26 กุมภาพันธ์ 2545 17:02 น.
ละอองน้ำ
เธอบอกเหลือเวลาอีกไม่นาน
ฉันก็จะขึ้นคานแล้วรู้ไหม
ทำไมทำเฉื่อยชาไม่สนใจ
คนอื่นหลวมตัวให้ ก็คบคบไปอย่าลีลา
โธ่โว้ย....ก็มันเรื่องของฉัน
จะเก็บไว้กี่ปี่กี่วัน...ใครกันจะว่า
ไม่อยากคบใครแค่ไว้ใช้ฆ่าเวลา
อยู่บ้าน รักแมว รักหมา เฮอะ..ยังรู้สึกดีกว่าเลย
ไม่เกี่ยวก็อย่ามาพูดมาก
หุบไปเลยปาก...ไม่อยากเจ็บ..ก็อยู่เฉยๆ
เดี๋ยวเกิดไอเดียบ้าๆ...เธอจะผวา..รู้ไว้เลย
ว่าแต่..เกิดอะไรขึ้นเอ่ย วันนี้เธอดูดีไม่เหมือนเคย....อ่ะนะ ; )
24 กุมภาพันธ์ 2545 14:24 น.
ละอองน้ำ
กำลังยืนยืนนั่งนั่ง
เธอก็มาเขียนใบสั่งเสียเฉยๆ
ยังไม่ทันรู้เรื่องราวอะไรเลย
เธอบอกข้อหา เพิกเฉยไม่ใส่ใจ
ทำตัวเหมือนเดิมอยู่ทุกวัน
แล้วเธอเข้ามาในชีวิตฉันตอนไหน
เล่นไม่ให้สุ้มให้เสียงอะไร
ก็แล้วใครจะตรัสรู้ได้...เล่าคุณ
จู่จู่จะมาให้เสียค่าปรับ
ถ้าไม่จ่ายก็จะจับ เล่นเอาฉันหัวหมุน
เงินไม่มีจ่ายค่าปรับ...แต่อย่าจับเลยนะคุณ
ทั้งเนื้อทั้งตัว...เหลือแค่หัวใจวุ่นวุ่น...ซึ่งก็...
ไม่รู้ว่าจะจ่ายให้คุณด้วยวิธีใด
23 กุมภาพันธ์ 2545 21:21 น.
ละอองน้ำ
หยุดเถอะ... ถ้าวันนี้เธอเหนื่อยนัก
เคยมีคนบอกฉันว่า...ความรัก...ก็เหมือนเงา
ยิ่งวิ่งตาม...ดูเหมือนว่ายิ่งใกล้เข้า
แต่แท้จริงแล้วเงา...ยิ่งหนีไกล
หากเธอหนีความรักมา
แม้จะคิดว่า...ไกลนักหนาสักแค่ไหน
แต่ความรักจะติดตามไป
อาจจะค้นได้ถึงหัวใจ...เข้าสักวัน
แต่เมื่อเธอหยุดอยู่นิ่งนิ่ง
เธอจะพบความจริงอันนั้น
ว่าสิ่งที่ล้อมรอบกายเธอทุกวัน
คือความรัก..ความผูกพัน..ที่เธอวิ่งตาม
21 กุมภาพันธ์ 2545 14:09 น.
ละอองน้ำ
ไปไหม .. ไปด้วยกัน
ไปเดินตามฝันที่ค้นหา
ทิ้งภาพเมืองเรืองรองให้ไกลตา
ทิ้งกฎเกณฑ์นานาให้ไกลตัว
ไม่มีสิ่งที่เราต้องเป็น
ไม่มีสิ่งซ่อนเร้นในดี-ชั่ว
ไม่มีอีกแล้วความกลัว
กับตัว-ตน และผลของการเป็นเรา
ไปไหม...ไปกับฉัน
ในดินแดนที่เปลือยเปล่าความฝันและความเศร้า
ในความเงียบมีเพียงเสียงเหยียบย่างเบาๆ
แค่มือที่เกาะกุมของเรา...ก็เข้าใจมากมาย
ไปเถิด...ไปด้วยกัน
ไปติดตามความฝันที่หล่นหาย
เมื่อที่ตรงนี้ ฉีกทึ้งความรู้สึกดีๆจากใจไปมากมาย
และวันพรุ่งนี้ก็รู้ไม่ได้...
...หรือเธอจะปล่อยความรู้สึกให้ตายไปพร้อมกับเรา
อย่าเลย...อย่าปล่อยให้เป็นอย่างวันนี้
จิตใจด้านชาขึ้นทุกทีพร้อมๆกับความเหงา
อย่าเลย...อย่ากลัว กับตัวที่ไม่มีเปลือกของเรา
เพราะเมื่อเหลือแค่ใจเปล่าๆ...ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า
......การมีใครสักคน..เข้าใจ........
มาเถิด...ก้าวช้าๆมากับฉัน
ความโหดร้ายของคืนวันอาจทำเธอหวั่นไหว
แต่เมื่อเธอส่งมือมา กุมมือฉันช้าๆอย่างมั่นใจ
เธอจะรู้ว่า...ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป
.......เมื่อฉันอยู่ใกล้ๆกับเธอ
19 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.
ละอองน้ำ
ฉัน...ตอบแทนเธอแล้วนะ
สิ่งที่เธออยากจะให้ฉันทำอย่างนั้น
..ด้วยการลืมทุกคืนทุกวัน...
ที่เธอเคยทำให้ฉันรู้ว่าใจก็ไหวหวั่นเป็น
ลืมเธอที่เคยเฝ้ามองมา
ลืมความรู้สึกห่วงหา ยามที่ไม่เห็น
ลืมใครสักคน ที่รู้สึกว่ารู้จักตัวตนที่เขาเป็น
ใครสักคนที่ทำให้ฉันเห็น ว่าแท้จริงตัวเองเป็น...เช่นไร
ลืม...คืนที่อุ่นใจเมื่อหลับตา
ลืม..ความเหว่ว้าเมื่อไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน
ลืม...แม้กระทั่งความจริงในหัวใจ
ว่าเจ็บปวดและสับสนเพียงไหนเมื่อตัดใจจากกัน
แม้จะเหลือความทรงจำอยู่ตรงนี้
ฉันจะบอกตัวเองทุกนาทีว่ามันคือความฝัน
ถึงแม้ว่า...ใจยังเจ็บนักหนาและยังมีน้ำตาอยู่ทุกวัน
ฉันจะพร่ำบอกตัวเองอย่างนั้น..ว่า..ฉัน..ไม่เสียใจ
คงไม่ขาดเหลืออะไรแล้วใช่หรือเปล่า
กับความตั้งใจ...ในเรื่องของเรา...เธอเห็นใช่ไหม
กับความจริง...ที่เธออยากให้มันเป็นและเป็นต่อไป
กับกำลังใจสุดท้ายที่ฉันพยายามทำให้....แม้..
....ไม่ได้อยากให้มันเป็นไป..สักนิดเดียว
หน้าส่วนตัว
720
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
