21 กุมภาพันธ์ 2547 00:15 น.
ละอองน้ำ
กรีดกลีบบาง จัดให้ต่าง วางกลีบจัด
กรีดให้ชัด จัดกลีบคม นิยมเรียบ
พับไปขวา ว่าไปซ้าย ไตร่ตรองเปรียบ
พอซ้ายเรียบ ก็พับกลับ จับเป็นมุม
ทำซ้ำซ้ำ ไปทุกกลีบ ไม่รีบร้อน
ใจผ่อนผ่อน มือเบาเบา เท่าที่นุ่ม
จนกลีบบัว ซ้อนเป็นกลีบ จีบเป็นมุม
ทำจนคุ้ม จนได้ค่า ว่าตั้งใจ
จากกลีบหนึ่ง เป็นดอกหนึ่ง ถึงครบถ้วน
ทุกดอกล้วน ผ่านการพับ จับกลีบใหม่
ปักเรียงเรียง แล้วแซมเขียว เข้าด้วยใบ
แล้ววางไว้ ที่หน้าพระ จะบูชา
ไม่มีดอก ไม้แพงแพง จัดแจงไหว้
ไม่มีสี หรือสันใด ที่สดกว่า
มีแต่บัว สวยเรียบเรียบ เพียบพับมา
ไม่เป็นหน้า ไม่เป็นตา ประการใด
ขอบัวงาม ที่จัดตาม ที่ใจตั้ง
ไม่คิดหวัง โชคชั้น อันยิ่งใหญ่
ขอใจเงียบ เรียบเย็น เป็นหัวใจ
ที่จัดไว้ ได้งดงาม ตามอย่างบัว
19 กุมภาพันธ์ 2547 19:31 น.
ละอองน้ำ
เธอจมดิ่งลงในความเป็นฉัน...
ยิ่งดำดิ่ง...ก็ยิ่งจมหาย
ฉันเป็นสีขาว...หรือสีดำ...เธอถาม
แล้วน้ำทะเลเป็นสีใด...ฉันก็ใคร่รู้
เขียวเป็นประกายสะท้อนน้ำ...
หรือมืดดำในดินแดนที่แดดส่องไม่ถึง
เธออยากพาตัวเองไปตรงไหน...
อาจจะล่องไหลไปเรื่อย...
ขึ้นลงตามระลอกคลื่น...เธอทำหน้าสงสัย
กังขา...กับความเรียบเฉยของพื้นน้ำ
แม้ไม่ปิด...ก็ราวกับการไม่เปิดเผย
...เพราะไม่เห็นอะไร...
เธออาจจะดำดิ่งในเบื้องใต้
ยิ่งลง...ก็ยิ่งหายไปกับความมืด
...และความอึดอัด...
เวลา...เป็นเครื่องจำกัดสำหรับหลายสิ่ง
...เป็นใครก็คงเข้าใจ...
เธอช้อนมือตักมันขึ้นมาดูอึกครั้ง...
แล้วบอกว่า...
ไม่เป็นสีไหน
ฉันยิ้มบางๆกับตัวเอง...
เธอไม่คิดบ้างหรือ...
ว่าการตัดสินบางเรื่องจากบางสิ่ง...
มันก็น้อยไป...
เวลาที่แสงทุกดวงดับ...
หวังจะมองเห็นสิ่งอื่น
แต่แม้กระทั่งจะมองตัวเอง
...ก็ยังยากเกินไป...
19 กุมภาพันธ์ 2547 00:37 น.
ละอองน้ำ
ความฝัน...
ผลักดัน...ให้โลกหมุน...
เดินไปแบบฉัน...หันไปแบบคุณ
การไขว่คว้าที่เราเคยคุ้น...ราวโลกและคนต่างวุ่น
...อยู่ในเส้นทางที่เดินไป...
เวลา...ก็ไม่เคยรอเรา...
จะหนักจะเบา...คนเรา...ก็ยังคงวิ่งไล่
มองไปข้างหน้า...จนบางครา...เหมือนไม่มีเวลาเห็นหัวใคร
มีแต่คำว่า...ฉัน...ตัวใหญ่ใหญ่...จนหลายครั้ง...ก็ยังบังแม้แต่ใจ
...ตัวเอง...
กี่ก้าวต่อกี่ก้าว...
หวังเพียงแต่ก้าวให้ยาว...และให้ใครต่อใครบอกว่า...เก่ง...
แม้แต่ความถูกต้อง...ก็ไม่มีเวลาให้ตรอง...ไม่มีเวลาให้เกรง
และในความรีบเร่ง...ก็ไม่เห็นว่าความสุขสมครึ้นเครง...
...อยู่บนใคร...
ทุกอย่างล้วนอยู่ข้างหลัง...
เหลือเพียงแต่สิ่งน่าชิงชัง...ที่คนไม่เคยมองหลัง...ทิ้งไว้
.....
แต่การผ่าน...ไม่เหมือนเรื่องของกาล...ที่มีแต่ผ่านแล้ว..ก็ผ่านไป
เมื่อเราต่างทำสิ่งใดไว้...ในที่สุดก็ต้องกลับไป
...รับมัน...
16 กุมภาพันธ์ 2547 13:39 น.
ละอองน้ำ
ภาพถ่าย...
ขยายติดไว้บนผนัง
ไม่มีอะไรแปลกต่าง...อย่างทุกครั้ง
มีแต่การวางตั้ง...ที่ดูเหมือนต่างไป
ก่อนหน้า...
ยื่นให้ใครดูทุกครา...เขาจับภาพมา...กลับหัวใหม่
เมื่อการดูผาด...ทำให้คนเข้าใจ
...ว่าบางสิ่ง...คงจะเป็นไป...อย่างที่เคยเข้าใจ
...ว่าน่าจะเป็น...
แม้ทุกอย่างจะชัดเจน...ไม่คลุมเครือ
แต่การวางภาพก็เอื้อ...กับการซ่อนเร้น
ภาพกิ่งไม้...สะท้อนน้ำ...งามอย่างที่ภาพจริงเป็น
แต่ทว่าสิ่งที่เห็น...ต้นไม้ยืนเด่น...กลับไม่ได้เป็น
...ภาพจริง...
ภาพที่ถูก...จึงเหมือนกลับหัว
รายละเอียดที่แสดงตัว...เป็นสิ่งที่คนทั่วๆไป...ละทิ้ง
การกลับภาพ...ไม่ได้หยาบ...เพราะภาพ ยังเหมือนเดิมทุกสิ่ง
แต่การมองเพียงผิวเผิน...แล้วให้นิยามแทนความจริง...ใช่ว่าจะทำให้คนฟังทึ่ง...จนนิ่ง
...แต่อาจจะเป็นสิ่ง...ที่ตรงข้ามกัน...
15 กุมภาพันธ์ 2547 19:27 น.
ละอองน้ำ
อะไรที่มองไม่มีความหมาย
ก็ใช่ว่าจะไม่ได้...รู้สึก...รู้สา
อะไรก็ตามที่ผ่านอารมณ์...เข้ามา
ถึงไม่คิด...ไม่ยุ่ง...ทว่า...บางทีก็มากกว่า
...ผ่านไป...
ความรู้สึก...ก็คือความรู้สึก
บาดแผลที่เร้นลึก...ซ่อนไว้
กระเทือนด้วยเหตุ...แม้...ใช่อย่างตั้งใจ
บาดแผลที่ไม่ลึก...ไม่ใหญ่...ก็อาจรบกวนจิตใจ
...อยู่ได้ทุกครา...
ใครเลยจะห้ามความเจ็บ
ยิ่งเร้น...ยิ่งเก็บ...บางทีกลับเจ็บยิ่งกว่า
แผลที่เร้นเอาไว้...ยังอยู่ข้างใน...ตลอดเวลา
ยิ่งละเลย...ก็ยิ่งเหมือนว่า...ได้เอาเวลา...
...ไปยื้อมัน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
2128
