูบทุกวัน
ภัยมหันต์ปันแบ่งแข่งกันตาย
มะเร็งปอดยอดฮิตของบุหรี่
ทั้งยังมีโรคหัวใจไว้เผาผลาญ
หญิงแท้งลูกถูกบัญญัติเป็นหลักการ
อีกทรมานผ่านผู้อยู่ร่วมกัน
จากพิษภัยในบุหรี่มีหลายหลาก
แถมยังมากโทษทัณฑ์อันมหันต์
เลิกสูบเสียเดี๋ยวนี้ดีทุกวัน
เพื่อสุขสันต์มั่นคงกับครอบครัว
7 มกราคม 2552 13:32 น.
ลูกกลิ้ง
คราวระทมซมไว้ในป่าเปลี่ยว
อยู่โดดเดี่ยวเหลียวไหนไร้แห่งหน
กาลเวลาเปลี่ยนไปในมืดมน
มิหลุดพ้นพงเหงาที่เข้ามา
สร้างขอบเขตเหตุผลจนสับสน
ความมืดมนหม่นหมองครองเข้าหา
ปิดทางเดินเกินกว่าพากายา
ให้ฟันฝ่าฝืนตนพ้นหนทาง
อยู่ลำพังรั้งไว้ในความเศร้า
เรื่องเก่าเก่าเข้ารุมสุมเกินสาง
ปล่อยอารมณ์ซมไว้ไปพลางพลาง
คืนเคว้งคว้างว่างเปล่าเหงาสิ้นดี
ด้วยเหตุผลคนเหงาเฝ้าหม่นหมอง
จนใจต้องตีบตันหันหน้าหนี
หมดเรี่ยวแรงแข็งขืนฟื้นชีวี
จะหลบลี้กี่คราวเจ้าจึงพอ
30 ธันวาคม 2551 14:35 น.
ลูกกลิ้ง
คลื่นหัวใจในฉันนั้นอ่อนล้า
เจ็บเกินกว่ากายามายืนหยัด
การลาจากพรากไกลไม่เคยนัด
จึงเหมือนงัดจัดเหงาให้เข้ามา
คืนวังเวงเพลงใดก็ฟังเศร้า
นั่งจับเจ่าเฝ้าตรมขมหนักหนา
คลื่นความรักหักหลบสบมายา
กลั่นน้ำตามารดปลดทุกข์ใจ
คลื่นความเหงาเข้าโหมโถมพัดใส่
หนาวเหน็บใจได้รับกับหวั่นไหว
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายดูแสนไกล
ช่างยากไร้ให้ห่างร้างผู้คน
วันคืนผ่านผันเปลี่ยนเวียนมาใหม่
แต่หัวใจในฉันมันสับสน
ยากเพียงแค่แก้ไขให้กมล
นั้นหลุดพ้นหนทางการจากจร
26 พฤศจิกายน 2551 11:23 น.
ลูกกลิ้ง
คลื่นความเหงาเฝ้าโถมโหมซัดใส่
พัดฤทัยให้จิตคิดเหงาหงอย
อยู่ลำพังรั้งไว้นัยรอคอย
จนเลื่อนลอยพลอยให้ใจเศร้าตรม
คืนหนาวเหน็บเก็บอดีตที่ขีดเขียน
มาวนเวียนเพียรคิดในพิษขม
สุดอ้างว้างคว้างเคว้งเพรงระทม
ร้าวอารมณ์ซมไว้ให้นานเนา
ปล่อยเวลาพาใจให้ลอยล่อง
ได้เที่ยวท่องจ้องดาวคราวคืนเหงา
มองแสงสีที่ระยิบกระพริบเพรา
แต่ตัวเราเศร้าใส่ไร้ใครแล
รัตติกาลผ่านไปใจอ้างว้าง
คนเคว้งคว้างอย่างเราเฝ้าเลียแผล
จากรอยเจ็บเหน็บนักหักดวงแด
ขาดคู่แท้แยแสแม้สายตา
วอนดินฟ้ามาโปรดอย่าโหดร้าย
ช่วยข้าหายคลายหนาวบ้างเถิดหนา
ขอประทานหวานรักสักหนึ่งครา
ได้นำพากายาลาระทม
เมื่อลมหนาวคราวนี้มีพัดผ่าน
อีกกี่นานธารใจได้สุขสม
อยากเอิบอิ่มพริ้มไว้ในอารมณ์
หวังภิรมย์ชมชื่นคลื่นรักเกย
หน้าส่วนตัว
1425
