30 มกราคม 2547 07:03 น.

ต้นปีบ

ไหนๆก็พูดถึงหนังเรื่องนี้แล้ว ก็อดชื่นชมความน่ารักของเด็ก ๆในเรื่องไม่ได้ ถึงจะยังแสดงไม่รื่นเท่าไร แต่อายุแค่นี้ได้ขนาดนี้ถือว่าเยี่ยมแล้ว ตอนผมดูรอบที่สองนั้น ผมแปลกใจมากที่ลูกผมถึงกับปิดตาไม่ยอมดูฉากหวาดเสียวที่สุดในเรื่อง นั่นก็คือฉากนายเจี๊ยบเด็กชายวัยประมาณ 10 ขวบ ไปแกล้งตัดหนังยางของน้อยหน่าเพื่อนร่วมรุ่น รวมไปถึงตอนที่น้อยหน่าถูกผลักล้ม จนฉากนั้นผ่านไป นายซันลูกชายวัย 6 ขวบของผมถึงยอมเปิดตามาดูต่อ ผมถามดู แกก็บอกว่า ฉากนี้ไม่น่าดูเพราะหวาดเสียวเกินไป นึกแล้วน่าขำนะครับ แต่ก็พอจะทำให้ได้รู้ว่า อารมณ์ของคนมันก็แก่ขึ้นตามอายุ ถ้าคุณเป็นคนนึงที่ไม่ปิดตาหรือหลบตาจากหนังหวาดเสียวเรื่องใดๆเลย คุณคงแก่อารมณ์ซะแล้ว หรือไม่คุณก็คงคิดเป็นแล้ว

ลองคิดดูสิครับ เบื้องหลังฉากหนังน่ากลัว น่าหวาดเสียวทุกเรื่อง จะมีคนร่วมงานอยู่มากมายถึงแม้ในฉากจะมีนางเอกกำลังวิ่งหนีผีร้ายอยู่คนเดียว จริงๆแล้วทั้งช่างแสง ช่างกล้อง ผู้กำกับ ช่างแต่งหน้า อีกเยอะเลยครับยิ่งถ้าเป็นหนังวาบหวิวหน่อย คงมีคนให้กำลังใจเพียบเลย จริงมั๊ยครับ ที่พูดนี่ไม่ได้อยากให้คุณหมดรสชาติในการดูหนังหรอกนะครับ แต่บอกไว้พอช่วยทำใจเวลาอยากหลบสายตาจากหนังที่กำลังดูอยู่ ไม่อยากให้พลาดฉากเด็ดครับ เพราะฉากเหล่านั้นจัดเป็นฉากที่แสดงยากเพราะต้องแสดงความรู้สึกออกทางใบหน้า ดวงตา อีกทั้งท่าทางด้วย

กลับมาถึงความตั้งใจแรกอีกครั้งนะครับ เรื่องดีๆระหว่างผมกับลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาหกปีมีมากเหลือเกินผมสาบานได้ แต่พอจะเอามาเขียนนี่สิ มันลืมไปซะเฉยๆ ผมเลยเรียกเค้ามาถาม
ผม : ซัน ซันชอบตอนไหนของซันบ้าง?
ซัน : ก็ชอบตอน ซันพูดตลกแล้วคนหัวเราะกันสิ
ผม : ไหนยกตัวอย่างซิ
ซัน : ก็ตั้งหลายตอน จำไม่ได้เหรอ
ผม : ลองบอกมาซักตอนซิ
ซัน : จำไม่ได้แล่ว(เสียงห้วนเชียว)
ผม : !!
สรุปว่าพ่อลูก พอๆกัน น่ากลัวว่าเราอาจต้องเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ในลิ้นชักจริงๆ รึปล่าว หรือว่ามีลูกคนเดียวไม่พอจริงๆ ก็ไม่รู้

ต้นปีบ

ขึ้นชื่อตอนแบบนี้คุณคงงง ไม่รู้ว่าจะเขียนเรื่องต้นไม้หรือไง ก็คงงั้นมั๊งครับ คนส่วนใหญ่ที่อายุยี่สิบห้าขึ้นไปคงรู้จักต้นปีบ ที่ผมคะเนอายุคนที่รู้จักเอาที่ยี่สิบห้าก็เพราะ ผมเองรู้จักมันเมื่ออายุยี่สิบห้า สำหรับคนที่ไม่รู้จักนะครับ ต้นปีบมีลำต้นที่ปกคลุมไปด้วยเปลือกไม้ที่แตกเป็นร่องทั้งต้น ลำต้นนั้นสูงได้มากถึง 8-10 เมตรเลยทีเดียว ใบปีบข้อนข้างเล็ก ตอนฤดูทิ้งใบหละคุณเอ้ย ยังกับเม็ดฝนเลย ลมพัดมาที แหม โมแรนติก(Romantic) คนกวาดมักลากลับบ้านตอนนั้นซะด้วย ที่ผมประทับใจต้นปีบ คงเป็นเพราะดอกของเค้า ดอกปีบสีขาวราวกับงาช้าง กลีบดอกทั้งสี่รัดตัวติดกันยาวสักสองนิ้วแล้วแยกออกที่ปลาย เวลาออกดอก จะเห็นเป็นพวงขาวไปทั้งต้น กลิ่นของมันหอมเย็นๆ มีเสน่ห์ซะจนผมอดไม่ได้ที่จะซื้อมาปลูก ตอนซื้อมาเค้าก็ไม่ใหญ่นักหรอกครับ สูงเพียงสี่ห้าเมตร ตอนนั้น ซันลูกของผมพึ่งเกิดเห็นจะได้
ผมรอต้นปีบออกดอกมานาน นานจนลืมไปเลย เด็กที่ทำงานที่บ้านก็มักจะลาช่วงที่ใบเค้าร่วงทุกปี ก็กวาดใบเค้ามาทุกปี ก็โมแลนติกเรื่อยมา ไม่เคยเห็นดอกเค้าซะที ก็ไม่เป็นไรครับ ถือว่าได้ร่มตอนหน้าร้อน อีกอย่างลักษณะลำต้นก็สูงชะลูดและพุ่มใหญ่ด้านก็บนดูสวยดี

เนื่องจากบ้านผมอยู่ใกล้ที่ทำงานเลยโชคดีได้มีเวลาดูแลสวน และ เลี้ยงลูกแทบทุกวัน จะเว้นก็แต่วันที่ต้องไปเยี่ยมลูกค้าไกลๆ หรือติดประชุม แต่ส่วนมากแล้ว เราอยู่ด้วยกันทุกเย็น ลูกผมจะมีก๊วนประจำของเค้า ก็เป็นลูกของเพื่อนบ้านในซอยเดียวกันแหละครับ มีเรื่องเล่นกันได้ตลอด ทะเลาะกันบ้าง เผลออึดใจก็ดีกันแล้ว ถ้าสมาชิกก๊วนเค้าอยู่กัน ผมก็เบาตัวหน่อย คือเค้าก็จะไปเล่นกันเองซะ เราก็ดูแลสวนของเราไป ลูกของผมอายุน้อยที่สุด และยังเรียนอนุบาลอยู่เลย ขณะเพื่อนๆเค้าเริ่มเรียนปะถมกันแล้ว คงเป็นเพราะเด็กอนุบาลเรียนเลิกเร็วกว่า ซันเลยกลับบ้านก่อนเด็กคนอื่นๆ เวลาช่วงก่อนเด็กคนอื่นกลับบ้านจึงเป็นหน้าที่ของผม ส่วนใหญ่เราจะชวนกันไปเดินเล่น ขี่จักรยาน รดน้ำต้นไม้ หรือไม่ก็พาไอ้ กันดั้มดามเมเชี่ยนที่บ้านไปเดินเล่นกัน
ตอนต้องแบ่งเวลาให้เค้าแรกๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลา แต่พอทำไปจนเป็นนิสัยก็เริ่มรู้สึกว่า การกลับมาอยูกับลูกนี่มันก็คลายเครียดได้ดี สุขภาพจิตดีขึ้น

ผมมักสอนให้ลูกช่วยงานบ้านและพยายามทำให้เค้ารู้สึกสนุกกับมัน อย่างเรื่องรดน้ำต้นไม้ ผมจะมีอุปกรณ์มากเลย เป็นต้นว่าหัวฉีดน้ำที่ปรับได้หลายแบบ บางแบบฉีดได้ไกล บางแบบฉีดเป็นฝอยเล็กๆที่เวลาโดนแล้วรู้สึกจั๊กะจี้เอาไว้รดต้นที่บอบบางหน่อย บางแบบก็เป็นแบบสายฝมไว้รดให้ได้บริเวณกว้างและไม่แรงเกินไป ผมยังมีบ่อปลาและ ผมบอกแกว่าถ้าเอาน้ำในบ่อปลาไปรดต้นไม้แล้วต้นไม้จะสวยกว่ารดด้วยน้ำจากสายยาง แถมยังมีกระบวยที่ใช้ตักน้ำจากบ่อปลามารดได้ ลูกผมชอบอันนี้มาก ไม่ใช่เพราะว่าแกอยากให้ต้นไม้สวยขึ้น แต่แกสงสารปลาที่ต้องว่ายในฉี่ตัวเองทั้งวัน ทีนี้พอเอาน้ำไปรดต้นไม้ เราก็ต้องเติมน้ำใหม่ลงไป ปลาก็ชอบใจสิ เป็นอันว่า สวยทั้งต้นไม้ งามทั้งปลา

ครั้งนึง ซันช่วยผมรดน้ำโดยกำลังรดต้นปีบอยู่ที่หัวฉีดก็ปรับมาอยู่ที่ตำแหน่ง ฝอย รดอยู่นานเลย จนผมบอกแกว่า
ผม : ไม่ต้องรดหรอก ต้นใหญ่ๆหนะ รากมันเยอะแล้ว มันหากินเองได้
ซัน : ไม่ได้รด กำลังจักกะจี้ต้นบีปอยู่ แต่หาไม่เจอว่า เอวมันอยู่ไหน

เมื่อปีก่อนผมเอากล้วยไม้ไปผูกที่ต้นปีบ คิดว่าพอกล้วยไม้ออกดอกคงจะเพิ่มสีสันได้หน่อย พอเวลารดน้ำผมก็เลยรดกล้วยไม้ด้วย ใช้หัวฉีดแบบฝอยซะด้วย
ซัน : ป๊า จักกะจี้ต้นปีบอยู่เหรอ?
ผม : (อมยิ้ม) ปล่าวครับ รดน้ำกล้วยไม้ต่างหาก
ซัน : ดีแล้วป๊า ต้นปีบจะได้กินน้ำด้วย
ผม : ก็บอกแล้วว่ามันหากินเองได้ มันโตแล้ว แถมยังโตพอให้กล้วยไม้ต้นเล็กๆเกาะด้วย
ซัน : ถ้าป๊าไม่เอาไปเกาะนะต้นปีบหิวน้ำแย่เลย

ดูแกจะไม่รับฟังเหตุผลเราเลย

เย็นวันนึง แกพึ่งกลับจากโรงเรียน ผมก็ชวนแกไปขี่จักรยานเล่น กว่าจะจัดแจงสูบลมล้อที่ดูแบนเกินไปเสร็จ น้องปลื้ม สมาชิกก๊วนก็มาถึงหน้าประตูบ้านพอดี
น้องปลื้ม : ซัน ไปเล่นที่บ้านเรามั๊ย
ซัน : เดี๋ยวตามไป เราพาพ่อเราไปขี่จักรยานเล่นก่อน

ผมได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ คิดไปว่าเค้าหมายความอย่างนั้นจริงหรือเปล่า ยังงัยก็ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่นั้นมา ผมรู้สึกสุขใจมากขึ้นในการขี่จักรยานกับเค้า แปลกดีนะครับ บางครั้งเราคิดว่าเรามีพลังพอที่จะให้ แต่จริงๆแล้วกลับเป็นฝ่ายได้ ผมแหงนหน้ามองต้นปีบ ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าเป็นเพราะการรดน้ำกล้วยไม้ที่ไม่ยอมออกดอกของผมหรือปล่าว วันนี้ต้นปีบผลิดอกอ่อนๆขาวโพลน โชยกลิ่นที่รอมานาน หอมไปทั้งซอย

23 มกราคม 2547 07:11 น.

ชายกระหายรัก ภาค สอง (ควรอ่านภาคแรกก่อน)

ลึกลึก

เอาเป็นว่าตอนมัธยม ผมก็เคยเห็นพี่เค้าหลายครั้ง
และได้พูดคุยกันก็หลายหน
คุยไปคุยมาจนเปปน
คุยหลายหนจำได้คล้ายจะมั่นใจ พอก่อนครับเขียนเรื่องสั้นต่อดีกว่า กลอนเอาไว้ทีหลัง
ครับ จากนั้นพี่เค้าก็จบไป ปีต่อมาผมก็จบบ้าง ผมก็มีชีวิตที่ดีขึ้นเมื่อไม่เจอพี่เค้า. จริงๆ ไม่เกี่ยวนะครับ การไม่เจอพี่ทอ๊ปกับชีวิตที่ดีขึ้น ผมเรียนในระดับอุดมศึกษา ทำงานหาประสบการณ์เล็กน้อยก่อนไปเรียนต่อ วันนึงขณะลงทะเบียนเทอมที่สองเสร็จ ผมเดินออกมาหน้าตึก จำได้ว่าอากาศวันนั้นหนาวมาก ผู้คนใส่เสื้อหนาวตัวหนาๆ กันทั้งนั้น ผมเดินมาถึงรถ ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ เรียกน้อง ๆ พยายามหันมองก็ไม่เห็นมีใคร ก็ขับรถออกไป นึกในใจตะหงิด ตงิด ก็มองดูกระจกหลัง เผื่อว่าจะเจอใคร แม้ว่ากระจกจะมีฝ้าพอควร ทำให้เห็นภายนอกไม่ชัดนัก ผมก็สังเกตุเห็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นมานาน นั่นมัน ท่า Dynamic Slam Dunk หรือชื่อภาษาไทยว่า ทะยานเวหายัดห่วงนี่หน่า น้ำหนักของเสื้อหนาวคงจะมาก เลยทำให้การกระโดดที่เคยสูง สี่นิ้ว บัดนี้เหลือเพียง ครึ่งนิ้วเท่านั่น แต่ลีลาพริ้งไหวยังสง่างามเหมือนเดิม ต้องเป็นพี่ท๊อปชัวร์ นี่พี่ทอ๊ปลงทุนใช้ท่านี้ในการกระโดดกวักมือเรียกผมเลยหรือนี่ ผมรีบใส่เกียร์ถอยหลัง เหยียบคันเร่งด้วยเกรงว่าแกจะกระโดดไม่ได้เกินอีก สามครั้งเป็นแน่ ผมไม่กังวลนักหรอกว่าจะถอยไปชนแกเข้าเพราะเชื่อว่าความแข็งแรงบึกบึนนั้นคงทานทนได้ แล้วเราก็ได้เจอกันอีก เออนี่ชีวิตผมต่อไปจะดีเหมือนเดิมมั๊ยนะ

ครับพี่ทอ๊ปได้มีโอกาศมาเรียนในสถาบันเดียวกับผมอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้แตกต่างกันครับ คราวนี้ผมเป็น รุ่นพี่ เราใช้ชีวิตคล้ายๆกัน เรียนรอบค่ำ ทำงานตอนกลางวัน ตอนค่ำก็ทำงาน(วันที่ไม่มีเรียนหนะครับ) บางคนว่าเราเป็นพวกเห็นแก่เงิน จริงๆก็เป็นเช่นนั้น แต่ที่แฝงอยู่ในเบื้องลึก เราคิดอยู่เสมอว่า เราควรช่วยกันลดภาระทางครอบครัว และช่วยเศรฐกิจของชาติไปพร้อมๆกัน ข้อนี้เป็นเหตุผลหลักครับ ผมมั่นใจว่าเป็นงั้น

เมื่อมีเวลาคุยกันเราก็ทุกเรื่องหละครับ บางเรื่องถ้าอยู่เมื่องไทยคงไม่เล่าให้ใครฟัง แต่อยู่ที่นั่นเล่าหมดหละครับ ลองคิดดูนะครับ ถ้าคุณติดเกาะกับใครซักคน คุณจะเล่าอะไรฟังกันบ้าง หรือเกิดติดคุกกับคนซักคนต้องอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จัก ในที่สุดก็ไม่มีความลับระหว่างเรา แม้แต่เรื่องผู้หญิง สแป็คผมเป็นอย่างไร พี่เค้าก็รู้หมด เช่นกันครับพี่เค้าชอบแบบไหน ผิวสีอะไร สูงต่ำดำลาวยังงัย เอ้ยยย ขาวยังงัย ผมก็เข้าใจดี

ด้วยความตั้งใจมั่นของพี่ท๊อปนะครับ ว่า อย่างไรเสียจะต้องหาแฟนให้จงได้ระหว่างที่เรียนอยู่ในดินแดนแห่งเสรีนี้ น้องๆสาวๆที่มาเรียนในเทอมเดียวกับพี่ทอ๊ป กลายเป็นเป้าหมายแรกๆของแก ส่วนใหญ่แล้วพวกที่มาเรียนต่อเมืองนอกนี่จะเป็นพวกที่พึ่งจบครับ จบตรีจากกรุงเทพ แล้วก็มาต่อกันเลย ไอ้ที่จะทำงานหาประสบการณ์ก่อนนั้น ไม่ค่อยมี ความจริงแล้วผมว่าข้อนข้างจำเป็นทีเดียว เพราะในบทเรียนจะสอดแทรกหลักที่สามารถนำไปใช้จริงในการทำงานเพราะฉะนั้นหากเคยทำงานมาก็สามารถมองภาพรวมออกทำให้เข้าใจมากขึ้น สำหรับพี่ทอ๊ป ในเมื่อเป็นรุ่นพี่มีประสบการณ์ก็น่าจะมีภาษีดีกว่าหละ สามารถแนะนำน้องๆได้ถึงเวลาติว ก็สบายมีน้องๆมาคอยเอาใจ สาวนางหนึ่งที่พี่ทอ๊ปปักใจรักคือ น้องปูครับ น้องปูเป็นคนช่างเอาใจครับ เรียกว่าน้ำถึงขนมถึง กริยาน่ารัก อ่อนหวาน ที่พิเศษสุดคือน้องปูตัดผมเป็น เห็นว่าครอบครัวมีร้านตัดผมอยู่กรุงเทพนี่หละ พูดถึงการตัดผม ที่นู่นแพงมากครับ แต่ละครั้งประมาณ 10 เหรียญ เป็นอย่างต่ำ เมื่อข่าวแพร่ออกไปในสังคมนักเรียนไทย น้องปูจึงเป็นผู้หญิงที่มีเพื่อนมาคนหนึ่ง ใครอยากตัดผมก็โทรมานัดเธอซะ ซื้อข้าวซื้อขนมมากำนัลซะหน่อย พอเป็นพิธี แต่น้องปูก็เล่นตัวใช้ได้นะครับ คืออารมณ์ไม่ได้ ก็ไม่รับนัด บอกว่าถ้าฝืนอารมณ์ผมก็อาจแห่วงได้ ดูทุกคนเข้าใจเหตุผลดี เพราะไม่มีใครต่อล้อต่อเถียงเธอเลย
ที่พี่ท๊อป หมายมั่นปั้นมือ มีกำลังใจฟันฝ่าหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ทั้งหลายก็เพราะ แกคิดเสมอว่าแกเป็นคนพิเศษครับ โทรนัดทีไร น้องปูไม่เคยปัดรับนัดทุกครั้ง บางครั้งติวหนังสือกันอยู่ เกิดอยากพักบ้างก็ชวนกันไปดูหนังฟังเพลง พี่ท๊อปเป็นคนใจใหญ่(เหมือนตัว)ครับ ออกไปเที่ยวพี่จะจ่ายตลอด ก็แหม รายได้จากงานบริกรที่นั่นก็พอตัวอยู่นะครับ เมื่อได้เงินมาง่ายจะมาประหยัดกับนางในดวงใจได้อย่างไร การเดินไปไหนมาไหนกับน้องปูบางครั้งทำให้คู่แข่งพี่ทอ๊ปเศร้าไปเหมือนกัน แต่ก็ไช่ว่าจะทุกครั้ง มีอยู่ครั้งคนเห็นคู่นี้เดินด้วยกันแล้วนึกว่าเลข10 เพราะน้องเค้าก็เพรียวเหลือเกิน เหมือนเลขหนึ่ง ส่วนพี่แกก็เหมือนเลขศูนย์ ก็เลยเอาไปแทงหวย ปรากฏว่าถูกครับ(โชคดีบนความทุกข็ของผู้อื่นรึปล่าว)
พี่ท๊อปก็พยายามทุกช่องทางหละครับที่จะหาข้อได้เปรียบทั้งหลายเพื่อมาบทบังร่างอันกำยำบึกบึน แต่ทว่างานนี้ใหญ่หลวงนัก ใหญ่จริงๆครับ ใหญ่มาก แกมารู้ภายหลังว่า น้องปูคิดว่าพี่ท๊อปดีเกินไป อยากคบเป็นพี่ชาย อะไรทำนองนั้นหนะครับ โลกเกือบแตก ต่อมาภายหลังของหลังเมื่อกี้ ก็เสือกรู้ว่า เค้าไม่ได้อยากคบเป็นพี่ชายหรอก เค้าอยากคบเป็นติวเตอร์เฉยๆ คราวนี้โลกแตกเลยครับ หลายคนคงเคยได้ข่าวแผ่นดินไหวที่ แอลเอ เมื่อหลายปีก่อน ถนนขาดหลายสาย ภูเขาถล่ม ตึกถล่มคนตายไปมาก อันนั้นไม่ได้เกิดจากปรากฏการณ์ธรรมชาตินะครับ แต่เป็นเพราะท่ากระโดดที่ถูกตั้งชื่อว่า ท๊อปไม่ยอม เป็นท่ายืนเท้าชิดพอประมาณ ย่อเข่าเล็กน้อย ถ่ายน้ำหนักก้นไปด้านหลังหน่อย ลำตัวเอนมาข้างหน้าเพื่อเพราะรักษาสมดุลย์ สองแขนงอพอประมาณ แขนส่วนบนแนบลำตัวไว้ มือสองข้างกำหลวมๆ ดูๆก็ยังไม่น่าอันตรายเท่าไหร่ครับ แต่ทีเด็ดอยู่ตรงการกะโดดถี่ๆ พร้อมเสียงออดอ้อนว่า ท๊อปไม่ยอม ๆๆๆๆๆๆๆๆ ประมาณสิบสามครั้ง น่าสงสารบุคคลที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย ต้องมาเสียชีวิตลงเป็นอันมาก พี่ท๊อปเองคงก็รู้ตัวครับ ต่อจากนั้นแกพยายามลดน้ำหนักอย่างมากไม่ค่อยกินอะไร จนในที่สุดแกก็ หุ่นดี
ไอ้หุ่นดีที่ว่านี่ ไม่ไช่ให้แกยืนซ้ายหันแล้วเปลี่ยน เลข 0 เป็น ตัว D นะครับ แกหุ่นดีจริงๆ อาจไม่ดีเหมือน อาโนลย์ คนเหล็ก แต่ก็จัดได้ว่าดีทีเดียว น้ำหนักจาก 95 ลดเหลือ เพียง 75 เท่านั้น คงต้องยกความดีความชอบให้น้องปูหละครับ นอกจากจะทำแกกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดแล้ว ยังเป็นต้นเหตุทำให้แกโดนหักเงินค่าแรงที่ไปเป็นบริกรตอนกะดึกอีกด้วย

ร้านอาหารฝรั่งโดยปกตินะครับ เวลาจัดโต๊ะจะต้องมี อุกรณ์ข้องข้างมาก คือมีมีด สองอัน สำหรับทาเนยกินขนมปัง อันนึง ส่วนอีกอัน ใช้ตอนจานหลัก ซ่อมอีกสองอัน ใช้ทานสลัดอันนึงอีกอันใช้ทานจากหลัก แก้ว สองใบ สำหรับ ไวน์และน้ำเปล่า (แก้วน้ำก็คล้ายแก้วไวน์หละครับแต่ก้านแก้วจะอ้วนกว่า ดูแข็งแรงกว่า และใส่น้ำได้มากกว่า) ผ้ากันเปื้อนหนึ่ง ผ้ารองจานหนึ่ง และมีจากขนมปังเล็กๆ อีกใบ โดยปกตินะครับคนจัดโต๊ะทุกคนจะสามารถนำอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับโต๊ะสี่ออกมาได้หมดในคราวเดียวโดยแถมผ้าปูโต๊ะอีกหนึ่งผืนโต๊ะสี่ก็หมายถึงโต๊ะสำหรับแขกสี่คนนั่นหละครับ ทำยังงัยเหรอ ? อันนี้ต้องลองนึกภาพตามนะครับ บรรดาผ้าปูโต๊ะและผ้ารองจานทั้งหมดห้าผืน ให้พาดไว้ที่แขนซ้าย มือซ้ายหงายและอ้า อ้านิ้วนะครับนิ้วมือซ้ายนั่นหละ นำแก้วไวน์สี่แก้วสอดไปตามง่ามในท่าคว่ำ หมายถึงคว่ำแก้วแต่หงายมืองัย คำอธิบายข้อนข้างล่อแหลมนะผมว่า ช่วยนึกในทางที่ดีหน่อยก็จะดีเอง ผ้ากันเปื้อนที่พับเป็นสามเหลี่ยมมุมฉากไว้แล้วนั้นวางซ้อนกันทับอยู่บนฐานแก้วไวน์ ตามด้วยจานขนนมปังซ้อนสี่ วางทับบนผ้ากันเปื้อนโดยมีนิ้วโป้งหนีบกดเอาไว้ ส่วนมือขวาก็ง่ายหน่อย คือเราต้องนำซิลเวอร์แวร์ใส่ไว้ในแก้วน้ำ ก็สี่ชิ้นต่อแก้วหนึ่งใบ แล้วก หงายมือขวาขึ้นแล้วสอดแก้วน้ำทั้งสี่เข้าไปในง่ามนิ้วทั้งสี่ ก็เป็นอันพร้อม พี่ท๊อปเป็นคนเดียวครับที่นำอุปกรณ์จัดโต๊ะออกมาสำหรับสองที่เท่านั้น ทั้งนี้เป็นเพราะนิ้วอันแข็งแกร่งอวบอูมของพี่ท๊อปจึงมีที่น้อยลงในการสอดแก้วแปดใบในง่ามนิ้ว นิ้วโป้งอันสั้นและยิ่งใหญ่ก็ไม่สามารถหนีบจานขนมปังทั้งสี่ได้หมด นอกจากอ้วนเกะกะแล้วยังต้องเดินมากกว่าคนอื่นสองเท่า ยังมีหน้าบ่นกับเจ้าของร้านว่าน่าจะได้ค่าแรงมากกว่าคนอื่นเพราะทำงานมากกว่า เค้าให้ทำก็ดีถมไปแล้ว แถมตอนกินก็กินมากกว่าคนอื่น

สิ่งที่เป็นทีเด็ดของพี่ท๊อปก็คืนงานที่ใช้ความใหญ่โตให้เป็นประโยชน์เท่านั้น นั่นก็คือ การเก็บจานจากที่ล้างไปยังที่เก็บจาน เนื่องจากจานขนมปังเป็นจานขนาดเล็กใหญ่กว่าฝ่ามือหน่อยนึง เวลาเก็บจานนี่เราจะซ้อนกันเป็นตั้งครับ ประมาณ สามสิบใบโดยยืดแขนให้ขนานกับลำตัวแล้วหงายฝ่ามือขึ้น เรียงจานให้เป็นตั้งขึ้นโดยให้จานพิงท่อนแขนไว้ พี่ท๊อปเป็นคนเดียวครับที่สามารถเรียงจานขึ้นจนสูงระดับหัวโดยใช้อวัยวะช่วยประคอง ตั้งแต่แขน ลำตัว หน้าอก ลำคอ และ แก้ม โอ้โห ฐานแกแน่นมาก เฟิมม์สุดสุด สติถิที่ทำไว้จนบัดนี้ยังไม่เคยมีใครทำลายได้ ห้าสิบสามใบครับ

แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่แกออกหักจากน้องปู วันนั้นช่างน่าเศร้านัก เนื่องจากอาการเหม่อลอยขาดสติในวันนั้นจานขนมปังห้าสิบใบก็มีอันต้องแตกกระจายไปพร้อมๆกันโดยมิได้นัดหมาย เหมือนจะย้ำเตือนถึงหัวใจที่แตกสลาย แกโดนปรับไปทั้งสิ้น สองร้อยเหรียญทยอยหักโดยใช้เวลาสองอาทิตย์ สองอาทิตย์นั้นพี่ท๊อปไม่มีเงินพอที่จะซื้อขนมหวานคู่ใจ ลอลี่ป๊อบกลิ่นสตอร์เบอรี่ เล่นเอาผอมเลยครับ

โชดดีจริงจริงที่ในวันที่จานแตก จานอีกสามใบถูกพบว่าไม่แตกในเศษซากจานขนมปัง แน่นอนหละจานสามใบนั้นเป็นตัวจุดประกายความหวังสู่สาวงามคนอื่นๆต่อไป นัยว่า จานห้าสิบสามใบไช่ว่าจะแตกหมดฉันได หัวใจที่สลายก็จะยับเยินทั้งหมดหาได้ไม่

หลังจากรักครั้งนั้นพลาดไป พี่ท๊อปได้พยายามใช้กลเม็ดต่อไป บัดนี้เค้าไม่ได้เป็นเด็กพึ่งเข้าอีกแล้ว อย่างน้อยก็เป็นรุ่นพี่ของเด็กที่พึ่งมาใหม่ตั้งครึ่งปี น่าจะมีข้อดีอะไรบ้าง แถมตอนนี้ก็หุ่นดีแล้วด้วย

เย็นแล้วพักก่อนนะจ๊ะ ไว้ว่างจะพล่ามต่อ โปรดติดตามอ่านต่อตอนต่อไป นะ ได้โปรดเถอะ

18 มกราคม 2547 16:05 น.

บทนำของ ชายกระหายรัก

ลึกลึก

คุณท๊อป เป็นรุ่นพี่ผมสมัยเรียนมัธยมครับสมัยนั้นเนื่องจากเป็นรุ่นพี่ผมจึงไม่รู้ความเป็นไปของแกเท่าไหร่เพราะอยู่กันคนละห้อง คนละชั้นปี แต่แกก็เป็นคนที่ดูแล้วสะดุดตา และทำให้เราจำได้ เมื่อไปเจอแกอีกหลายปีต่อจากนั้น อย่านะครับ อย่าตีความไปเองว่าแก จมูกแห่วง ตาเหล่ หรือ มีแผลเป็นรูป มิกกี่เม้าส์ตรงปลายคิ้วซ้าย ทุกอย่างอยู่ที่บุคลิกครับ บุคลิกอันทรงเสน่ห์ เป็นที่น่าจดจำ ทำให้ผู้พบเห็นระลึกถึง

พี่ทอ๊ปเป็นนักกีฬาครับ แกเล่นบาส ทุกเช้าก่อนเคารพธงชาติ ที่สนามบาสหน้าโรงเรียน เราจะเห็นแกเล่นบาส หมายถึงคนอื่นๆก็เล่นนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมแกดูสะดุดตาจริงๆ ภาพที่เราประทับใจที่สุดก็คือ (ขอตั้งเป็นภาษาอังกฤษนะครับ) ท่า Dynamic Slam Dunk หรือชื่อภาษาไทยว่า ทะยานเวหายัดห่วง พออ่านชื่อท่าการชู๊ตแล้ว มองเห็นภาพเลยใช่มั๊ยครับ นึกภาพลางๆของ ไมเคิล จอร์แดน กระโดดลอยตัว อ้าขากว้าง ราวกับเดินอยู่บนอากาศ สูงจากพื้นร่วม 1 เมตร จับลูกบอลด้วยมือเดียว เอื้อมไปข้างหน้า หมายนำลูกยัดลงห่วงโดยอีกมือ เอื้อมไปด้านหลังเพื่อรักษาสมดุล ปากนั้นอ้ากว้างแลบลิ้นออก อันนี้ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน ท่านี้ดังมากขนาด NBA หรือ National Basketball Association นำมาแปลงเป็น โลโก้ของสมาคม แต่ในโลโก้ไม่เห็นลิ้นนะครับ อันที่จริงท่าของพี่ทอ๊ปก็ต่างกับ ไมเคิ่ลเล็กน้อยครับ อาจเป็นเพราะว่าแกต้องการสร้างเอกลักษณ์ของแกเอง อีกทั้งรูปร่างของแกไม่สูงใหญ่เหมือน ไมเคิ่ล แกจึงดัดแปลงท่าให้ดูพริ้ว สวยงามขึ้น ไหนๆก็พูดเรื่องรูปร่างแล้วนะครับ สาว ๆ เป็นต้องเหลียวมองทุกครั้งครับ ผมสาบานได้ กล้ามเนื้อที่อวบอัดได้รูป ตรึงใจสาวๆ มามากต่อมากแล้ว วันไหนแกใส่เสื้อกล้าม สาวๆจะคอยพิจรณากล้ามท้องทั้ง8ที่รวมตัวกันเป็นหนึ่งก้อนใหญ่ โป่งพองออกเต็มที่เพื่อแสดงพลังที่แอบซ่อนอยู่ ท่อนขาคู่นั้นทำให้สาวที่ถูกล้อว่ามีขาเหมือนโต๊ะสนุ๊ก มีกำลังใจในการดำรงชีวิตต่อไป ครั้งแรกที่ผมเห็นท่านั้น ยังตราตรึงจนวันนี้ แกยืนอยู่ห่างห่วง ประมาณ แปดเมตรครับ จังหวะนั้นไม่มีคู่ต่อสู้คุมแกอยูเลย ปกติก็ไม่คุมอยู่แล้วไม่รู้ทำไม เนื่องจากเพื่อนร่วมทีมไม่รู้จะส่งไปให้ไคร แกจึงได้ลูกมาไว้ในมือ ด้วยสายตาที่มาดมั่นจ้องมองไปยังห่วง ดวงตาคู่นั้นเอาจริงเอาจังจนคู่ต่อสู้ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนดูเฉยๆ ปล่อยให้แกแสดงฝีมือที่ซ่อนอยู่มานานแล้ว มือสองมือจับลูกไว้มั่น ย่อตัวลงและกระโดดขึ้นเต็มที่ วันนั้นคงมีเหตุการณ์ธรรมชาติเกิดขึ้นอย่างหนึ่ง เพราะพลังจากกล้ามเนื้ออันทรงพลังไม่สามารถทัดทานแรงดึงดูดของโลกได้เลย แกลอยตัวขึ้นไปประมาณ 4 นิ้ว พร้อมผลักลูกบอลเต็มเหนี่ยวไปยังเป้าหมาย ดวงตาคู่นั้นเปี่ยนไปจ้องเขม็งที่ลูกบอลเหมือนจะลุ้นว่ามันจะลงแบบไหน ทว่ามันกลับลอยไปเพียง 3 เมตร เข้าสู่มือเพื่อนร่วมทีม ซึ่งสามารถชู๊ตทำคะแนนได้ในที่สุด นับเป็นการหลอกล่อคู่แข่งที่มีประสิทธิภาพมากเท่าที่เคยมีมาครับ

พี่ทอ๊บสมัยนั้นเป็นคนน่ารักครับ เออสมัยนี้ก็น่ารัก ค.ครับ ยังอ้วนนิดๆ พองาม พูดถึง อ้วน ผมเคยลองคิดว่าความอ้วนนี่มันไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่ คุณลองคิดดูสิ ถ้าคุณเลี้ยงหมาสักตัวแล้วมันอ้วน มันจะดูน่ารักนะ หรือว่าเป็น นก นกอ้วนนี่ถือว่าพิเศษเลย ส่วนมากนกไม่ค่อยอ้วน ยกเว้น นกที่เป็นชื่อคนหละครับ รู้จักอยู่คน สูง 152 หนัก 78 เข้าไปแล้ว เอาไปทำโปสเตอร์ส่งเสริมการลดความอ้วนนะ เวิร์คแน่เลย (หากใครมีสัดส่วนเหมือน นก นะครับ จงอย่านำเรื่องนี้มาเป็นสาระนะครับ ความงามนั้นควรอยู่ที่ใจครับ) แมวครับแมว ถ้าอ้วนก็น่ารัก คือรวมๆแล้ว ถ้าไม่ไช่คนนะครับ อ้วนแล้วจะดูดีครับ ผมให้ 95%ของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ไช่คนเลย อ้อ พี่ท๊อป ก็ถูกรวมใน 95% นี้ด้วยนะครับเพียงแต่พี่ท๊อป เป็นคนครับ เป็นคนดีด้วย ลองอ่านต่อแล้วจะรู้ครับ แต่คงต้องเป็นคราวหน้า นะ ครับ

17 มกราคม 2547 17:43 น.

เสือผู้ชาย

ลึกลึก

หลายปีก่อนผมได้มีโอกาสไปศึกษาที่ประเทศอเมริกา เนื่องจากเกรงใจทางบ้านที่ส่งเสียผมมาตลอด จึงใช้เวลาว่างเท่าที่มีทำงานเก็บเงินเพื่อจะได้สนองความต้องการตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งทางบ้านเด็กที่ไปเรียนนอกโดยธรรมชาติจะจับกลุ่ม กลุ่มใครกลุ่มมันขึ้นอยู่กับ way of life หรือ life-style เช่นว่ามีเงินเหลือให้ผลานมากพอๆกัน ก็อยู่กลุ่มเดียวกัน หรือชอบธรรมชาติเหมือกัน ชอบศึกษาห้างสรรพสินค้าเหมือนกัน (กลุ่มนี้พอจบกลับมานึกว่าจะมาเปิดห้าง แต่เห็นมาศึกษาห้างเมืองไทยต่อ คงเป็นการศึกษาต่อเนื่อง ประมาณนั้น) บ้างก็ชอบเล่นกีฬาเหมือนกัน บางกลุ่มก็ลงเรียนวิชาเดียวกัน ก็ช่วยกันอ่านช่วยกันเรียน ส่วนประเภทของผมไม่ค่อยติดเป็นกลุ่มเพราะแยกกันดังชะมากกว่า เราเรียกประเภทนี้ว่า ประเภทเห็นแก่เงินครับ ทำงานไว้ก่อน พอมีเวลาว่างก็ไปแจมกลุ่มนั้นกลุ่มนี้ ตอนนั้น แฟนผมก็ไปด้วยแต่เธอเป็นลูกคนมีตังค์ งานนอกเวลาเรียนจึงไม่จำเป็นนัก เนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมากนักหรือเป็นเพราะเธอมีเวลาเหลือมากเกินไป เหมือนนักเรียนนอกคนอื่นๆ ซึ่งก็คือเพื่อนๆผมนั่นเอง เธอก็เลยเปลี่ยนฐานะจากแฟนผมไปเป็นแฟนเพื่อนซะ คือเค้าคงอยู่กลุ่มเดียวกัน จำได้ว่าตอนนั้นแย่ไปเหมือนกัน แต่พอทำงานมากๆเข้า ไม่มีเวลาอยู่ว่างๆ ให้คิดมาก ก็ทำให้พอใช้ชีวิตไปได้กระท่อนกระแท่น

ขณะที่เรียนอยู่ที่นั่นได้ เกือบปี ก็ได้มีโอกาสรู้จักน้องคนนึงเข้าพอดีเค้าไปเรียนพร้อมเพื่อนผมคนนึงซึ่งอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เค้าเรียนคนละที่กับผมนะ ห่างกันเกือบสองร้อยไมล์ ตอนเห็นน้องเค้าครังแรกก็ปิ้งเลย รู้สึกได้เลยว่า สดชื่น ความหมายของคำว่า น้ำหล่อเลี้ยงชีวิต กระจ่างชัดขึ้นทันที ทั้งๆที่ตัวเองไม่ค่อยมีเวลาอยู่แล้ว ยังสามารถขับรถไปหาน้องเค้าซึ่งเรียนอยู่อีกเมือง ต้องขับรถประมาณ สามชั่วโมง ไปกลับก็ปาเข้าไปหกชั่วโมง หนักๆเข้าบางอาทิตย์ไปเช่าโรงแรมนอนที่นั่นเลย เราก็ฟอร์มประมาณว่าไปหาเพื่อนเรา อ้อลืมไปเพื่อนเราที่ว่าเนี่ยเป็นผู้หญิงด้วย ที่แย่ก็คือเพื่อนเราดันนึกว่าเราจีบ กว่าจะคุยกันรู้เรื่องหนะโลกเกือบเบี้ยวเลย ส่วนน้องเค้าพอรู้ว่าเราชอบก็ไม่ถึงกับปิดกั้นอะไร แต่เธอกลับเล่าอะไรให้ผมฟังอย่างนึง

คือทางบ้านเธอเชื่อหมอดูมาก ก่อนมาเรียนต่อเนี่ย แน่นอนต้องดูหมอมาก่อน (จริงๆต้องเรียกว่า ไปให้หมอดู ดู จริงมะ ถ้าไปดูหมอเนี่ย ไปถึงมองหมอแวบนึง แล้วต้องกลับเลย อย่านะ หมอ อย่าหันมา อย่าดูหนู เพราะหนูมาดูหมอ ประมาณนี้นะ) เรื่องก็คือ หมอดูบอกว่า ระหว่างที่เรียน ห้ามมีแฟน คนที่จะมาจีบเนี่ยะน่ากลัวมาก เป็น เสือผู้หญิง (เสือผู้หญิงเนี่ยนะ เป็นเสือประเภทไหนก็ไม่รู้ สงสัยเป็นเสือตัวเมีย ก็ไม่ไช่เสือผู้ชายนี่ เสือสมิงรึปล่าวก็ไม่รู้ เอาหละ เป็นอันว่าใครอย่ามาจีบหล่อยเชียว เอ็งต้องเป็นเสือกระเทยแน่ นอกจากว่าเอ็งจะเป็นทอม) น่ากลัวมาก มีโอกาศถูกฟันแล้วทิ้ง ( ผมว่าหมอดูพูดผิด เพราะผมหาไอ้เสีอฟันแล้วทิ้งอยู่นาน พึ่งมาเจอตอนกลับมาเมืองไทยแล้ว เห็นว่าชื่อหมอวิสุทธิ์อะไรนี่แหละ ที่แกฟันแฟนแกเป็นชิ้นเลย แฟนแกก็อยู่กลุ่มเดียวกันคือกลุ่มหมอ ต่อมาคนที่มาช่วยไขคดีก็เป็นหมอเหมือนกัน หมอคนนี้สงสัยชอบ ร๊อด สต๊วด ไว้ผมประมาณนั้น ไม่รู้ไอ้กลุ่มหมอนี่ยังงัยทะเลาะกันจัง) ด้วยความมั่นใจในตัวเองว่าถูกอบรมมาดีพอ พ่อ แม่ก็เป็นคนแล้วเราจะเป็นเสือได้งัย คนที่มาจีบน้องเค้าก็ออกเยอะคงเป็นคนอื่นแนะ ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ก็ต้องช่วยดูแลสุภาพสตรีอยู่แล้ว ก็คบกันไปเรื่อย จนกลุ่มเธอตัดสินใจย้ายมาเรียนที่เดียวกับผม (บอกแล้วไอ้กลุ่มเดียวกันเนี่ย คิดและทำเป็นสามัคคีเสมอ) เนื่องจากอยู่มานานกว่า ก็จะรู้ว่าจะหาที่พักยังงัย กินนอนยังงัย ซื้อของที่ไหนถูก ก็มีโอกาสใกล้ชิดมากขึ้น สิบเดือนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก (ถ้าเป็นโกสี่ หรือโกห้าเนี่ยะ จะช้าหน่อย ใช้กับ สามถึง สี่เดือน) ผมเรียนจบและเราเป็น แฟนกัน
ผมกลับมาบ้านด้วยหัวใจถวิลหา ไม่มีสักชั่วโมงที่สติตื่นอยู่โดยไม่คิดถึง ความสุขที่เคยมีกลายเป็นความทรมาน นี่ไม่ได้เว่อร์นะ เป็นงั้นจริงๆ ไอ้เพลงที่ถึงพิจรณาว่าน้ำเน่านั่นหนะ ถึงอารมณ์ดีนักหละ วันไหนดูหนังเศร้านะ ยิ่งไปกันใหญ่ นึกไปถึงครั้งที่อกหักก็ยังไม่เศร้าเท่า หรือเป็นเพราะตอนนั้นเราไม่มีเวลาว่างนัก ก็เลยรีบหางานทำสิเผื่อว่าถ้ายุ่งๆจะหายคิดถึงงัย ก็ได้ทำงานในบริษัทต่างชาติแห่งหนึ่ง ดีเลยงานยุ่งดีต้องโทรติดต่อต่างประเทศบ่อยๆ เวลาทำงานเกือบไม่พอ ทำจนค่ำทุกวัน จะทำทันได้งัย ก็วันๆใช้โทรศัพท์บริษัทโทรทางไกลไปคุยกับแฟน วันๆเป็นชั่วโมง พอเช้ามาก็โทรเลย เก้าโมงเรา ก็สามทุ่มทางโน้น พอดีเลย เจ้านายเห็นก็คิดว่าเราขยันสิ คุยโทรศัพท์ยุ่งทั้งวัน เลิกงานเย็น ยังไม่สองเดือนเลย พ้นโปรแล้ว เรื่องมาแย่ลงตรงที่ พอหลังๆโทรไปแล้วเธอไม่ค่อยอยู่บ้าน อ้างว่าไปติวหนังสือกับเพื่อน หลายวันที่ผมโทรไปตอนเที่ยงซึ่งตรงกับเที่ยงคืนที่นั่น (เจ้านายยิ่งชื่นชม ขนาดเที่ยงยังไม่พักเลย) ต่อมายิ่งหนักขึ้นเพราะบางวันเธอไม่กลับบ้านเลย ทีนี้ยิ่งเศร้าหนักเลย คิดไปต่างๆนาๆ(อั่นแน่ คิดอะไรอยู่ครับ ไอ้ต่างๆนาๆของผมเนี่ย น่าสงสัยไช่มั๊ย) ใครจะไม่คิดได้หละ ถ้าใครเคยต้องอยู่หอพักตอนเรียนมหาลัยจะเข้าใจ คือการไม่กลับห้องตอนช่วงสอบเนี่ยเป็นเรื่องธรรมดาเลย เพราะต้องติวกันมาก แล้วตอนกลางคืนหนะไม่ค่อยมีสิ่งที่จะมาทำให้เสียสมาธิ แต่ก็ทั้งรู้นะ ก็คิดมากอยู่ดี เธอก็บอกนะว่าวันไหนจะไปไหน แต่ผมก็ทุกข์ใจอยู่ดี ผมลางานเลย บินไปหาเลย เจ้านายก็อนุญาติสิเพราะเห็นเราขยันมาตลอดกลัวเราเครียดเกินไป คงสังเกตุเห็นว่าพักหลังหน้าตาเศร้าหมองไป
พอบินไปหาทุกอย่างก็สดใสขึ้น ทำให้มีกำลังใจกลับมาทำงานต่อไป แล้วประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยเมื่อเธอต้องสอบอีกครั้ง ผมเองก็กลัวว่าเธอจะรำคาน ก็เลยไม่พยายามกวนใจเธอ พยายามใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ชวนเพื่อนที่ทำงานเล่นกีฬาตอนเย็นๆ ไปตีเทนนิสบ้าง แบ็ตบ้าง ก็พอทุเลา ช่วงแรกๆกลุ่มก็ข้อนข้างใหญ่ แบบว่า การเล่นกีฬาเนี่ยฟังดูดีนะ เพื่อสุขภาพงัย แต่ก็อย่างที่รู้นะ นิสัยเนี่ยะสำคัญกว่า เพราะถ้าไม่ได้ชอบจริง ไปเล่นได้ไม่กี่ครั้งก็ไม่ไปแล้ว คนที่ไปเล่นกีฬาได้ตลอดมีสองประเภท ประเภทที่หนึ่งคือชอบออกกำลัง ชอบเล่นกีฬา อีกประเภทคือมี something คือมีจุดประสงค์แฝง อย่างเช่น อยากลืมเรื่องทุกข์ใจ(นั่นเป็นเหตุผลของผม) หรือแอบปิ้งคนที่เล่นกีฬาด้วยกัน(นั่นคือเหตุผลของเธอ(อีกคน)) ต่อมาไม่นานกลุ่มก็เล็กลงจนเหลือคนเพียงประเภทเดียว คือพวกมีจุดประสงค์แฝงงัย คือเหลืออยู่สองคน ต่อมาก็ได้รู้ว่าเธอแอบชอบผมมานาน คอยเอาใจไปหมด เอาไปหมดจริงมั๊ย คงไม่หรอก เพียงรู้ว่าเราจะไม่เหงาถ้าไม่รีบกลับบ้าน ก็แค่นั้น ทีนี้ด้วยความบริสุทธิ์ใจเราก็เล่าให้แฟนเราฟัง แล้วเธอก็หึง แล้วเธอก็เริ่มมีเรื่องของเธอมาเล่าให้เราฟัง แล้วเราก็ทะเลาะกัน ทีนี้มันยากนะจะง้อกันข้ามทวีปเนี่ย ในที่สุดเราก็เลิกกัน เธอกลายเป็นแฟนของติวเตอร์คนนั้น ส่วนผมเป็น เสือผู้ชาย

17 มกราคม 2547 17:42 น.