15 พฤศจิกายน 2546 19:13 น.
ละอองน้ำ
กอดก่อนกลอนกลบกรณี
กอดเดียวยังต้องมีกล่าวถ้อย
กอดมัดจำจำต้องมองผลพลอย
กอดมากน้อยได้ติเตือนอย่าเชือนแช
มัดจำไม่มัดใจไม่อาจมัด
เห็นถนัดทำเล่นเป็นเจอแน่
คิดว่านั่นแค่ฟุ้งฝันฉันไม่แคร์
จึงต้องแย่ยวบไปให้เสียลาย
จะกอดมัดให้สันทัดถนัดดู
จะลามเลยไปลบหลู่เอาใครได้
ไม่เห็นหัวคนคุ้มครองอยู่ข้างกาย
ใช่จะหมายการไม่เห็นเป็นไม่มี
กอดมัดจำจำมัดจัดเอาไว้
จะต้องใช้ชดอย่างนั้นอย่าพลันหนี
จะกอดเปล่าได้อย่างไรไม่เคยมี
ไม่ใช่แม่เธอนี่...จะได้ยอม
14 พฤศจิกายน 2546 17:48 น.
ละอองน้ำ
รอยยิ้มบางบาง
บางอย่าง...กลับแปลกเกินหาเหตุผล
ทั้งสองด้านของบางสิ่งที่ปะปน
เมื่อเห็น...ตัวตน...บางคน ก็ดูต่างไป
ฉันอยากรู้จักเธอก่อนหน้า
ก่อนเธอจะเสียความดีให้สิ่งที่บังตา...เธอจะได้เชื่อว่า สิ่งที่ฉันให้
เพียงละลายความระแวง...เธอจะไม่คลางแคลงกับสิ่งใด
และความวุ่นวายที่ฉันสร้างไว้...เป็นแค่เรื่องไร้สาระที่ไม่มีอะไร
...นอกจากแกล้งเธอ...
รอยยิ้มจางจาง
บางอย่าง...ก็น่าสงสัยอยู่เสมอ...
แต่หาเหตุไม่พบ...สิ่งที่ประสพ...คือการค้นไม่เจอ
แค่การนั่งหลับใน...เลยดูมองเหม่อ...แค่นี้เองนะเธอ
...ไม่น่าระแวง...
13 พฤศจิกายน 2546 20:18 น.
ละอองน้ำ
เธอเคยผ่านความช้ำมา
ขอถามอีกครั้งว่า...เจ็บชา...ใช่ไหม
กับการจริงจังกับคนที่น่า...จะจริงใจ
แต่สุดท้ายที่เขาให้...ก็คือความจริงใจ...
...ที่ให้เธอเจ็บกลับมา...
เสียความเป็นตัวเองไป...
วนอยู่กับความสงสัย...ว่าอะไรที่ควรทำมากกว่า
กลับไปจมกับวันเก่าเก่า...ที่เข้ามาย้ำ...เธอก็ช้ำ...เสียน้ำตา
แต่เหมือนที่ผ่านผ่านมา...เธอกลับไม่เรียนรู้ว่า
...มันเพราะอะไร...
ลองหันไปมองคนอื่นอื่น
ที่เธอทำให้เขาขมขื่น...โดยไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งไหน
เมื่อคนอื่นทำเธอเจ็บ...เธอก็เจ็บ...ก็มีหัวใจ
แล้วคนอื่นอื่น...เธอมองเห็นเป็นอะไร...ร่างเปล่า...ไม่มีหัวใจ
...หรือเพราะหัวสมองของใคร...คิด..ไม่เป็น...
7 พฤศจิกายน 2546 17:39 น.
ละอองน้ำ
เคยไหม
ที่จะเลือกโจทย์ใด...ที่ยากก่อน
เพื่อว่า...
โจทย์ที่เหลือที่เราจะต้องต่อกร
จะเป็นแค่โจทย์อ่อนอ่อน...เพื่อฆ่าเวลา
เมื่อเจอโจทย์...สำหรับชีวิต
หลายคนอาจมีโอกาสเบี่ยงบิด...ไปโจทย์ที่ง่ายกว่า
ไม่อยากเสียใจ...ไม่อยากมีปัญหา
ไม่อยากเสียหน้า...หรือแค่ว่า...ไม่อยากเสียฟอร์ม
เมื่อโจทย์ยากในบั้นปลาย
ตอนนั้นอาจจะสาย...ที่จะเตรียมความพร้อม
ด้วยชะล่ามานาน ในเส้นทางที่เคยผ่าน กับทุกคราที่ไม่เคยตรมตรอม
วินาทีที่ใคร...ไม่มีเวลามาทะนุถนอม กับคำว่ายอม...อาจจะไม่มากพอ
ในวัน...ที่ใครอื่นอาจไม่เข้าใจ
ฉันกำลังทำอะไร...เมื่อมองทางใด...ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นต่อ
อาจดูบ้า...ที่อยากรู้ว่า...ไหวไหม หนึ่งคนหนึ่งใจเหมือนกัน หรือ จะไม่มากพอ
ทั้งหมด เป็นฉันเองที่ขอ...แม้สุดท้าย จะจบไม่ดีพอ...
...แต่ฉันก็...เป็นคนเลือก...เธอ...
7 พฤศจิกายน 2546 17:12 น.
ละอองน้ำ
วันเวลาว่างว่างที่เคยคิดถึง
ถามตัวเองในคราหนึ่ง...ว่าฉันจะกลับไปได้ไหม
กลับไปรดน้ำยามเช้า...เปิดเพลงเบาเบา...อ่านหนังสือไป
เก็บของ จัดห้องใหม่ และทำอะไรต่อมิอะไร...ให้ตัว
และวันนี้...ฉันตื่นขึ้นมา
แดดลอดม่าน...ฉันลืมตา...ในแสงสลัว
ความคิดเกี่ยวกับใครบางคน ที่เคยทำให้ใจหมองมัว
กลับเหมือนความมืดที่ค่อยค่อยพาตัว...ออกไป
ความรู้สึกอบอุ่น ที่วันนี้มีตัวเอง
ถึงจะไม่ขนาดเฮฮาครื้นเครง...แต่รู้สึกดี ไม่น้อยกว่าวันไหน
ออกไปรดน้ำต้นไม้ ทำตัวสบายสบาย ฟังเพลงเบาเบาอย่างใจ
พอว่างจากสิ่งใดใด ก็อ่านหนังสือที่ตั้งใจ ในมุมเดิม
ถ้าความสุขในชีวิต...ไม่ได้อยู่ที่ใคร
ตอนนี้...ฉันก็รู้สึกดีที่ ไม่ต้องดิ้นรนไปไหนต่อไหน หรือ หาอะไรมาเพิ่ม
อาจจะไม่ฝันใหญ่ กับการหาอะไรอะไรมาเต็มเติม
แต่ก็ดีใจ กับแค่ การเป็นตัวของตัวเองอย่างเดิม...ไม่สูญไป
...เพราะใคร...บางคน
หน้าส่วนตัว
733
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
