15 กรกฎาคม 2548 08:17 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
.......ตกดึกดื่น ตื่นมา ผวาร้อง
มันคอยจ้อง มองเขม็ง เล็งสยอง
กรีดโหยหวน ชวนให้ ใจเหม่อมอง
ลุกนั่งกรอง มองดู สูเป็นใคร
......ตาแดงกร่ำ ย้ำเตือน แชเชือนหน้า
ไม่มีกล้า แม้แต่มอง ก็ผวา
อสูรหรือ ผีไพร ในพนา
ขนลุกซ่า น่ากลัว ระรัวใจ
......ตั้งสติ ตั้งนะโม พุทโธท่อง
จิตลอยล่อง ดึงกลับ มานับใหม่
เพ่งพินิจ คิดดู ไม่รู้ใคร
ใจหนอใจ อย่าได้หวั่น มันไม่จริง
......ลุกจากเตียง มาดู ให้รู้แน่
หรือที่แท้ เป็นใคร จะได้เห็น
ยิ่งเข้าใกล้ มันยิ่งหา ตัวชาเย็น
เพราะมันเป็น เงาของตัว อย่ากลัวเอย
14 กรกฎาคม 2548 22:20 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
......อยู่ตึกสูง กรุงใหญ่ รถไฟผ่าน
มีหมอกม่าน มืดมัว ทั่วไปหมด
เสียงคราคร่ำ มากมาย บรรดารถ
คือทั้งหมด จำยอม ล้อมตัวเรา
......อยู่ตึกสูง กรุงใหญ่ รถไฟผ่าน
ตาละลาน ด้วยแสง สีสดใส
ยามฝนตก ลงมา ในคราใด
ในหัวใจ ยิ่งเหงา เศร้าระทม
......คนอยู่ไกล ใครนะหลอก บอกคิดถึง
เสียงอื้ออึง ลมฝน ปนความเหงา
คนอยู่ไกล ใครเคยบอก กับพวกเรา
จะมาเยือน เพื่อนเก่า ที่เฝ้ารอ
.....ความคิดถึง เดินทาง กลางคืนเหงา
ถึงเพื่อนเรา อยู่ไกล ให้ไปถึง
ความมืดมิด ไม่อาจปิด จิตคะนึง
จะด้นดั้น ส่งตรงถึง ทุกเวลา
12 กรกฎาคม 2548 13:43 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
.........ฝนตกแล้ว ในบ่ายนี้ ที่อมก๋อย
น้ำฝนย้อย หยดตรงหน้า พาเหน็บหนาว
ฝนหยดนี้ ทำให้เรา ตาพร่างพราว
โอ้ขวัญดาว ไปอยู่ไหน ให้กลับมา
.......เสียงฝนตก พรกผลั่กผลั่ก จักมากน้อย
น้ำไหลคล้อย ลงที่ต่ำ ย่ำสู่สวน
เจ้าน้ำฝน ตกในใจ ให้เรรวน
พี่เซซวน น้ำฝนผลัด กระจัดกระจาย
......ฟ้าคำราม เมฆก่อตัว น่ากลัวนัก
เจ้าน้องรัก อยู่แห่งไหน ใคร่ครวญหา
ปล่อยให้พี่ ยืนหนาวเหน็บ เจ็บเอกา
มองนภา คิดถึงเจ้า ปวดร้าวทรวง
......แม้นฝนหยุด แต่หทัย ใช่หยุดได้
ดูคล้ายคล้าย เห็นหน้านวล ที่ชวนหา
บอกกับฝน ให้ช่วยตก ที่พารา
อยากรู้ว่า เธอจะหนาว หรือเปล่าเอย
หน้าส่วนตัว
540
