คืนหนาว...กองไฟ...และหัวใจจิ้งหรีด

ลุ่มน้ำ ณ เทือกเขาดงรัก

ดึกดื่นคืนนี้...ช่างหนาวนัก
หยิบความรักสุมก่อไฟเพื่อไล่หนาว
หนาวในใจเกินถ่ายถอนผ่อนเรื่องราว
เพราะในความรวดร้าว---นั้นซึมลึก

คิดถึงใครบางคน...เมื่อคราวนั้น
คล้ายภาพฝัน ลมพา คราดื่นดึก
สงบนิ่งอ่อนไหวในสำนึก
ห้วงคำนึงยังตรึงตรึก---ลึกแหละร้าว

เธอคือภาพฝันของวันก่อน
ซึ่งซุกซ่อนในคืนวันอันเหน็บหนาว
ฉันนั่งก่อกองไฟ ผิงให้ดาว
ตาเหม่อมองทอดยาวราวฟ้าไกล...

กลางทุ่งหญ้าป่ากว้างบนทางก้าว
ฉันพบดาวดวงนั้นพรั่นไสว
เช่นดวงตา ดวงดาว เจ้าดวงใจ
จุดดวงไฟฉายฉานบนลานดิน

สนทนากับสหาย---ท่ามสายหมอก
ที่เย้าหยอก ยอดหญ้าพื้นนาถิ่น
เล่าถึงความเจ็บร้าวของชาวดิน
แต่ใจจินต์กลับเจ็บร้าว--เศร้ากว่านั้น

เป็นความเศร้า...แอบซุกซ่อน
ดังไฟฟอนไหม้ฟางบนทางฝัน
หรีดล้าแรงเสียงอ่อย ถ้อยจำนรรจ์
คล้ายหรีดนั้น เห็นน้ำตา ข้าหรือไร...

อุตส่าห์ซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น
อกลำเค็ญพอหลบกลบเกลื่อนได้
ด้วยรอยแย้มฉาบหน้ายิ้มร่าไป
แต่ดวงใจกลับพลันเศร้า...เจ้าหรีดเอย....