ราตรีประดับดาว (Paint the Sky with Stars)

ลำน้ำน่าน

ฉันเดินเดี่ยวเที่ยวออกนอกชานเมือง
ไฟรองเรืองทิ้งร้างไว้ทางหลัง
ตากน้ำค้างหนาวใจในวนวัง
หนีคนคลั่งเมืองทรามลุกเป็นไฟ

ฉันมาหาความหมายให้ชีวิต
พรหมลิขิตผลิดอกนอกเมืองใหญ่
รอทักทายไอหนาวแห่งราวไพร
ยามเรไรกล่อมทุ่งเมื่อรุ่งราง

ออกมาหาแววตาอันอ่อนโยน
อันจับโพลนเด่นด้าวคราวฟ้าสาง
ฟังเสียงเพรียกสายลมอันเบาบาง
คล้ายอ้างว้างพัดแผ่วแว่วมาไกล

ทอดสายตามองคุ้งทุ่งรวงข้าว
ในเรียวตาพรายดาวพราวไสว
เผื่อเวลาเงียบงันผันความนัย
เอาดวงใจระบายฟ้าคณานับ

ซุกตัวนอนซ่อนกายใต้เงาจันทร์
กอความฝันผลิใบในเดือนดับ
กล่าวอำลาราตรีค่อยหรี่ลับ
รอระยับอุษาโยคโลกขาดแคลน

ฉันตามหาดวงแสงลำแรงน้อย
ของหิ่งห้อยพราวพรายหลายล้านแสน 
ยามกระพริบล้อจันทร์ปันเขตแดน
ของรอยต่อเมืองแมนแลป่าพฤกษ์

มาสานฝันชาวดินที่สิ้นหวัง
เกี่ยวพลังห่มใจในยามดึก
จุดลำแสงเจือจุนอุ่นสำนึก
จากส่วนลึกหัวใจให้เพียงพอ

มาฟังเสียงสะอื้นของคืนหม่น
ของผู้คนพลัดพรากจากห้องหอ
ผิงไออุ่นกองไฟใต้ไผ่กอ
ได้หยอกล้อยิ้มเย้าเคล้าน้ำตา

หยาดน้ำค้างหยดรินกลิ่นความเศร้า
แตกดอกร้าวร่วงแล้วทั้งแนวป่า
จั๊กจั่นสนั่นเพรียกเรียกลมพา
ร่วมกล่อมหล้ารัวโรยเพลงโปรยไพร

ท่ามแผ่นฟ้าดาษดาววาวแวววับ
น้ำค้างจับหยอกเอินเนินไศล
ดุเหว่าแว่วหวานหวิวผิวเพลงใจ
อยากร่ำไห้สะอื้นซบไม่จบสิ้น

มารอนแรมคนเดียวเทียวเก็บฝัน
หวังกำนัลคนไกลในถวิล
ทั้งโลกกว้างตรงหน้ามายลยิน
น้ำตารินไหลอุ่นจนรุ่งราง

หากวันพรุ่ง...ดอกไม้จักตายถม
กลับไปสู่กระแสสังคมระทมถาง	
เมื่อเรี่ยวแรงเหือดหาย ณ ปลายทาง
ฟ้ากว่ากว้างกลับแคบลง...ณ ตรงนั้น

-----------------------------
ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่แสงไฟเฉิดฉายส่องประกายสว่างจ้า
แต่หลายชีวิตกำลังมืดบอดอยู่ในความสว่างไสวแห่งเมืองทราม
หลายชีวิตกำลังลิงโลด..ฝันเฟื่อง..กับแสงไฟนีออน
หลายชีวิตปรารถนาแสงจันทร์ และแสงดาว
เพียงเพื่อต่อเติมพลังฝันพลังใจให้ก้าวต่อในวันรุ่ง
มีใครไหมที่ไม่เคยออกไปจากเมือง..มองความเรืองรองแห่งท้องฟ้า
ในยามค่ำคืน..ที่ประดับดาด้วยล้านแสงดวงดาวและหิ่งห้อย
ราวกับงานเฉลิมฉลองของเทวดาในคืนฝนดาวตกลีโอนิสด์ 

คิดถึงยามได้อยู่บนดอยลังกาหลวง แห่งอุทยานแห่งชาติขุนแจ
กับภาพกาแล็คซี่ทางช้างเผือกบนฟากฟ้า สว่างไสวอยู่ในความทรงจำ
และกับดาวตกหลายร้อยดวงก็นำความบันดาลใจกลับมาสู่
หมื่นล้านท่วงทำนองราตรี..ที่สะท้อนภาพความงามงด เรียบง่าย
แล้วหลุดพ้นจากพันธนาทั่งปวง...

สละเวลาเพียงหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ มองภาพอรุณเบิกฟ้าที่โผล่พ้นมุมตึก
สละเวลาสักครั้งในชีวิต ไปเดินป่าท่องธรรมชาติ ชื่นชมดอกไม้บนภูสูง
มองท้องฟ้าและทิวเขาเดียวดาย และป่าไม้เขียวขจี
แล้วเราจะรับรู้ถึงพลังธรรมชาติที่บริสุทธิ์ ที่ธรรมชาติเพียรกำนัลเรา
อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน....

ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันดร์
รำลึกถึงขอบฟ้ากว้างทางช้างเผือก ณ ดอยลังกาหลวง