..ตรงนั้น..

ละอองน้ำ

นกตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือฉัน
ความตายไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับโลก
แต่บางความตายเป็นเรื่องใหม่สำหรับใครบางคน

ฉันกลบดินชื้นแฉะลงหลุมเล็กที่ร่างจ้อยหลับสนิท
ถ้าความรู้สึกยังวนเวียนอยู่ภายใต้ร่างสีเขียวเล็กๆนี่
ปีกทั้งสองคงสะท้านด้วยความชื้นเย็นของดินนั้น

ในที่ที่แสงอาทิตย์ส่องไม่ถึง
ก็คงไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับดวงตาที่จะไม่มีวันลืมขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันเคยคิดเสมอ
ความตายไม่ได้ลงโทษคนตาย  
แม้หลายความผิดจะสาสมกับการริดรอนอิสรภาพชั่วชีวิต
แต่ความตาย
กลับลงโทษคนที่ยังอยู่
ความเจ็บปวดถูกทิ้งไว้ข้างหลังให้ใครต่อใครรับผิดชอบ
ราวกับว่าเป็นของที่ระลึกต่างหน้า

ฉันมองชีวิตเล็กๆที่เคยอยู่ด้วยกัน
ค่อยๆหายไปใต้เศษดิน
นับจากนี้ต่อไป
ฉันไม่ต้องคอยห่วงว่าตัวเองจะกลับช้าไปไหม  
มันจะต้องแขวนท้องคอยไหม
จะบินไปตกอยู่ตรงไหนแล้วออกมาไม่ได้หรือเปล่า  
และอีกสารพัด

ฉันเคยขับรถตุเลงๆไปมาระหว่างโรงพยาบาลสัตว์อยู่หลายรอบ
เคยพามันไปไหนต่อไหนเพราะไม่มีใครคนอื่นดูแล
เคยป้อนอาหารให้มันทุกๆสองชั่วโมงตั้งแต่มันยังกินเองไม่เป็น
ฉันไม่ต้องเหนื่อยทำอะไรพวกนี้อีกแล้ว

วันที่มันเริ่มบินได้
ฉันเข้าใจดี  ว่าความรู้สึกของคำว่า..อิสระ..มีความหมายขนาดไหน  แม้แต่กับตัวฉันเอง
แต่ฉันกลับเอาความรู้สึกที่แทนด้วยคำว่าห่วงใย
กลัวว่ามันจะหากินเองไม่ได้
กลัวนกตัวอื่นจะจิกตีเอา
กลัวมันจะไม่รอดชีวิต
มาผูกมัดมันเอาไว้

ทั้งที่เหตุผลของเหตุผลทั้งหมดที่ว่า  ก็มีอยู่แค่

ฉันกลัวตัวเองเสียใจไม่สบายใจอยู่ข้างหลัง

คำว่ารักและห่วงใย  บางที
มันก็เป็นแค่คำพูดกลบเกลื่อนคำว่าเห็นแก่ตัว...ดีๆนี่เอง

อะไรที่มันไม่เป็นไปแบบที่ต้องเป็น
อะไรที่มันไม่อยู่ในที่ที่ควรอยู่
มันก็มักอยู่ในสภาวะแบบนั้นไม่นานนัก
ถึงอยู่ได้นานก็มักไม่มีความสุข

บางสิ่งบางอย่าง
ปลดปล่อยเราออกจากกัน
มีคนบอกฉันว่า
การผัดผ่อน  ในสิ่งที่ต้องเกิด  โดยเฉพาะความตาย
มันก็ได้แค่ชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น
ความตายอาจจะไม่มาเสียเวลาง่วนอยู่กับเราตลอด
แต่มันก็จะต้องกลับมาเหมือนการทวงถามสิ่งที่ตกหล่น
จะช้าจะเร็วเท่านั้น

ฉันมักจะหันไปมองที่ตรงนั้นทุกครั้งที่ผ่าน
มีคนถามฉันว่ามองอะไร
ฉันตอบว่าเปล่า
ถึงแม้จะรู้ดีว่า

มีความทรงจำหลับสนิทอยู่ตรงนั้น