22 พฤษภาคม 2566 15:19 น.
ลำน้ำน่าน
ทุ่งรกร้างฟางลอยสุดสร้อยเศร้า
หนาวกว่าหนาวยาวนานสะท้านไหว
ฟังเสียงนกรวดร้าวราวปวดใจ
แสนอาลัยกลีบจานที่รานโรย
ขนข้าวเปลือกขึ้นลานแต่วานซืน
ลมครางครืนหนาวลมมาห่มโหย
แล้งลาแล้งสะแบงหลวงใบร่วงโปรย
เพลงสงฟางแว่วโบยโชยอัตคัด
จากไปแล้วข่าวบอกดอกไม้ร่วง
สุดเหนี่ยวหน่วงยากแค้นแสนสาหัส
มนตร์สัมพันธ์ร้างรอยทยอยพลัด
ควายกำดัดโง่ขวิดลมอยู่ซมเซา
ลืมกิ่งจานจานเจือเมื่อครองคู่
ประดับทุ่งแต่งฤดูอยู่หงอยเหงา
ทิ้งใบเดี่ยวเดียวดายไร้ร่มเงา
เหมือนเร็งเร้าความหมายให้ตายสิ้น
คิดถึงพุ่มไมตรีกลีบสีแสด
พยับแดดโพยมแดนแสนถวิล
อุษาโยคโลกเคยฉ่ำน้ำค้างริน
ร่วงสายสิ้นอับจนย่ำสนธยา
แดงดอกจานชวาลากลางนาน้อย
ระยิบระยับหยดย้อยลอยเวหา
ทองเนื้อสิบต้นทองของเนื้อนา
จะถูกเด็ดกลีบพร่าร่วงลาไป
สักกี่เดือนเลื่อนลางจึงสร่างโศก
วิปโยคบ่สร่างซาจะหาไหน
แดงดอกจานบ่เคยสร่างจากทางใจ
บ่สร่างไข้ยามขาดช่อลอองาม
ริ้วลมหนาวบอกข่าวหนาวจะล่วง
แสนเป็นห่วงคนไกลอยากไต่ถาม
ฤาลืมสิ้นคิมหันต์สัญญายาม
ฝันฟันฝ่าฝากหนามตามรอยเท้า
สาวดอกเสี้ยวลมแล้งเตรียมแต่งต้น
แต่ดอกจานอับจนปนเหน็บหนาว
ไปบานเบ่งโทรมสภาพเปื้อนคราบคาว
กลางค่ำยาวดอกทองท่องราตรี
ทุ่งรกร้าวดงแดนแสนเศร้าสร้อย
คอยแล้วคอย..คอยรักคอยศักดิ์ศรี
เห็นดอกจานโรยระบมตรมสิ้นดี
ค่ำแต่นี้บ่มีเช้า....เจ้าดอกจาน!
---------------------------------------
เมื่อลมหนาวผ่อนลาฟ้า ลมแล้งก็หอบไอร้อนมาห่มไว้เหนือท้องทุ่ง
ทุ่งท้องนายามนี้กว้างนักกว้างหนา ดอกไม้เริ่มบานสะพรั่งรับคิมหันต์
คิดถึงดอกลมแล้ง ดอกเสี้ยว ดอกจาน และทุ่งดอกงิ้ว
ดอกไม้ประจำถิ่นที่บานอยู่อย่างสามัญ แสนธรรมดาในสายตาคนเมือง
แต่สวยงามในแบบฉบับของอีสานและพายับ
คิดถึงดอกจานริมถนนสายฝัน ณ อุทยานแห่งชาติขุนแจ
คิดถึงถนนสายดอกงิ้ว ณ ดอยเชียงดาวที่เคยไปฝากฝันไว้
ข้าพเจ้าเปิดศักราชด้วยการไปเยือนดอยลังกาหลวง และดอยเชียงดาว
ดอยงามที่มีทิวเขาสลับซับซ้อน ป่าสน และทุ่งหญ้าสะวันนา
ณ วันนั้นถึงวันนี้ ความประทับใจก็ไม่เคยลบเลือน
และสุดคิดถึงดอยผ้าห่มปก ดอยสูงอันดับสองของไทย
คิดถึงทุ่งดอกหงอนนาค ลานสน ณ อช.ภูสอยดาว
ลมหนาวเริ่มลา ลมร้อนเริ่มแล้ว
หากลองมีเวลา หาโอกาสสักครั้งในชีวิตพเนจรไปตามถนนสายชนบท
แล้วเราจะพบว่า ดอกจาน กำลังบานเบ่งอวดสีแดงแสดสะพรั่ง
ต้อนรับการมาเยือนของนักแสวงหาทุกผู้ทุกนาม
ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันดร์
๑๔ มีนาคม ๒๕๕๑