21 มกราคม 2546 17:38 น.
ละอองน้ำ
เรื่อยเรื่อยสายลมเอื่อยพัด
เดินลัดเลาะทางอย่างเก่า
สงบทุกก้าวย่างอย่างเป็นเรา
นกร้องเบาเบาให้ได้ยิน
เรื่อยเรื่อยเปื่อยเปื่อยไม่วุ่นวาย
ทุกอย่างดูง่ายไปทั้งสิ้น
เดินเพลินชมเพลินดูนกบิน
เพียงผินเห็นหน้าผวาใจ
เธอเดินสวนมาอย่างท้าทาย
สบตาไม่หายหลบไปไหน
แล้วยิ้มชนิดคิดว่าบาดใจ
เฮ้อ
ดูแล้วหื่นขนาดไหน รู้ตัวบ้างไหมเล่าเธอ?
20 มกราคม 2546 13:43 น.
ละอองน้ำ
ฉันพันหมัดช้าช้า
ด้วยแววตานิ่งเฉยเหมือนเก่า
อะไรอะไรที่ไม่ได้เป็นของเรา
ก็ไม่ได้มัวเมาให้กลับคืนมา
ปล่อยแย็บไปด้วยหมัดซ้าย
ให้ความรู้สึกเลือนหายไปต่อหน้า
ฟาดแข้งฝานบวบที่เรียนมา
บอกตัวเอง จะไม่เสียน้ำตาให้ใคร
ฟันสันมือตรงทัดดอกไม้
ถ้าความรักไม่ตาย เธอคงไม่หายสงสัย
ตีเข่าเข้าลิ้นปี่เข้าไป
ฉันจะไม่ใส่ใจที่เธอพร่ำคร่ำครวญ
ฉัดหน้าท้าทายความรู้สึกเก่า
ปัดอารมณ์ผ่านหน้าเบาเบา หยอกเย้าความรู้สึกที่หวน
ฟันศอกทิ้งท้าย หากเธอยังหมายมารบกวน
ฉันไม่ได้ทำเพื่อป่วน หากด้วยความรู้สึกล้วนล้วน
.....ที่นึกถึงเธอ....
20 มกราคม 2546 12:29 น.
ละอองน้ำ
พู่กันเก่าเก่า
ในมุมเหงาเหงาที่ถูกเมินเฉย
ท้องฟ้า...มัวพร่าเพราะเวลาผ่านเลย
ไม่มีคำเอื้อนเอ่ย จากมุมที่ถูกละเลยของชีวิต
กระดานเก่าเก่า
ถูกสีเทาของฝุ่นผงปกปิด
เพียงแค่การหลงลืมเพียงนิด
ก็ผันแปรชีวิตให้เปลี่ยนไป
ภาพเก่าเก่า
สีจืดจาง-ภาพของเรา ยังเก็บไว้
...................
แม้วันนี้เธอจะลืมว่าเคยรักใคร
ยังมีอีกใจ ที่ไม่ลืมว่าใคร เคยรักกัน
19 มกราคม 2546 11:18 น.
ละอองน้ำ
กลิ้งไป
กลิ้งมา
ตุ๊กตาทำหน้าเฉย
กลิ้งไป
เหมือนเคย
ตุ๊กตาไม่เอ่ย
เมื่อกลับมา
กลิ้งไป
กลิ้งไป
คว้าหมอนด้านซ้าย
แล้วย้ายไปด้านขวา
กลิ้งมา
กลิ้งมา
กลิ้งไปข้างหน้า
หวา....
...โอ้ย
11 มกราคม 2546 03:44 น.
ละอองน้ำ
มีคนมากมายในโลกของเธอ
ซึ่งล้วนต่างก็ฝันเพ้อ ถึงเธอทั้งนั้น
ฉันก็ไม่ได้เด่นและไม่ได้เป็นคนสำคัญ
ซ้ำกลมกลืนกับคืนวันที่อาจไม่มีใครทัน...ใส่ใจ
เธอทำให้คนไม่สำคัญได้สำคัญ
ด้วยการมอบความรู้สึกดีดีแก่กัน เธอรู้ไหม
หัวใจเล็กเล็กดวงนึงอบอุ่น ด้วยเธอค้ำจุนหัวใจ
และรู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่ เมื่อเธอมอบให้แต่สิ่งที่ดี
แต่
บางครั้ง ฉันก็ทำเหมือนไม่เห็นค่าของมัน
เพียงไม่อยากให้เธอผูกพันและคาดหวังกันเพียงนี้
มีคนอีกมากมาย เหมาะสมจะได้สิ่งที่เธอมี
และคงไม่ใช่ฉันคนนี้ ไม่ใช่คนที่ เธอจะรักกัน